Rauwe rouw na datingfraude

Gisteravond heb ik het boek van Mélissa Da Costa uitgelezen: ‘De dagen die komen.’ Het gaat over een rouwproces. Ik heb er wel enig traantje bij geplengd. De hoofdpersoon verliest haar partner door een verkeersongeval en door de schok eveneens haar te vroeg geboren baby. Een afschuwelijk gegeven dat op een prachtige manier door de schrijfster is weergegeven. Prachtig omdat het een verhaal van hoop is. Dat ondanks dat er de meest verschrikkelijke dingen in je leven kunnen gebeuren, je er altijd weer uit kunt komen. Maar dat is een proces van vallen en opstaan.
Plotseling zag ik de vergelijking met mijn datingfraudeverhaal. Als je in één klap je geliefde, je geld en je toekomst verliest, word je in rouw ondergedompeld. Hoe ga je daarmee om? Elizabeth Kübler-Ross heeft ons ooit geleerd dat er rouwfasen bestaan. Leuk die theorie en inmiddels enigszins achterhaald, maar toch. Het klopt wel. Alleen ga je niet keurig van fase één naar fase vijf. Die lopen vaak door elkaar heen, afhankelijk van je persoonlijkheid en je omstandigheden.
Vorig jaar ben ik verdergegaan met mijn autobiografische boek over die datingfraude-episode. Toen heb ik moeten stoppen, omdat ik weer terug werd geworpen in die rauwe pijn. Was het echt zó erg?! Goh, dat was ik enigszins vergeten (na twaalf jaar)…en gelukkig maar. Het leven gaat door. Maar na de oplichting of welke traumatische ervaring dan ook, staat het leven even stil. Ik herinner me nog dat toen we mijn moeder naar het crematorium reden na haar plotselinge dood, ik verbijsterd was dat alles gewoon doorging. Ik kon het niet bevatten. Tien jaar later na de datingfraude was dat anders. Ik moest werken als alleenstaande en doorgaan. Ook kon ik niets vertellen over wat mij overkomen was. Ik schaamde me dood zeg! Dus thuis huilen en buiten de deur een poker face opzetten. Dat was toen mijn overlevingsstrategie. Ja, overleven moet je, die eerste tijd! Pas later, toen ik weer een relatie had en niet per se hoefde te werken, kwam de klap alsnog. Ik trok me terug in ons huisje. En toen werd ik ziek. En nogeens en nogeens, …Alsmaar ziek. Ik ging praten bij hulpverleners, maar zij begrepen niet wat datingfraude met je doet. Ook zo’n leuke: ‘Wat is uw hulpvraag?’ ‘Nou, ik voel me gewoon klote en wil verder met mijn leven!’ Zijn ze daar niet voor bedoeld, die hulpverleners? Om je een steuntje in de rug te geven? Je weer op weg te helpen? Hé, ik was zo’n kind van ‘zelluf doen’, maar dat lukt nu even niet. Misschien kan je eerst eens gewoon LUISTEREN?
Dat is wat we wel doen in de online community en in de lotgenotengroepen. We luisteren naar elkaars verhaal. We herkennen het en voelen met elkaar mee. Dat is helend. Je voelt je niet alleen. ‘Oh gelukkig ben ik niet de enige die geld heeft weggegeven aan een volslagen vreemde’, denk je wellicht. Nee, we geven niks weg, we zijn misleid door criminelen. Hele foute mensen (of slaven in opdracht van mensen) die makkelijk geld willen verdienen. Psychopaten die er geen enkele last van hebben dat ze jou in de ellende storten. Dat feit heeft mij nog het meest gegriefd. Dat deze mensensoort bestaat! Dat wist ik niet, maar het heeft mij de ogen geopend voor het Kwaad in de wereld. En daarnaast heb ik het leven weer leren waarderen door medemensen die mij hebben gesteund in die moeilijke tijd. Die er voor me waren. Dat deed me zó goed en dat zal ik nooit vergeten. Dat heeft me ook behoed voor de haat. Want laten we eerlijk zijn, het gaat vaak om één persoon die je dat heeft aangedaan. Maar hoeveel lieve mensen zijn er niet die je weer hoop geven? Geloof erin en gun jezelf weer liefde, zowel voor jezelf als voor je naaste en voor de kosmos. Er is veel te genieten na de rouw. Maar je moet er eerst doorheen… Hoop doet leven!