Wanneer de sterfdag dichtbij komt
Komende vrijdag is het twee jaar geleden dat mijn beste vriendin ervoor koos om haar leven te beëindigen. Al een aantal dagen merk ik dat ik veel spanning heb in mijn lichaam. Ik merk dat ik moeite heb met alleen zijn. Ik slaap slechter, kan me minder goed concentreren en voel me moe. Hoe graag ik ook wilde ontkennen dat het lag aan het feit dat haar sterfdag dichterbij komt, merk ik dat, nu ik een avond alleen ben, voel hoe het verdriet me toch weer overvalt. In plaats van opnieuw afleiding te zoeken heb ik ervoor gekozen om vanavond foto's van ons samen terug te kijken, haar afscheidsbrief opnieuw te lezen en haar een brief te schrijven over hoeveel ik haar mis en hoe het nu met me gaat.
Ik merk dat het helpt, het geeft wat ruimte en het laat de spanning zakken.
Ik merk dat ik deze sterfdag moeilijker vind om bespreekbaar te maken met de mensen om mij heen dan de vorige. Ik kan me voorstellen dat voor de mensen om mij heen (die mijn beste vriendin niet heel goed kenden, we hadden geen gezamenlijke vrienden) mogelijk niet meer weten dat het haar sterfdag is. Het voelt best ingewikkeld om er zelf over te beginnen.
Ik ben benieuwd of jullie mijn gevoelens herkennen. Hoe gaan jullie om met een naderende sterfdag? Maken jullie de sterfdag bespreekbaar met de mensen om je heen? Zo ja, hoe doen jullie dat?
6 Reacties
3 april is het 2 jaar geleden dat mijn dochter haar leven heeft beëindigd. Ik denk iedere dag aan haar, maar komt toch nu weer wat meer binnen.
Ik blijf haar naam benoemen zovaak ik dat wil en behoefte aan heb. Tegen iedereen, of ze dat nu willen of eventueel ongemakkelijk over voelen. Ik ga niet mee in het ontwijken....... het is en blijft sws moeilijk en een ongelooflijk verlies.
Vooral voor mij en andere directe naasten.
Dus als ik over haar wil praten, doe ik dit.
Ik hou me niet bezig hoe de rest daarop wil en kan reageren.
Dan maar even wat ongemak...
Sterkte voor nu maar ook voor later
Ik heb heel veel moeite met mijn andere broer die het helemaal niet lijkt te interesseren dat zijn broer en vader dood zijn.
Ik snap nu ook pas wat rouw betekent.
Ik krijg wel ondersteuning van nabestaandenzorg.
Ik wens je veel liefde en licht toe.
En verdriet mag er altijd zijn, zo ook de andere emoties.
Maar ik denk dat vrijwel iedereen met wat inlevingsvermogen dat wel zal begrijpen. Maak het bespreekbaar door het te benoemen. Naar mijn werkgever en enkele directe collega's noem ik dat ook: "Ik wil even laten weten dat de sterfdag (of geboortedag) van mijn moeder er aankomt en dat ik daar best wel mee bezig ben."
Andersom wil jij toch ook gewoon graag horen als iemand het moeilijk heeft en een (figuurlijke) arm om zijn of haar schouder wilt. Je wilt bij persoonlijke relaties, familiare relaties, buren, vrienden of collega's toch ook gewoon even weten als iemand ergens mee zit?
Ik zeg dan ook: wat boeit het dan dat het gaat om de suicide van een naaste van jou of mij? Jij hebt het er moeilijk mee, benoemd precies dat. En dat is gelijk een last van je schouders! In het ergste geval tref je iemand die totaal niet weet hoe die daar mee om moet gaan c'est ça die mensen zijn er ook. Door de bank genomen zijn mensen medelevend en vriendelijk en dat kunnen ze het beste zijn door te weten hoe jij bent en je voelt achter het muurtje wat je opgetrokken hebt.
Sterkte de komende dagen!