Mijn verhaal met een narcist

Mijn verhaal met een narcist

Twee jaar geleden begon mijn verhaal. Ik ben een vrouw van eind 30 en had een relatie met een vrouw die ik via een datingapp leerde kennen. Opvallend genoeg hadden we in onze tienerjaren al kort contact gehad, dat toen al moeizaam liep. Toch besloot ik haar, twintig jaar later, opnieuw een bericht te sturen.

Het contact ging snel intensief. We ontdekten veel overeenkomsten, maar ze liet ook al vroeg haar onzekerheid en drang naar controle zien. Ze vertelde dat ze een kind had. Voor mij bracht dat twijfels, niet vanwege het kind, maar omdat er altijd een andere ouder in beeld is. Volgens haar was de relatie met de vader jaren geleden geëindigd door mishandeling, maar ze zag hem nu als familie. Dat verhaal vond ik tegenstrijdig, maar ik koos ervoor het te laten rusten.

Toen we een date planden, veranderde de sfeer. Ze begon mij te beschuldigen dat ik “niet alleen met haar bezig was”. Voor mij kwam dat uit het niets, maar nu zie ik dat het projectie en wantrouwen was. Als ik niet direct reageerde, werd ze boos of geïrriteerd. Ze vroeg constant waarom ik niet meteen terugappte of belde. Om haar gerust te stellen legde ik uit dat ik overdag werkte en ’s avonds sportte. Ik stuurde zelfs foto’s om te bewijzen waar ik was. Maar zelfs dat was nooit genoeg. Ze bleef afkerend reageren en dreigde de date af te zeggen een manier om macht en controle te houden. Omdat het contact in het begin zo leuk leek, stelde ik haar telkens gerust en overtuigde haar toch door te gaan. Uiteindelijk stemde ze toe, maar altijd met tegenzin en strijd.

De eerste ontmoeting
De eerste ontmoeting was leuk: ze was charmant en attent, en de date verliep geslaagd. Na de date sprak ze vol lof en enthousiasme over mij. Na een paar afspraken besloten we een relatie te beginnen. Vanaf dat moment begon ik de dynamiek van onze relatie te merken: een rollercoaster van emoties. Er waren momenten van warmte en verbondenheid, afgewisseld met plotselinge boosheid, afstandelijkheid en kritiek. Het voelde alsof ik constant moest bewijzen dat ik betrouwbaar was en genoeg aandacht gaf. Achteraf herken ik dit patroon als typische narcistische dynamiek.

Tijdens de relatie
We hadden een latrelatie en woonden een uur uit elkaar. We zagen elkaar meestal wekelijks, maar altijd met ups en downs. Het was een constante mix van aantrekken en afstoten. Steeds waren er beschuldigingen: dat ik met een ander bezig was, dat ik haar te weinig aandacht gaf, of dat we “slecht voor elkaar” waren en ik beter verdiende dan haar. Toch gaf de gezelligheid als we samen waren vaak ook met haar kind erbij me telkens hoop. Maar zodra ik weer thuis was, begonnen de verwijten opnieuw.

In de loop van de relatie leerde ik ook haar ex kennen, de vader van haar kind. Hij was opvallend vaak aanwezig. Soms zei ze dat hij onaangekondigd langskwam, andere keren dat hij iets in huis moest doen. Het vreemde was: de ene keer sprak ze met minachting over hem, de andere keer prees ze hem de hemel in. Als ik haar daarmee confronteerde, verdraaide ze haar woorden of ontkende ze ,gaslighting. Ik begon aan mezelf te twijfelen.

Ze praatte me ook allerlei onzekerheden aan: mijn kleding zou te ordinair zijn, mijn haar te droog, rimpels in mijn nagels zouden wijzen op een onderliggend probleem. Ze zei zelfs dat ik een inwendig bultje had dat ernstig kon zijn en dat ik naar de dokter moest. Uit bezorgdheid liet ik dit checken, maar telkens bleek er niets aan de hand.

Ook waren er momenten van directe pijn. Na een avond stappen was ze ineens afstandelijk. Uiteindelijk gaf ze toe dat ze iemand anders had gezoend, met een vaag verhaal dat het geen opzet was. Ik nam afstand en negeerde haar enkele dagen. Toen kwamen de spijtbetuigingen, liefdesverklaringen en smeekbedes. Uiteindelijk vergaf ik haar.

Maar langzaam begon ik aan het eind van mijn latijn te raken. Hoe sterk ik ook was, ik verloor mezelf steeds meer en liet mijn grenzen vallen. Het patroon was duidelijk: kritiek, twijfel zaaien, angst creëren, emotionele manipulatie en de welbekende silent treatment.

Na de relatie
Enkele dagen na het verbreken kreeg ik een appje van haar: of ik haar wilde bellen, er was iets gebeurd. Ze vertelde dat haar ex een verborgen camera in de slaapkamer had geplaatst en dat ze beelden van ons had teruggevonden op zijn telefoon. Ik zakte door de grond – ongeloof, afschuw, schaamte. Ze liet me beelden zien die ze op de SD-kaart had gevonden. Volgens haar had ze aangifte gedaan en vroeg ze of ik haar wilde helpen. Nog in shock ben ik de volgende dag samen met haar naar het politiebureau gegaan en heb ook aangifte gedaan.

Na de aangifte bleef ik haar nog bijstaan, zowel moreel als financieel, omdat ze er alleen voor stond als moeder met een uitkering. Maar wanneer ik mijn angst en onzekerheid uitte, kreeg ik steevast te horen: “Je moet je niet zo aanstellen, jij bent toch niet verkracht? Jij bent alleen uit op geld.” Dat sneed diep. Er was nauwelijks empathie of steun naar mij toe, terwijl we beiden slachtoffer waren.

Omdat het onderzoek bij de politie liep en ik zelf geen informatie kreeg, leefde ik in onzekerheid: wat gebeurde er met de beelden? Werden ze verspreid? Het vrat aan me. Ik zocht soms contact met haar, hopend op informatie of een normaal gesprek, maar dat leidde telkens tot valse beschuldigingen: dat ik haar kind wilde afpakken, dat ik Veilig Thuis had ingeschakeld, dat ik haar stalkte. Ik zei dat dit onzin was, maar merkte dat haar gedrag steeds extremer werd.

Het dieptepunt was dat ze zelfs mijn moeder en zusje erbij betrok. Ze belde hen en beweerde dat ík haar stalkte. Ik was verbijsterd toen mijn moeder me belde. Haar advies was duidelijk: “Laat het los, dit is niet zuiver.” Ik voelde boosheid en onrecht, maar besloot het rusten te laten en verder te gaan.

Verdachte patronen
In die periode viel me nog iets op: op datingapps werd ik meerdere keren benaderd door vrouwen die erg snel wilden afspreken. Maar zodra ik vroeg om een telefoonnummer of social media-account om een beetje zekerheid te krijgen, verdwenen ze plotseling. In eerste instantie dacht ik: typisch, internetfakers of tijdverspillers. Maar toen het vaker gebeurde in korte tijd, begon ik een patroon te zien.
Ook via mijn privé social media-account kreeg ik ineens aanmeldingen van een bepaald type man toevallig precies het type waarvan zij wist dat ik er gevoelig voor was. Het voelde alsof mensen dingen over me wisten die ze eigenlijk niet konden weten. Toen ik dit bij haar neerlegde (rustig, zonder beschuldigingen), lachte ze me uit: “Zo zijn vrouwen nou eenmaal tegenwoordig.”

Escalatie
Op een dag werd mijn moeder gebeld door een onbekende man, die zei dat ik haar moest ophouden te stalken. Ik vond het vreemd, want ik was niet eens in haar buurt geweest. Hoe kreeg ze iemand zover om zoiets voor haar te doen?
Even later benaderde ze mij zelf weer met vreemde smoesjes. Eerst vroeg ze of ik haar had gebeld, terwijl dat niet zo was. Toen ik er uiteindelijk toch op reageerde en probeerde mee te denken, trok ze zich terug, werd boos en blokkeerde me opnieuw. Het spel van aantrekken en afstoten bleef doorgaan.

Ik voelde dat er iets niet klopte en besloot antwoorden te zoeken. Uiteindelijk nam ik contact op met een ex-vriendin van haar. Ik twijfelde, maar deed het toch. Deze ex, die na mij een korte relatie met haar had gehad, vertelde haar verhaal. Voor mij was het een eye-opener. Ze zei: “Ze is gevaarlijk.” Toen ik vroeg waarom, vertelde ze dat ze het uit had gemaakt omdat ze haar nooit vertrouwde. Toen deze ex verder ging en een relatie kreeg met iemand anders, had zij met leugens die relatie gesaboteerd. En ondertussen ging ze nog steeds met haar ex (de vader van het kind) om, die zogenaamd “even de schuur kwam maken.” Ik hoorde het met ongeloof aan, maar ineens viel veel op zijn plaats.

Mijn eigen onderzoek
Ik besloot mijn eigen plan te volgen en heb haar ex opgezocht. Urenlang hebben we gesproken. Hij betuigde veel spijt en vertelde dat hij mij eigenlijk had willen benaderen, maar dat zij hem dat had afgeraden. Ik begon patronen te herkennen en zei tegen hem: dat is precies hetzelfde als wat ze mij vertelde.

Na enig contact en het uitwisselen van informatie werd mij veel duidelijk: hoe ze hem in de greep hield, hoe ze haar eigen kind als machtsmiddel gebruikte tegenover hem. Hij wilde graag zeggenschap, maar daar ging ze niet in mee. Ik vroeg hem ook naar de camera. Hij vertelde dat hij de camera had geplaatst om gesprekken tussen haar en hun kind op te nemen en dat hij de beelden nooit had bekeken.

Ik liet hem de opnames horen van mijn gesprekken met haar, waarin ze beweerde dat ze nooit mijn moeders nummer had gegeven. Hij was in shock en vol ongeloof. Op zijn beurt liet hij mij gesprekken zien tussen hem en haar. Wat ik daar las, was nog erger dan ik had kunnen vermoeden. Ze had een compleet fantasieverhaal opgebouwd waarin ze zei dat ze bang voor me was. Ze beweerde dat ik vaak in de buurt was en dat ik haar stond op te wachten. Ze had zelfs een foto gemaakt van een auto die leek op de mijne en beweerde dat het bewijs was.

In die gesprekken las ik ook dat zij hem had gevraagd om mijn moeder te bellen en hem instructies gaf om dat anoniem te doen. De meest wilde verhalen hing ze op.

Het ging nog verder. Ze schreef hem dat ze zo bang voor me was dat ik gestopt moest worden, dat hij daar iets aan moest doen. In feite zette ze hem aan om mij kwaad te doen. Hij heeft daar gelukkig niet op gereageerd. Maar voor mij was dit het keerpunt. Ik besefte dat ik te maken had met iemand die werkelijk gevaarlijk was.

Ik heb alle bewijs verzameld en ben ermee naar de politie gegaan. Tot mijn verbazing konden ze er juridisch niets mee, maar ze hebben wel alles genoteerd en aangenomen. Voor mij was het duidelijk: ik was in een web van leugens en manipulatie beland.

Tijdens de zitting
De dag van de zitting dit jaar. Ik arriveerde op de plaats van bestemming en zag haar onverwachts op een terras zitten, in gezelschap. Ik kon het niet laten en liep op haar af. Met mijn telefoon op tafel liet ik haar de gesprekken met haar ex zien, waarin zij instructies gaf en zelfs aanzette tot het lastigvallen van mijn moeder. Ze vertrok geen spier, zei geen woord. Ik ben weggegaan, maar riep haar nog na: “Iemand aanzetten tot geweld is strafbaar.”

Tijdens de zitting zelf, die intens en meeslepend was, kwam onze slachtofferverklaring aan bod. Toen de hare werd voorgelezen, zat ik met opgetrokken wenkbrauwen en ongeloof te luisteren. Ze stelde dat ze zich verkracht voelde en eiste de hoogste schadevergoeding. Terwijl ze mij had verweten dat ik mij “aanstelde”, dat ik “niet verkracht was” en alleen “uit was op geld”, claimde zij nu precies datgene waar ze mij eerder mee had weggezet. Het voelde als een klap in mijn gezicht.

Ook kwam naar voren dat hij ,haar ex de beelden nooit op zijn telefoon heeft gehad, maar wel degelijk de verborgen camera had geplaatst. Dat gaf hij toe en daarvoor is hij veroordeeld. Hij betuigde spijt. Wat mij echter enorm raakte, was dat zij hem ook van stalking beschuldigde, terwijl zij na de feiten nog steeds contact met hem zocht en hem zelf benaderde. Hoe kun je iemand van stalking betichten als je zélf het lijntje telkens weer openhoudt? Voor mij voelde dat als een nieuw bewijs van haar dubbele agenda.

De rechter legde hem zijn straf op. Recht is in zekere zin gesproken, en hij heeft zijn consequenties aanvaard. Maar voor mij bleef er een wrange nasmaak. Dat iemand met zoveel leugens, met angstzaaierij, verdeel en heers en valse aanklachten zo ver kan gaan om het leven van een ander te verwoesten dát voelde als onrecht.

Wat mij duidelijk werd, is dat zij alles deed uit eigen gewin. Haar grootste angst was haar machtsmiddel ,haar kind moeten delen. Alles draaide om volledige controle en het behouden van haar alleenheerschappij als ouder. Daarvoor zette ze werkelijk alles op alles, koste wat kost.

En alsof dat nog niet genoeg was, kwam tijdens de zitting ook naar voren dat hij in feite alles voor haar financierde. Tot en met verjaardagscadeaus voor mij toe. Het beeld dat ze altijd schetste van een onafhankelijke, sterke vrouw die alles zelf voor elkaar had, bleek niets meer dan een zorgvuldig opgebouwde façade. Een complete illusie.

Na de zitting heb ik nog vaak momenten van boosheid en onbegrip gevoeld. Hoe iemand zo ver kan gaan, zonder enige empathie, en het leven van een ander bewust kan verwoesten. Toen wist ik het zeker: ik had te maken met een ware narcist.