Je was een boom van een kerel. Breed genoeg om een uitsmijter te zijn. Iedere dag was alsof we met een donderwolk samen leefden. Je leek altijd op scherp te staan en op de mensen om je heen te reageren alsof je continue klaar stond om met scherp te schieten. Wij waren klein, wij wisten niet beter. Dit was ons normaal voor een lange tijd. Niet dat wij er iets aan konden veranderen of beter wisten. We leken dan ook gewoon onze dingen te doen welke passend bij onze leeftijd waren. Een bordspelletje spelen en dan als we verveeld waren wat anders doen. Het spel lieten we staan en we gingen buiten spelen om later verder te gaan. Als we de tijd vergaten daarentegen was die mogelijkheid er niet. Dan was jij al thuis en had deze “puinhoop” getroffen en door heen de kamer gesmeten. We deden elke keer weer de moeite om te proberen alle stukjes terug te vinden zodat we de spellen konden blijven spelen. De doos werd keer op keer opnieuw met plakband gerepareerd. Deze momenten waren achteraf allemaal niet zo erg. Het onheilspellende gevoel alsof iedere moment de onweer kon inslaan, de basisonveiligheid die we voelden, die zorgde dat we altijd alert en gespannen waren.

Nu ben je eigenlijk maar klein, kwetsbaar ook. Qua lengte kom je tot mijn borstkast en qua vitaliteit heb je nog maar weinig in te brengen. Ik kijk letterlijk op je neer maar niet figuurlijk. Ik weet nu van jouw moeilijke jeugd. Niet dat dit je excuseert van wat je deed, maar ik kan wel het begrip vinden. Ik heb nu zelf kinderen, ik heb dezelfde machteloosheid ervaren als jij destijds. Hoe jij me ooit als baby boven de wc hebt gehouden, op het punt me te verzuipen. De eerste keer dat ik dergelijke gedachten kreeg als vader voelde ik mijzelf een monster. Ik gaf er niet aan toe, ik kan mijn gedachten verklaren, weerleggen en alternatieve gezonde acties toepassen. Jij was hiertoe niet in staat, nu nog steeds niet helaas. Nu zorg ik voor jou, want jij kan het op bepaalde gebieden niet meer. Je draagt geen verantwoordelijkheid meer, hierdoor komt de zachtaardige man die je had kunnen zijn naar voren. Je bent een opa voor mijn kinderen zoals ik had gehoopt dat je vader had geweest. Je was nooit een monster, niet in jouw visie, je bent het ook niet meer in de mijne. Je was een man met een zacht hart, welke al vroeg de harde kant van het leven heeft leren kennen. Praten over emoties was niet, dat is iets van de laatste jaren. Het is bijna alsof je een geweer maakt en het dan kwalijk neemt dat ermee geschoten wordt. Hopen dat de jaren die je nog hebt, dat je in ieder geval nog de opa mag zijn die je kunt zijn. Zonder de verplichting, zonder de druk, zonder de onmacht. Dat je mag ervaren dat je vader bent van een kind welke bereid is voor je te zorgen. Zonder de verplichting tot wederdienst zoals je altijd gewend bent geweest. Dat je de liefde mag ervaren zoals je die niet hebt gekend en dat ik de liefde kan zien welke je wel aan je kleinkinderen kan en mag geven.