Na een jarenlange ellendige situatie, was ik eindelijk weer op mezelf en kon ik gaan en staan waar ik wilde. Tenminste: dat dacht ik, in mijn eenvoudige denkwijze. Want na een poging om ergens naar toe te fietsen die vervolgens fout liep omdat ik dacht mijn ex te zien, wilde ik alleen maar terug naar huis. Deur dicht, Netflix aan. Maar ook dat werkte niet: te veel flashbacks over discussies en te veel films met geweld. 

Schrijven deed ik al veel en ik luisterde naar muziek om het lawaai in mijn hoofd stil te krijgen. Aan drank en drugs heb ik een hekel, dus er bleef niet veel over. Overmatig eten dan? 10 kilo later had ik grote spijt van deze oplossing.  

Ik raakte verslingerd aan wandelen.

Een kennis raadde mij aan om niet fanatiek te gaan sporten, maar dagelijks een half uur middelmatig te gaan inspannen, was makkelijk te doen en kost niets. Na de routes uitgestippeld te hebben naar gebieden waar mijn ex nooit zou komen, ben ik eraan begonnen. En: ik raakte verslingerd aan wandelen op een iets hoger tempo dan gewoon lopen.  

Het maakte mijn hoofd zo goed als leeg, bleek de conditie te verbeteren en ik zag de wereld weer om mij heen. Ik sloot mij aan bij een wandelclubje, maar na enkele maanden haakte ik af. Toch te veel contact met mensen, toch weer die angst voor relaties.  

Ik loop nu al vele jaren, minimaal vijf kilometer per dag en ben nog steeds bezig met het herstellen van de ellende. Mijn troost bij het wandelen is het gevoel van vrijheid, omdat ik letterlijk en figuurlijk gevangen heb gezeten. De angst om mijn ex tegen te komen is er nog steeds, maar vermindert bij iedere kilometer die ik loop. 

Het gevoel van vrijheid bij het wandelen is mijn troost.

Ook de 10 kilo is er weer vanaf en ik voel dat bij iedere stap die ik zet. Het zijn stappen vooruit, besef ik nu, en ik zet ze één voor één.  

In mijn eigen tempo en in mijn eigen leven.