Blind gegooid
Hoi allemaal,
Ik heb enkele weken het volgende meegemaakt, wat mij heeft getekend voor de rest van mijn leven. Ik hoop eigenlijk hierdoor mensen te vinden die ook blijvend letsel hebben opgelopen door geweld, ik merk dat ik erg behoefte heb om met mensen te praten die hetzelfde hebben meegemaakt.
Mijn relatie is vorig jaar juli uitgegaan. Dit was zijn keuze, ik had hier snel vrede mee. We zijn destijds ook goed uit elkaar gegaan. Sinds elke maanden zijn er dingen gezegd die mij enorm triggerde vanuit hem. Ik heb toen besloten hem niet meer te groeten of uberhaupt nog een blik te geven. We wonen in hetzelfde dorp, dus zien elkaar nog wel eens op feestjes etc. Ik had deze keuze gemaakt met het idee: Leef en laat leven.
Ik heb altijd nog erg het gevoel gehad dat hij een beetje om me heen aan het hangen was, ook dit heb ik gewoon gelaten. Hij heeft ook al 3 maand een nieuwe vriendin, een leuke meid. Toch kon hij zich soms bemoeien met mijn gesprekken die ik voerde met een ander, of bleef een beetje in mijn aura hangen. Ik heb er nooit meer aandacht aan besteed tot 2 weken geleden, dat ging toen goed mis. Hij bemoeide zich wederom in een gesprek en ik besloot te vragen waar hij zich mee bemoeide. Zo was er een korte confrontatie, die ertoe heeft geleid dat hij een wijnglas (van dichtbij) kapot in mijn gezicht heeft gegooid. Ik ben met spoed naar het ziekenhuis gebracht, het werd helaas al snel duidelijk dat ik blind zou worden aan mijn linkeroog. De glas zat namelijk helemaal achterin mijn oog, mijn hele oogbal was lek. Ik heb verder nog een paar kleine wondjes op mijn neus.
Het is tot op heden nog heel confronterend wat er is gebeurt, ook logisch omdat het kort geleden is. Toch vind ik het lastig om uberhaupt te bedenken dat ik het ooit een plekje moet geven. Ik zal elke dag eraan herinnerd worden dat ik ben blind gegooid, door een persoon die ik voor mijn gevoel op dat moment ook had moeten negeren. Ik zit continu met de scenario’s: Wat als ik hem had genegeerd? Wat als ik eerder naar huis was gegaan? Ik vind het heel lastig om hiermee om te gaan. Ik ben 23 en had mijn hele leven goed op de rit, maar alles staat nu stil.
4 Reacties
Wat ontzettend heftig wat jou is overkomen. Het is meer dan begrijpelijk dat dit je diep heeft geraakt en dat je het gevoel hebt dat je leven stilstaat. Neem de tijd die je nodig hebt om dit te verwerken. Er is geen 'moeten' in dit proces.
Je hebt te maken met blijvend letsel en dat heeft een enorme impact, zowel fysiek als emotioneel. Het feit dat je blind bent aan je linkeroog is een verschrikkelijke consequentie van zulk zinloos geweld. Ik snap heel goed dat je hiermee worstelt en dat je behoefte hebt om met anderen te praten die soortgelijke ervaringen hebben. Het kan helpen om te merken dat je niet de enige bent en om herkenning te vinden in elkaars verhalen.
Het is heel normaal dat je met vragen zit als: "Wat als ik hem had genegeerd?" of "Wat als ik eerder naar huis was gegaan?" Dit zijn gedachten die vaak opkomen na een ingrijpende gebeurtenis. Je probeert grip te krijgen op iets wat volkomen onbegrijpelijk is. Maar onthoud alsjeblieft dat de verantwoordelijkheid voor wat er is gebeurd volledig bij die ander ligt. Dit is niet jouw schuld. Je hebt gehandeld vanuit een normale menselijke reactie op zijn gedrag. Je hoeft je niet schuldig te voelen.
Wat heb je op dit moment het meest nodig om je gesteund te voelen? Voel je vrij om hier open over te zijn, we zijn er om naar je te luisteren.
Henk
Ik denk het spreken van andere mensen met ook blijvend letsel. Ik heb me aangemeld voor een nieuwsbrief mocht er een ‘meeting’ komen voor lotgenoten die te maken hebben gehad met geweld. Zowel mensen horen die het ook recent hebben meegemaakt of misschien wel jaren geleden, om te horen wat hun heeft geholpen bij het verwerken van zo’n traumatische ervaring.
Als ambassadeur (en lotgenoot als zijnde online opgelicht) ben ik betrokken bij de online community groepen. Je zit gelukkig al op het juiste spoor.
Er zijn voor sommige groepen al online en offline lotgenotencontact bijeenkomsten. Door je in te schrijven voor die nieuwsbrief zal je op de hoogte gehouden worden. Ik wens je veel succes en sterkte tijdens je reis naar herstel. En vergeet niet, we zijn hier altijd bereikbaar.
Henk
Wat als hij zijn emotie kon reguleren?
Wat je doet is de schuld bij jezelf zoeken nu. Iets wat veel slachtoffers doen, maar wat voort komt uit angsten. Je brein gaat in overleefstand en gaat proberen je te beschermen door gedachten te creëren om je veilig te houden. Die gedachten hebben totaal geen nut, ze zorgen dat je alleen maar meer jezelf opsluit afzondert en dus isoleert.
Laat de schuld dus waar die hoort. Bij hem, de dader. Die iets gedaan heeft wat hij nooit had mogen doen.
Die jou met rust had moeten laten, de hint had moeten begrijpen en bovenalles geen geweld had moeten toepassen