Help
Ik heb al meer dan een jaar last van dat ik niet gehoord wordt door hulpverlening en door politie. Ik wordt tot de dag van vandaag mentaal en fysiek mishandeld door mijn ouders. Het probleem is dat mijn ouders volkomen normaal doen als anderen er bij zijn. Waardoor ze mij niet geloven. En het nu zo erg wordt dat ik het leven niet meer zie zitten. Omdat er niemand luistert.
Bezig met laden...
14 Reacties
Zo heb je hard bewijs hier zouden ze dan niet meer omheen kunnen lijkt mij.
Heel veel sterkte, ik hoop dat je snel de hulp krijgt die je nodig hebt en verdiend.
Ik weet niet hoe oud of jong je bent; probeer op de been te blijven en in jezelf geloven.
Als het mogelijk is dan ook proberen te onttrekken aan je ouders, op kamers gaan of misschien bij vrienden.
Probeer je eigen ik te verzorgen en zo veel en waar mogelijk jouw eigen hobby's en interesses uit te voeren.
Al is het kraanvogels van papier vouwen.
Probeer voor nu een onzichtbaar pantser om je heen te maken.
Probeer met jouw eigen huisarts de gang van zaken te bespreken. Ik hoop voor je dat je een fijne huisarts hebt.
Als je ouders vragen hebben over je huisarts bezoek dan veins dat je een ingegroeide teennagel hebt of iets anders onschuldige dat maar niet geneest.
Jouw situatie is voor velen herkenbaar, maar we staan er altijd zelf helemaal alleen in.
Laat je niet kisten.
Tot de tijd dat je hulpverlening kunt krijgen kun je misschien podcasts luisteren over waar je inzit en hoe er mee om te kunnen gaan. Als je de Engelse taal begrijpt dan gaat er een wereld voor je open.
Het is goed dat je hier je verhaal doet. Je hebt behoefte aan hulp dus je geeft niet op.
Bedenk wel dat ook al krijg je hulpverlening of gaat iemand wel naar je luisteren, je toch zelf de dingen moet regelen om los te komen. Dat gaat niemand anders voor je oplossen. Hulpinstanties kunnen je helpen de situatie waarin je verkeert anders te bezien en je te sterken.
Wat mij zorgen baart is dat je schreef dat je het leven niet meer ziet zitten.
Bedoel je dan dat je geen zin meer hebt om te leven;
Of dat je dít leven, zoals je nu hebt, niet meer wilt?
Het betekent dat je ergens diep van binnen weet dat het anders kan en beter kan voelen.
Dus dat kleine vlammetje brandt nog.
Aangezien je schrijft dat hulpverlening er niet is, lange wachtlijsten etc.
Dan denk ik dat het misschien ook goed zou kunnen zijn als je kunt ventileren bij een luisterend oor. Zelf heb ik in uitzichtloze situaties wel eens gebeld met sos lijnen. Daar zitten hele fijne mensen aan de telefoon.
Gewoon je hart luchten.
Die mensen hebben kennis van het leven, horen veel, luisteren goed en denken met je mee.
Voor jou is nu denk ik belangrijk dat je je niet focust op het niet krijgen van hulpverlening.
Stort je hart uit.
Heftig als je je door iedereen in de steek gelaten voelt. Door je ouders, hulpverlening en politie. Lastige van mentale mishandeling is, is dat de bewijzen moeilijk aan te tonen zijn. Iets anders is het het fysieke mishandeling. Dan kun je aantonen dat je blauwe plekken hebt, en waar bijvoorbeeld. Dat het plekken zijn die alleen anderen hebben veroorzaakt. Op zich is fysieke mishandeling ook een mentale mishandeling.
Als je fysieke verwondingen hebt, is een bezoek aan de huisarts misschien een optie. Je kunt hem of haar in vertrouwen nemen. Bij daadwerkelijke mishandeling is hij verplicht dit te melden.
Misschien is dit een manier om de problemen op tafel te krijgen.
En, hoe voel je je nu? Schrijf ons als je daar de behoefte aan hebt. We kunnen je je in contact brengen met een professional van Slachtofferhulp als je dat wenst.
Ik heb geen hulp gevraagd omdat ik dacht dat niemand mij zou geloven. Mijn familie geloofde mij ook niet, dus waarom zouden anderen mij geloven?
Kunnen ze hier bij slachtofferhulp niet helpen?
Heel veel sterkte