Hallo Helena,

Heel veel sterkte Helena, Ook ik zit er midden in mijn man ook bijna met pensioen heeft afgelopen kerst een einde aan zijn leven gemaakt. Ook hij was erg somber. Ik probeer nu elke dag een beetje te wandelen en ook lees ik over zelfdoding ik wil het ook kunnen begrijpen. Ook heb ik een bloemetje gelegd bij de plek waar hij tot zijn einde is gekomen. Dat heeft mij wel goed gedaan. Ook heb ik therapie genomen omdat ik hier wel uit wil komen al is het alleen maar voor mijn kinderen. Ik hoop voor jou dat je de kracht hebt om voor jezelf een weg te vinden in het verwerken. Het is heel verschrikkelijk wat er is gebeurt. Maar zo te lezen ben je een hele lieve geduldige vrouw voor hem geweest en mischien heb je het kunnen rekken al meerder jaren. Dat het niet eerder is gebeurt. Zorg goed voor jezelf! Ik vind je een hele lieve trouwe vrouw. En hoop dat de pijn in de tijd minder zal worden. Lieve groet, Anja

Beste Helena,

Allereerst heel veel sterkte met dit nog zo verse verlies. Voor mij waren de eerste maanden een enorm achtbaan. Jij zal dat voorlopig waarschijnlijk ook nog wel zo ervaren denk ik.

Mijn vriendin nam ruim vier jaar geleden afscheid. Nog altijd mis ik haar enorm, maar de mooie herinneringen overheersen. Dat heeft zeker tijd nodig gehad.

Hoe ik ermee om ben gegaan? Ik ben het verdriet nadrukkelijk niet uit de weg gegaan. Kort na haar overlijden heb ik tien foto's geprint en opgehangen. Foto's van heel gelukkige momenten. Als ik ernaar keek, sprongen de tranen in mijn ogen, maar was ik ook weer even terug bij dat moment. De tranen werden hierdoor gemengd met een lach.

Verder heb ik een heel klein notitieboekje gekocht, waarin in lukraak alle herinneringen aan haar ben op gaan schrijven. Het zat altijd in mijn zak. Zo wist ik zeker dat ik de herinneringen niet zou vergeten.

Het rouwen ging met pieken en dalen. Ik heb het echt de tijd moeten geven. Haast je vooral niet. Ik zag het als compliment voor haar dat ik zo'n verdriet had. En dat is het toch eigenlijk ook?

Wat het is dat iemand zo'n stap zet? Ik denk dat we het nooit zullen begrijpen. Zo'n depressie is zoiets raars. In het leven van mijn vriendin was ook niet veel mis. Behalve dat. Ik zie het als een ziekte met heel nare gevolgen.

Je zegt dat je als partner weinig kunt doen. Maar door er te zijn ben je enorme steun voor hem geweest he? Dat mag je niet onderschatten hoor.

Ik wens je heel veel sterkte in deze moeilijke tijd. Bij mij kwam de vreugde ook weer. Het begint met de kleine dingen.

Groeten,

Vincent

Beste Helena,
Zo kort nog maar. Je zit nog helemaal op de woeste zee met het fundament vast onder je vandaan gestoten.
Mij heeft het meeste geholpen om lotgenoten rondom me heen te verzamelen . Samen verder in dit geamputeerde bestaan. De wond is groot en zal misschien een beetje dichtgaan, maar iets kleins kan het open scheuren. Neem vooral de tijd, verwacht niets van jezelf en je omgeving en dan zal je je na verloop van tijd weer iets sterker voelen en ruimte ervaren om een nieuwe glans op deze dofheid aan te brengen. Veel kracht gewenst maar dit plotse verlies

Gecondoleerd. Ach wat een triest verhaal. En watbeen strijd was het voor hem en nu voor jou. Mijn man heeft een half jaar geleden zijn eigen reis genomen en dat is nog elke dag een onwerkelijke situatie...na 27 jaar ineens weg uit je leven. Ik hoop echt dat nabestaanden de kans krijgen om weer blij te zijn. Ik heb zo mijn momenten maar het is zwaar. Sterkte