ongewild aanraken (aanranding) door een postbode
Hoi hoi
vooraf ongewild aanraken (aanranding), plaatsvond in mijn huis. Had ik die postbode van PostNL al ene paar keer al gezien. Hij gaf mij eerst complimentjes van je ben een mooie meid, je ben echt heel dun, volgens mij ben je wat afgevallen, je hebt mooie haren. aantal dagen later stond die weer voor de deur en gaf het pakketje aan en vroeg aan mij of ik van sport hield, ik zei van ja ik vind sporten wel leuk, hij vroeg aan mij om samen te gaan sporten. ik antwoorden Nee we gaan niet samen sporten, hij vond het jammer. dag later kwam die weer een pakketje afleveren, toen vroeg die aan mij van vind je zwemmen leuk om te doen? ik zou niet echt, hij antwoorden al aan mij wil je anders niet met mij gaan zwemmen? ik antwoorden nee ik ga niet met je zwemmen. Na een 3 maanden complimentjes geven gebeurde wat anders
het was juli 2020 op een zaterdagmiddag ik was 16 jaar oud. Ik was op dat moment alleen thuis, ouders aan het werk, m mijn zus was ook weg. op het gegeven moment stond precies dezelfde keren voor de deur om een pakketje af te leveren. Op dat moment deed de scanner het niet dus moest de gegeven even op een papier opschrijven dat ik het aangenomen had. Ik stond bij de voordeur de schijven. Terwijl ik aan schrijven was zag ik al uit mijn ooghoeken dat die naar mijn lichaam keek voor naar mijn billen. Maar ik zag dat dit twee stappen vooruit deed en zag zijn hand omhoog gaan. Hij raakte mij aan vanuit mijn haren tot aan mijn schouder, toen nam hij nog twee stappen vooruit, hij stond nu in het huis achter mij. Hij ging nu mijn zijn lichaam letterlijk tegen mijn lichaam aanstaan en ik voelde zijn hand weer vanuit mijn haren langzaam naar benden tot die mijn billen. Hij zei op gegeven moment dat ik een mooie handschrift had. Ik voelde ook vanuit mijn billen dat hij een stijve kreeg. Ik was klaar met schrijven en hij ging achter mij vandaag pakte het papier uit mijn Haden en liep weer weg.
Na 2 maanden heb ik het gedurfd tegen mijn ouders vertelt dan oppervlakkig wat er gebeurde, mijn moeder die had een melding gemaakt bij de PostNL, daarna nog een keer aan de deur gezien.
op dat moment durfde ik de deur niet meer uit omdat ik steeds die beelden zag en de gevoelend die ik kreeg. sins begin september 2021 heb ik EMDR en is er PTSS geconstateerd, ik heb er nu nog steeds iedere dag last van als ik elke keer naar de voordeur moet zo frustrerend is het.
Maar zit zo erg te twijfelen om een melding/ aangifte te doen, de ene kant wil ik het wel, maar aan de andere kant ben ik ook zo bang.
2 Reacties
Wat vreselijk wat je is overkomen! Ik vind het dapper dat je heel duidelijk "nee" hebt gezegd tegen zijn avances. Ik vind het te erg voor woorden dat hij dan toch over je grenzen is gegaan. Heel goed dat je dit ook tegen je ouders hebt gezegd en dat zij daar meteen een melding van hebben gemaakt. Heeft PostNL hier nog wat mee gedaan of naar jullie terug gekoppeld?
Ook goed dat je professioneel hulp hebt ingeschakeld, want dit zijn heftige gebeurtenissen die je niet alleen hoeft te doen. Het is begrijpelijk dat je bang bent daarvoor, maar misschien helpt het je en sterkt het je ook? Heb je met je hulpverlener ook besproken dat je misschien aangifte wil doen? Misschien dat hij/zij je daarin kan helpen/begeleiden? Misschien dat Slachtofferhulp je daar ook in kan ondersteunen? Ik vind je in ieder geval heel dapper dat je dit bespreekbaar maakt, dat zijn al de eerste stappen naar herstel! Hou je taai!
Bedankt dat je je verhaal met ons wilt delen.
Allereerst wil ik zeggen dat ik het knap vind dat je het tegen je ouders hebt vertelt.
Het is belangrijk dat je naaste omgeving weet wat er speelt, zodat ze je in deze moeilijke tijd kunnen ondersteunen.
Het is heel goed dat je zelf al op zoek bent gegaan om met je verwerking aan de slag te gaan, door EMDR te volgen.
PTSS is niet niks en het is logisch dat je nu nog bang bent en last hebt van confrontaties met hetgeen dat er gebeurd is.
Ik snap ook heel goed dat het frustrerend is dat je niet gewoon je oude leven voor de aanranding op kunt pakken, maar geloof me het heeft tijd nodig. Het heeft veel impact op je gemaakt, maar uiteindelijk kom je op het punt dat het enkel een nare herinnering is die je leven niet continue meer beïnvloed.
Ben je nog steeds in therapie? Is het dan misschien een idee om daar te bespreken dat je twijfelt om aangifte te doen?
Misschien kan je therapeut je ondersteunen door EMDR op die angstgevoelens toe te passen?
Het lijkt me voor jou sowieso prettig om met iemand (therapeut, betrouwbare vriend(in) of je ouders) te bespreken dat je twijfelt om aangifte te doen. Je kunt zo de voor- en nadelen ervan bespreken. En mocht je uiteindelijk dan zover komen dat je besluit om aangifte te doen, kan een van die vertrouwenspersonen misschien met je mee naar het politiebureau om jou zowel voor als na de aangifte te ondersteunen.
Ik hoop dat je hier iets aan hebt...
Heel veel sterkte de komende periode en onthoudt het maakt niet uit wat uiteindelijk jouw keuze is. Het is jouw eigen verwerkingsproces, dus je moet vooral doen wat voor jou prettig en goed voelt.
Veel liefs,
Larissa