Schuldgevoel na ruzie
Hallo allemaal,
Graag wil ik even mijn ei kwijt. Mensen en hulpverlening zeggen dat het niet mijn schuld is, maar toch voelt het zo. Mijn vriend is na een ruzie uit het leven gestapt en heeft niks achtergelaten. Het ging al wat langer niet goed met hem, hij had veel op zijn bordje. Maar dit had ik nooit verwacht... Onze ruzie was heftig en daar voel ik me nu zo schuldig over. Had het iets uitgemaakt? Ik weet het niet... maar het voelt nou eenmaal zo.. los van de gedachte nog dat mijn laatste contact met hem ruzie was.. dat alleen al is vervelend genoeg.
Zijn er meer mensen die dit herkennen en hoe gaan jullie er mee om?
Bezig met laden...
17 Reacties
Heel herkenbaar. Ik ben nieuw hier, dus vandaar wat late reactie.
Ik heb in mijn rouwproces veel gelezen, gepraat en gezien over zelfdoding nav de dood van mijn eigen moeder. Ik kan zowel uit wat ik gelezen heb als uit eigen ervaring vertellen: je bent in goed gezelschap: bijna iedereen ervaart en voelt wel iets van schuldgevoel in allerlei gradaties en vormen. Partners, kinderen, ouders, familie, vrienden, hulpverleners, .. Ieder die maar enigszins dichtbij stond en om die persoon gegeven heeft. Ik zelf heb ook wel tig keer gedacht, "maar wat als ik ...".
Ik vond en vind vaak troost en hulp uit teksten die ik lees of hoor en mij raken. Ik heb daar veel aan gehad. Inmiddels voel ik me nog wel eens een beetje schuldig, maar weet dat dit uit liefde is voor mijn moeder, dat dit komt omdat ik het zo graag anders had gezien en ik niet schuldig was en ben.
Ik deel hieronder de teksten die mij raakten wat schuldgevoel betreft. Dat is dan weer wel heel persoonlijk, maar wellicht kun jij of anderen er ook wat mee ..
Ik heb naar aanleiding van onder andere onderstaande verhalen en aanpak mijn eigen verhaal over schuldgevoel opgeschreven en hoe meer ik er mee bezig was, hoe meer ik het verhaal aanpaste en mijn gevoel milder werd
Sterkte en succes met jouw rouwproces !
Manu Keirse:
"Blijf voor jezelf herhalen dat jij nooit verantwoordelijk bent voor wat iemand anders doet. Er bestaat een hemelsbreed verschil tussen je schuldig ‘voelen’ en schuldig ‘zijn’."
"Wanneer nabestaanden zichzelf toch schuldig voelen wordt door hulpverleners vaak gezegd dat men zich zo niet mag voelen. Maar, zegt Manu Keirse, dat mag best, want ook schuldgevoelens hebben alles met liefde te maken. De liefde maakt dat je je schuldig vòelt, maar je bènt niet schuldig. Ook al ging niet altijd alles perfect in je relatie tot de overledene. Volmaakte relaties, volmaakte mensen bestaan niet. Dat neemt niet weg dat de schuldgevoelens wel geuit moeten kunnen worden. Want schuldgevoelen die niet naar buiten komen leiden tot vernietiging en ellende. Daarom is het telkens weer uiten de enige manier om daarmee klaar te komen. Uiteindelijk zullen ze dan geleidelijk minder worden, zodat we onszelf kunnen vergeven"
van Manu Keirse, uit http://www.nabestaandennazelfdodingfrl.nl/data/uploads/overig/Samenvatting%20van%20lezing%20Manu%20Keirse.pdf
(sowieso een heel mooi stuk vond ik)
"Schuldgevoelens.
Je gevoelens binnen houden is als een heidebrand negeren. Die gaat ondergronds verder. Terwijl een felle brand die voldoende zuurstof krijgt wel even hoog oplaait, maar al snel weer dooft. Zo gaat dat ook met schuldgevoelens, met boosheid, met alle vormen van intens verdriet. Onderdrukken heeft geen zin. Schuldgevoelens zeggen namelijk dat je zielsgraag wilt weten of er iets gedaan had kunnen worden om te voorkomen dat dit was gebeurd. Omdat dat is wat je het liefste wilt. Dat hij of zij er nog gewoon zou zijn. Als je daarover alle vragen mag stellen en met anderen op zoek mag gaan naar het antwoord, dan krijg je ruimte. En vaak geeft dat rust. .."
van Daan Westerink, uit https://ikmisje.eo.nl/artikel/verder-na-zelfdoding
En als laatste een aanpak uit Psychologie magazine. Ik ben altijd sceptisch over dit soort '10 stappen' aanpakken maar heb me er gelukkig toch overheen gezet en heel open en eerlijk naar mezelf dit ingevuld en gedaan en heeft mij echt geholpen. Wellicht kan het anderen ook helpen:
https://www.psychologiemagazine.nl/artikel/zo-omarm-je-je-negatieve-emoties/
"In 10 stappen van je schuldgevoel af"
Heel erg, je bent je maatje kwijt en met een konflikt pleegt maakt hij ook nog een einde aan zijn leven. Ook mij is het overkomen. Ook zonder briefje boos weggegaan. Maar met een relatie heb je ook konflikten dat is natuurlijk en brengt je nadien weer dichter bij elkaar. Tenminste dat lijkt mij gezond. Mijn huisarts zei, je had er niets aan kunnen doen. Dan had hij het wel een volgende keer gedaan na een konflikt. Wij hadden al hulp ook relatie therapie geprobeerd. Van alles geprobeerd zocht het zelf bij mijzelf dat het misschien wel door mijn jeugd komt dat we konflikten hadden. En nam zelf ook therapie. Nu weet ik of denk ik ik had het niet tegen kunnen houden. Voor hem was het deze manier om met z'n eigen pijn om te gaan. Hij was een gevoelsmens. Maar ook heel streng voor zichzelf. Alles moest perfect zijn.
Wat ik je bedoel te laten weten. Je bent een hele lieve vrouw. En heb je wensen aan hem kenbaar gemaakt en dat mag in relaties. Nu ben je hem kwijt en dat is triest. Hij heeft hier niet mee om kunnen gaan. En misschien al veel eerder niet. Koester je mooie momenten met hem. Hij hoeft ook niet meer te lijden omdat hij het leven waarschijnlijk niet aan heeft gekunt. Tenminste zo voel Ik het nu bij mezelf.
Lieve groet Anja
Ik heb helaas vrij recent hetzelfde meegemaakt.. 😥
Na een heftige ruzie heeft mijn vriend er ook voor gekozen uit het leven te stappen en hij laat niet alleen mij maar ook twee jonge kinderen achter 😥
Hulpverlening en iedereen om mij heen (behalve schoonfamilie) geven aan dat het niet mijn schuld is ondanks dat ze weten wat we speelde. Toch voel ik mij wel schuldig en zeker richting mijn kinderen. Ik liep al bij een psycholoog en die gesprekken ga ik hopelijk voortzetten (loopt niet zo soepel bij die instelling). Dus of ik ga het daar doorzetten of ik zoek een therapeut die mij er beter in kan helpen.
Ik zou je aanraden op professionele hulp in te schakelen vanwege je schuldgevoel. Dat raak je niet zomaar kwijt ben ik bang.
Sterkte meid!
Voor jou ook heel veel sterkte gewenst.
Er waren nog andere mogelijkheden dan dit..
Mijn vriend heeft 6 december zelfmoord gepleegd en is op 8 december overleden. Hij laat mij en mn 2 kids van 10 en 4 jaar achter.
Ook ik heb enorme schuldgevoelens en had ik maar dit of dat gedaan, hem wel begrepen en meer hulp gezocht voor hem. We hadden ook relatieproblemen en ook ik twijfelde en vond dat we het beste uit elkaar konden maar die gedachte kon hij niet aan.. maar verder gaan op basis hoe t ging was eigenlijk ook geen optie dus bleef hij me pleasen en telkens goed maken terwijl ik vaker dacht dat het het verstandigst was om te stoppen... maar niet op deze manier! 😥😥 en ik weet voor 99% zeker dat mijn schoonfamilie me dit kwalijk neemt dus voor mij is het heel lastig om geen schuldgevoelens te hebben vanwege hoe zij denken en onze relatieproblemen.