Heel goed wat jullie aangeven. Het moet gaan over de persoon die iemand was, dat moet de aandacht krijgen. Al het fijne en mooie van de persoon dat moeten we onthouden en koesteren. Niet zijn einde, dat was hij niet.
Dank!

Ik heb altijd begrepen dat aangeraden wordt om het niet over de methode te hebben omdat dit mensen die al met gedachten aan zelfdoding rondlopen, over de streep te trekken of een trigger kan zijn.

De vraag over de methode is me maar een paar keer gesteld, ik zeg altijd dat het een vredige methode was, dat lijkt me genoeg. Er wordt dan ook niet meer doorgevraagd. Maar als het gewelddadig was, is dat geen oplossing. Maar het lijkt me als je zegt: "ik wil dat niet vertellen" of "dat is niet belangrijk" men ook begrijpt dat ze niet verder moeten doorvragen.

Schaamte en schuld voelen is normaal. Maar hou je vast aan wat Manu Keirse zo mooi zei: je mag schuld voelen want dat is een teken van liefde en verantwoordelijkheid, maar je bént niet schuldig.

Wat mensen denken kan je niet veranderen. Het gaat om jou en jouw liefde voor degene die is overleden. Jij weet wat je hebt kunnen doen en wat je anders had willen doen. Je hebt gedaan wat je kon. Je hoeft je nergens voor te schamen.

Hallo Helena, Helemaal niet, ik durf het gewoon te vertellen. Ik ben nog steeds trots op mijn meisje. Misschien ben ik tekort geschoten. Wat de mensen denken maakt niet uit. Het is iets tussen mij en haar.
Je hoeft je nergens voor te schamen.
Gr Manaaa

Dank jullie allemaal voor je reactie. Dat mijn man is omgekomen door suïcide dat vertel ik wel en dat weten veel mensen ook. Maar laatst merkte ik dat andere mensen die ver van mij afstaan wisten hoe dat was gegaan. Terwijl ik daar niet over praat. Dus dan denk ik eraan dat het wordt doorverteld aan iedereen en dat vind ik dan zo erg. Dan voel.ik schaamte over dat hij zoiets verschrikkelijks heeft gedaan. En voel dan toch ook iets van dat mensen mij zullen veroordelen. Al weet ik natuurlijk dat ik alles heb gegeven en ik er niets aan kon doen. Maar dat is iets van mij. Het is mijn probleem en het heeft denk ik echt te maken met de acceptatie
dat het echt gebeurd is. Het heeft tijd nodig. Het is nog maar 4 maanden geleden.
Dank voor jullie verhalen en groetjes van
Helena

Beste Helena,

Treffend onderwerp inderdaad dat je aansnijdt. In het begin werd ik inderdaad ook overvallen door de vraag waaraan ze overleden is en dan zeker de vraag hoe.

Op de eerste vraag zeg ik dat zelf afscheid heeft genomen. Beetje cryptisch misschien, maar voor iedereen duidelijk. Het voelt ook minder hard en biedt ruimte om haar verhaal te vertellen.

De vraag hoe ze het heeft gedaan? Die heeft me in het begin zeker doen stamelen. Met de gedachte 'waarom zou je dat willen weten?'. Ik kreeg hem niet vaak gelukkig. Daarop is mijn antwoord nu: 'dat is niet belangrijk'. Daarmee zet ik er snel een punt achter en switch ik gemakkelijk van onderwerp.

Schaamte? Zo voel ik het niet, maar ik begrijp misschien wel wat je bedoelt. Klinkt misschien gek, maar het noemen van een ziekte als kanker zou wellicht makkelijker zijn om te brengen. Het is toch een ongemakkelijke mededeling. Die ik dan weer gelijk opvolg met wat een prachtig mens ze was en hoeveel ze uit het leven heeft gehaald. Een voorbeeld voor ons allen. Vergelijkbaar met wat Sjaan zegt. Dat is het beeld dat ik wil dat mensen van haar hebben.

Groeten,
Vincent

Ik heb een beetje last ervan dat ik het zelf nog steeds zo'n vreselijk verdrietig einde vind. Als ik merk dat mensen geinteresseerd zijn en een luisterend oor hebben, dan vertel ik dat Jurre eruit is gestapt en dat het een moment van verstandsverbijstering moet zijn geweest. Ik wil dan kunnen vertellen wie hij was, en hij was altijd vriendelijk, bescheiden en iedereen vond hem leuk. Ik vind dat hij die waardering moet krijgen en dat ik moet kunnen vertellen hoe normaal hij altijd was.

Ik vind de vraag van anderen aan mij hoe mijn naaste suicide gepleegd heeft eigenlijk abject, afkeurenswaardig, laag, verwerpelijk en ondoordacht. De eerste keer werd ik door deze vraag ook overvallen, dat was enkel dagen na de zelfdoding. Maar nu heb ik hier wat op gevonden; ik vraag hard en direct of de vraag komt vanuit nieuwsgierigheid of betrokkenheid. Het antwoord is eigenlijk altijd het tweede en wat ik van het antwoord vind is een derde .. Maar dan reageer ik dat de zelfdoding naar alle waarschijnlijkheid pijnloos was én dat wij waardig afscheid hebben kunnen nemen. Als ze dan doorvragen (echt maar een enkele keer gebeurd) kunnen ze wat mij betreft echt de stront in zakken.
Schaamte heb ik er niet over en ik wil je op je hart drukken, dat moet jij ook niet hebben. Daar heb jij, ik en elke nabestaande nul invloed op. Of je het wilt delen én hoe is altijd aan jou.

Ja en nee. Ja maar dan naar mezelf en niet naar de buitenwereld eigenlijk. Er zitten van die lomperds tussen en daar schik ik wel van het idd gewoon vragen. Maar dat zegt meer over hun. Alle goede vrienden weten en de rest is niet belangrijk. De buiten wereld weet volgens mij ook niet zo goed hoe je hier mee omgaat. Blijf dicht bij je zelf. Wat schaamte betreft, het is niet nodig maar dat is mijn mening. Het was hun keuze en niet die van jou en jij moet er mee dealen op jou manier. Alles is goed zeg maar. IK was vooral eerst heel boos en nu inmiddels verdrietig( 9mnd geleden). Denk dat het nooit weggaat maar dat het minder hard en pijn zal doen. Sterkte