Terugdenken op verjaardagen en feestdagen
Het is nu bijna 5 jaar geleden dat mijn vriendin afscheid nam, maar haar verjaardag en 'afscheidsdag' staan nog altijd omcirkeld in mijn agenda. Ik ga bij haar langs met een mooie bos bloemen en ga bij haar zitten om herinneringen op te halen. Nog altijd met een traantje dat aangeeft hoe bijzonder ze was.
Hoe gaan jullie om met dit soort dagen? Of met moederdag als je je moeder bent verloren bijvoorbeeld? Of zijn er andere momenten waarop je extra stilstaat bij degene die je verloren bent?
Zeker het eerste jaar brachten ze bij mij veel naar boven en waren ze emotioneel. Nu is het veelal terugdenken, maar het zijn nog steeds momenten waar ik absoluut bij stilsta. Dat zal altijd zo blijven.
Bezig met laden...
18 Reacties
Ik heb net 5 mei de 2 e achter de rug, eerlijk gezegd ben ik hier nog steeds van aan het bijkomen.
De weken vooraf voelt het heel gespannen dat de dag eraan komt, ik heb expres een dagje uit mijn huis gepland met mijn dochter, en mijn beste vriendin.
Die dag voel ik in elke vezel van mijn lichaam verdriet.
Maar probeer ik mezelf af te leiden en ook voor mijn dochter natuurlijk.
Na 2 jaar ben ik meer bezig met wie mijn zoon was.
Daarom vind ik het ook een mooi gekozen woord.
Hij is niet alleen zijn suïcide en hoe moeilijk hij het had.
Blijft wel ook elke dag omgaan met dat hij er niet meer is, en dat gaat de ene dag beter dan de andere dag.
Liefs
Ja, het blijft een rare dag he? Hoe je het ook noemt. Ik zeg altijd dat ze zelf afscheid heeft genomen, vandaar.
Wat fijn om te horen dat je nu aan hem denkt hoe hij was. Dat heb ik ook gemerkt inderdaad. Eerst speelt de gebeurtenis de boventoon, en nu zijn het de herinneringen en hoe het voelde als ik bij haar was. En dat laatste maakt dan ook weer dat je het gemis voelt.
Groeten, Vincent
Fijn om te horen dat jij dat ook zo ervaarde en ervaart.
Ik heb pas Manu Keirse ontdekt, daar heb ik ook steun aan zijn denkwijze.
Dankjewel voor je bericht 🌸
De sterfdag, verjaardag en feestdagen zijn voor mij nog steeds beladen. Het is nu 2 jaar geleden. En er gaat geen dag voorbij of ik denk aan mijn man en wat er gebeurt is. Een film in m’n hoofd van het hoe en waarom is er met regelmaat. Komt als het ware aanvliegen met veel tranen. Ik ben alleen en heb geen kinderen. Wel een fijn netwerk van familie en vrienden. Maar herkennen jullie dat ook, als er een feest is of je bent in een grote groep mensen, je nog meer alleen voelt?
Deze groep lotgenoten helpt.
Het alleen zijn bij anderen voelde inderdaad niet fijn. Je merkt dan pas hoe je als team door het leven ging. Ik ben wel bewust de deur uit blijven gaan, ook naar het theater en zo. Het viel me toen eigenlijk pas op dat er best veel mensen alleen zijn. Vaak had ik daar juist ook contact mee. En regelmatig ging ik met vrienden op pad, al voelt dat anders dan met een vaste partner. Goed om te horen dat je een fijn netwerk hebt. Ook voor dit soort momenten is dat zo enorm waardevol.
Groeten, Vincent
Groeten, Vincent
Lieve groet, Maria.
Het kunnen inderdaad ook heel andere dingen zijn die iets triggeren. Mooi en pijnlijk, wat je zegt.
Ik merk steeds meer dat ik juist ook behoefte heb aan die dingen. Wat ik lastig vind is dat herinneringen meer naar de achtergrond verdwijnen. Dat is natuurlijk onvermijdelijk. Ik begin dingen te vergeten, dat vind ik echt heel jammer. En herinneringen komen ook steeds minder spontaan naar boven. Voorwerpen, plekken, gebeurtenissen brengen die herinneringen weer naar boven. En dat voelt dan weer fijn.
Groeten, Vincent
Ik vind het altijd mooi om iets van je te vernemen.
Hier mijn reactie …….
Henk heb ik los gelaten en ik probeer hem anders vast te houden, zoals een kaarsje opsteken in de Kapel 💒 bij zijn geboortedag en onze trouwdag. Ik ben blij dat de feestdagen bijna voorbij zijn. Want die vind ik het moeilijkste. Ik bedenk me wel eens dat hij regelmatig mij bezoekt en op de hoogte is van mijn wel en wee✨ ik voel mij soms wel eens gedragen en dat geeft mij kracht en steun om door te gaan.
En het geeft mij troost.
Veel liefs Elsje, we komen door die speciale dagen wel doorheen hè💖
Wat een mooi ritueel om een kaarsje voor hem op te steken! Een moment waarop je even helemaal met je gedachten bij hem kunt zijn.
De gedachte dat mijn vriendin er af en toe gewoon even bij is, heb ik ook nog steeds ja. De 'rationale ik' denkt dat dat niet kan, maar de 'andere ik' vindt de gedachte te mooi om te ontkennen. Dus geloof ik er maar in. Fijn op mooie momenten; een steun op de lastige.
Groeten, Vincent
Dat is inderdaad nog heel recent. Het leek wel of ik alle seizoenen een keer mee moest maken om een wezenlijke stap verder te komen. Een keer lente, een keer kerst enz. Ook al ging het gedurende het jaar steeds beter, toch was het na dat jaar een soort mijlpaal.
Ik hoop dat de mooie herinneringen aan Britt snel de boventoon gaan voeren bij je. Geef het de tijd; dan kun je alles een goed plekje geven.
Groeten, Vincent
Dat klinkt als een mooie manier om die dag in te richten. Met inderdaad een mix van emoties. En die tranen zie ik altijd maar als een compliment voor degene die er niet meer is. Het laat zien hoe bijzonder ze voor je was. Van mij mogen ze er altijd blijven.
Ik wens je heel veel mooie herinneringen toe op 6 juni! En dat Monique over jullie schouder mee mag kijken.
Groeten, Vincent