Vriend met alcohol en agressie probleem
Hoi allemaal,
Ik heb een hele lieve, zorgzame man. We hebben een fijne relatie, maar de laatste maanden is het drankgebruik van Tom behoorlijk toegenomen.
Zodra Tom teveel alcohol drinkt, word hij heel snel boos. In het begin gooide hij uit woede een glas kapot en ruimde dat dan netjes weer op. Maar het gaat van kwaad tot erger, en ik krijg altijd de schuld. Zowel verbaal, als fysiek, valt hij mij aan.
Hij begint mijn familie te beledigen, noemt me een slet en ga zo maar door.
Ook valt hij me fysiek aan. Hij slaat me bijvoorbeeld met een natte handdoek, of gooit zijn eigen bier over me heen.
Het ging van kwaad tot erger.. de politie is al twee keer aan de deur geweest, maar ik heb gezegd dat iemand anders 'ons' had aangevallen. Ik schaam me hiervoor en mijn man ook. Het is een vreemd geheim, maar het lukt me niet om het eerlijk te vertellen aan de politie. Ik houd van Tom en weet dat hij een goed hart heeft. Mijn beste vriend weet er wel van.
Het laatste grote conflict heeft me wel de ogen geopend. Ik ben de dag erna naar de huisarts gegaan en moest naar het ziekenhuis. Mijn trommelvlies was doorboord, mijn oogkas was blauw en mijn wangen waren zo blauw geslagen, dat het een wonder was dat mijn jukbeenderen niet waren gebroken.
Wat me misschien nog een meeste raakt: mijn buren bellen wel de politie, maar grijpen nooit in. Ook twee goede vrienden en zelfs m'n eigen broers, aan wie ik het verhaal (deels dus) heb verteld, komen niet eens langs. Ook de politie vind dat er niet genoeg dreiging is, en aangifte doen kan en wil ik nog niet. Ik hou van deze man, maar wat hij doet, kan echt niet.
Fijn om dit verhaal op te kunnen schrijven. Het is zo kwetsbaar om te delen.
Liefs van Sassefras
14 Reacties
X
Bedankt voor jouw openhartige en bemoedigende reactie op mijn verhaal. Jouw woorden doen me erg goed.
Inmiddels heb ik aan een aantal mensen in m'n omgeving verteld over de situatie en krijg ik persoonlijke begeleiding.
Tom vind het vooralsnog moeilijk om 'de schuld' op zich te nemen en blijft volhouden dat het '50%' mijn eigen schuld is, dat hij steeds zo boos op me wordt. Hij woont inmiddels niet meer bij mij. De buren in de flat waar ik woon, hoorden al maandenlang mijn geschreeuw en hebben ook gezien dat ik werd geslagen en bedreigd met een mes e.d. Ik heb geen aangifte tegen hem gedaan, maar Veilig Thuis is wel ingeschakeld, waardoor ik m'n eigen zoon (niet die van Tom) al een poos niet in m'n eigen huis mag ontvangen, hij woont nu bij z'n eigen vader.
Ik houd zeker vol en wil geloven dat het vanaf hier echt beter gaat worden.
Heb echt momenten gehad dat ik bang was dat Tom me zou vermoorden tijdens een woede aanval, en leefde in een soort 'hel op aarde.'
Het blijft voor mij lastig om te begrijpen waarom Tom de ernst van de situatie nog steeds niet lijkt in te zien. Hij weigert hulp te zoeken voor zijn alcoholverslaving en zoals gezegd: het is volgens hem 50% mijn schuld.. ik hoop en bid dat hij de kracht gaan vinden om zijn probleem onder ogen te komen en hulp te aanvaarden. Onder die verslaving zit een prachtige en krachtige man, hoop zo dat ik daar meer van mag gaan zien!
Liefs van Sassefras
Bij deze update van mij:
Voor wat meer achtergrond: mijn vriend Tom is niet geboren in dit land en heeft voor ik hem leerde kennen een turbulent leven gehad. Hij is opgevoed door vrouwen, en is zelf het 'product' van een man die zijn toen 15 jarige moeder heeft verkracht. Op jonge leeftijd verhuisd naar NL en als probleemkind bestempeld. Hij heeft ongelofelijk hard gewerkt en geknokt om te leren wennen aan het leren in Nederland, maar komt uit een familie waarin 'alle mannen' criminelen zijn. Zo ook hij.
Hij is heel lang op een goed pad geweest, maar het blijft een valkuil...
Zijn cultuur gaat anders om met vrouwen, die horen onderdanig te zijn aan hun man. Dus weerstand van mij, verbaal of fysiek, blijft lastig voor hem.
Zelf ben ik een Nederlandse vrouw, jongste van 5 kinderen, maar opgegroeid met een vader die al zijn 5 kinderen sloeg. Na het overlijden van mijn moeder, sloeg mijn vaders boosheid om in verdriet en heb ik 3 jaar lang geleefd in een hel. Voor de buitenwereld was het gezin nog steeds prachtig, want mijn vader was nooit boos als er bezoek was. Pas als mijn vriendinnen weggingen, kreeg ik zijn woede over me heen: niet vaak fysiek meer, maar wel verbaal: ik was een slet, omdat ik kuste met mijn vriendje, ik was te dik, ik praatte te veel, en was 'het probleemkind' van de familie, het zwarte schaap. Kwam in de problemen op school, op m'n sport, want had vrij ernstige woede uitbarstingen, waarbij ik leraren op school uitschold, vocht met jongens uit de klas.. wat was is een eenzame en inbegrepen puber..
Op m'n 17e het huis uit gegaan, studeren en op kamers in een andere stad: eindelijk vrijheid! Ik ontmoette mijn vriend en later man en trouwde op mijn 21e. Toen ik 24 was, had ik een lief kindje van 2, maar bleek mijn man vreemd te gaan en hij verliet ons heel plots. Ook hij heeft mij eenmaal fysiek zo aangevallen, dat mijn huisarts en ook de kinderopvang mij vroeg aangifte te doen tegen de vader vader van mijn kind. Dat heb ik nooit gedaan, want ik wilde de jeugdzorg ed niet er bij betrekken..
Na jaren alleen voor m'n kindje te hebben gezorgd, en veel therapie, was ik klaar om een nieuwe start te maken met Tom.
Tom heeft een aardig strafblad, maar voornamelijk in zijn jeugd en was al jaren niet voor serieuze dingen met justitie in aanmerking gekomen. Ook had hij nog nooit een vrouw aangevallen fysiek, zelfs zijn ex niet, die hem met meerdere mannen bleek te bedriegen, terwijl hij zorgde voor haar 2 kinderen uit eerdere relaties en hun kindje dat ze samen kregen.
De relatie liep stuk, en zij had het goed geregeld, op een bizarre manier .: Hij mag zijn eigen kind al 3 jaren niet zien, en is momenteel in een rechtzaak verwikkeld, om z'n kindje toch te mogen zien..
Ik ga blijven vechten voor het hart van deze man, want hij is het waard. En ook ik ben het waard, maar tegelijkertijd weet ik niet beter dan dat de mannen in mijn leven mij pijn doen
En geloof me, ik heb liever een man die me in de avond de tering in slaat, en in de ochtend schrikt van mijn verwondingen, en zn uiterste best doet om goed voor me te zijn, dan mijn ex, die zonder een fatsoenlijk woord ervandoor is gegaan, om met z'n nieuwe liefde een 'nieuw' leven te beginnen..
Maar als ik het op schrijf, is het te gek voor woorden: als vrouw verdien ik een man die liefdevol met me omgaat. Maar kan het mezelf niet aanrekenen: mijn vader sloeg ook z'n kinderen in elkaar, maar toendertijd greep er niemand in..
Heb vele jaren therapie gehad bij de GGZ, maar dat helpt me niet verder.
In mijn familie word niet gepraat over mijn verdrietige jeugd, want we bedekken alles met onze christelijke 'mantel der liefde'. Dat frustreerde me, maar ik begrijp het ook
Wat heeft mij vader er aan, als ik al die shit van vroeger ga ophalen? We zijn inmiddels 10 jaren verder en hij heeft nog steeds verdriet om het verlies van mijn moeder, ook al heeft is hij al jaren getrouwd met zijn nieuwe vrouw (hele lieve vrouw)..
Merk de laatste tijd dat dit wel een heftig patroon is in mijn leven: mannen in mijn leven laat ik misbruik maken van mijn lieve karakter. Maar ben zelf ook geen engeltje, want ik sla Tom ook weleens in z'n gezicht als hij verbaal rare dingen roept in z'n frustratie en dan gaat hij door het lint..
Anyway, ben weer naar ziekenhuis geweest, want we hadden weer ruzie gehad. Hersenschudding deze keer, maar komt ook wel goed.
Hoop dat de rust weer terug keert, want ik ga deze relatie niet opgeven en zowel ikzelf als Tom zoeken hulp.
Liefs van Sassefras
Ik ben nieuw hier en las net jouw verhaal.
In grote lijnen komt het overeen met mijn levensverhaal. Echter ik ben een stuk ouder, en inmiddels aanbeland op het punt dat ik geen destructieve relaties meer wil en aankan.
Zowel op familiar als ook relationeel vlak.
Eerst ik, en mijn kinderen, en dan de rest.
Weet je, door de jaren heen ontwikkel je door moeilijke gezinssituaties, partnerrelaties etc. enorme voelsprieten en alertheid. Dit om te kunnen overleven en te kunnen anticiperen op gevaren. Constant op je hoede moeten zijn.
Maar ook gevoelig worden en heel snel signalen kunnen oppikken.
Er bestaan mensen die dat doorzien en optimaal gebruik van je goedheid gaan maken. Ten koste van jezelf.
Dat maakt ook dat ik steeds weer in dezelfde valkuil verzand; voelen waar andermans pijnen zitten en denken dat ik dat wel kan oplossen.
Vergeet het maar. Mensen zoals Tom moeten aan zichzelf werken, en dat moet hij zelf willen en onderkennen.
Jij kunt hem niet helpen. Maar ik denk ook dat je een heel groot hart hebt en dat je niet zomaar gaat loslaten. Daarom wens ik je heel veel sterkte en probeer trouw aan jezelf te blijven.
Niemand heeft het recht je leven te vergallen. We staan het soms zelf toe door geen actie te ondernemen. Neem jezelf dat niet kwalijk. Probeer te zorgen dat je er zelf toe doet en er niet aan onderdoor gaat. Leven op uitsluitend overlevingsstand is geen echt leven. Ik wens je heel veel kracht, want die heb jij.
En jij ook aan jezelf als je blijft.
Veel wijsheid en kracht gewenst.?
Maar dat moet alles behalve makkelijk zijn. Ik hoop dat je toch nog redelijk positief door het leven kan gaan en de mooie dingen kan blijven zien.
Dat is een hele goeie vraag.
Wat is de grens. Nu ik terug kijk had ik bij de eerste klap al moeten gaan. Je hebt hoop dat het stopt, je houd van hem. Bij mij stond er veel op het spel wat mij nog jaren zal volgen. Ook ik ben bij de politie geweest … en weet je wat ze zeiden, wacht maar tot de drank is uit gewerkt. Toen ik eindelijk aangifte durfde te doen zei de persoon die de aangifte opnam’ ik denk dat u volgende week weer bij hem terug bent) dit was echt een mes in mijn rug en ben er ook zeer kapot om. Ik heb geen steun van politie, justitie,OM,wijkagent.
Mijn ex word overal ingeloofd omdat hij ook nog een narcist is.
Inmiddels heb ik m'n grenzen al zo vaak verlegd: 'als hij me nog één keer slaat, ga ik echt aangifte doen' maar telkens kan ik het niet over m'n hart verkrijgen..
En ga ook aan mezelf twijfelen: ben ik degene die hem gek maakt? Maar ik weet dat het niet mijn schuld is.
Hij werd daarnet weer heel erg boos. Het balkon was niet opgeruimd. Vanuit het niks, begon hij het glas dat ik drink kapot te gooien, gooide de stoel waar ik op zat van het balkon af. Het mes waarmee ik pizza zat te snijden, pakte hij af en sloeg me er mee.
Zijn neefje woont ook bij ons, en die is het thuisgekomen. Anders was ik de deur uitgelopen
Maar wat ik oprecht niet begrijp : zelf lieg je tegen de politie ( iets wat ik overigens wel begrijp omdat je je man wilt beschermen ), maar verwacht je dat je buren ingrijpen en je vriend? Volgens mij is dat niet helemaal fair vind je wel? Naar mijn idee richt je het probleem op de verkeerde mensen.
Jij komt ( begrijpelijk ) nog niet op voor jezelf, maar verwacht dat anderen dit voor je oplossen. Je buren bellen al de politie, dit hoeven ze niet eens te doen. Ik probeer niet denigrerend te zijn hoor, don't get me wrong.
Lieve Sassefras, alleen JIJ kan dit laten stoppen. En dit gaat je pas lukken op het moment dat je er zelf achterstaat. Ik hoop dat je snel de juiste beslissingen neemt, het gaat nu al van kwaad tot erger. Maar het kan nóg erger.
Heel veel sterkte !
Bedankt voor jouw reactie!
Je hebt ook gelijk en ergens weet ik dat wel: ik kan dit stoppen. Maar ik kan het niet over m'n hart verkrijgen. Nog niet. Mijn buren zijn ook bang voor Tom tijdens zijn dronken buien. En dat is begrijpelijk.