Lieve Mieke, Je verhaal raakt me en is op vele vlakken erg herkenbaar. Ik verloor mijn vriend op 13 augustus 2021. Het is lastig om verder te leven omdat de manier waarop onze geliefden stierven zo ontzettend heftig is en het gemis nog steeds onverminderd extreem groot. Ik merk nu al, nog geen half jaar later dat voor de meeste mensen de wereld toch al weer echt helemaal doordraait. Ik weet me gelukkig nog wel steeds enorm gesteund door zijn lieve gezin, mijn eigen gezin en vrienden. Maar zelfs dat kan ik je vertellen is in deze situatie niet zaligmakend. Ook zij kunnen mij in veel gevallen niet echt bieden wat ik nodig heb. Het werkt voor mij nu op dit moment om hier steun te zoeken. En ik heb voor mezelf besloten dat ik professionele hulp ga inschakelen. Aan een toekomst moet ik nu ook nog helemaal niet denken. En zie het ook niet voor me. Aan de andere kant ben ik nog te jong om me helemaal neer te leggen bij het feit dat er geen toekomst meer zou zijn. Ik hoop dat jij je hier ook nooit helemaal bij neer zal leggen. Misschien duurt het voor ons allebei nog heel erg lang, maar ik hoop voor ons beiden dat er een moment mag komen waarin we ook met plezier naar de toekomst kunnen kijken. Alle liefs!

Lieve Miepke Ook voor jou heel veel sterkte. Ik weet dat dit verdriet nooit meer weggaat maar ik hoop dat na een poos er naast dit inmense verdriet ook ruimte is voor andere gevoelens. Ik hoop ,dat als ik over een aantal jaren terug kijk , dat ik trots kan zijn op de mama die ik ben. Dat ik voor mijn kinderen toch die rots in de branding bent geweest die ondanks deze pijn is doorgegaan. Het voelt wel fijn om dit te delen met iemand die weet hoe het voelt. Dankjewel ❤

Jen831 Daar wordt ik ook weer stil van Dat we het zelfde denken soms is ergens wel bijzonder Ook al heeft ieder zijn eigen verhaal,we begrijpen elkaars verdriet en pijn Succes met de ondersteuning Lieve groetjes

De sterkste moeten zijn dat herken ik heel goed. Mijn zoon heeft hem gevonden en zijn trauma is hierdoor vele malen groter dan het mijne . Hij heeft ook nog een hele toekomst voor zich en mijn toekomst is buiten overleven en ouder worden voor mij voorbij. Al het mooie wat eventueel nog gaat komen wordt overschaduwd door het wegvallen van Corné. We waren 35 jaar samen waarvan 32 jaar getrouwd. We hebbende 2 kinderen een dochter vzn 27 die een autistische beperking heeft en een zoon van 25 die nog thuiswoont en die zijn studie nog niet heeft afgerond. Mijn moeder is afgelopen maart pas overleden en ik was nog bezig dit een plekje te geven. Ik weet door dit gebeuren wat het woord wanhoop echt betekend. Verder als uur tot uur kom ik nog niet echt. Het ene moment voel ik de impact van het gebeuren met alle emoties van top tot teen en dan verzuip ik,het zndere moment ben ik heel rustig en voelt het alsof het niet zo is. Heel mijn lijf geeft enorme spanning aan wat me niet lukt om te ontspannen,hartkloppingen,misselijk buikpijn maar ook dit schijnt erbij te horen. Ik merk wel dat alleen mensen die het ook hebben meegemaakt echt begrijpen wat je doormaakt. Het is de hel.