Nooit meer een berichtje van Josefien
Levens genoten:
Mijn jongste dochter heeft nu ruim 2 jaar geleden haar leven beëindigd door te stoppen met eten en drinken. Ze had de stellige overtuiging dat haar leven op aarde “klaar” was en heeft zich verbonden met haar geesten in een andere dimensie.
Ongeveer het laatste half jaar van haar aardse bestaan heeft ze zich van iedereen gedistantieerd. Het was wel vaker gebeurd dat ze maanden niets van zich liet horen, vooral als ze bezig was een nieuwe richting te ontwikkelen. Ik wist wel dat ze weer een wat lastige periode beleefde, maar dat dit zou gebeuren had ik niet kunnen bevroeden. Het was een enorme schok te horen dat ze weken na haar overlijden werd gevonden in haar huisje.
Als de roes van de uitvaart achter de rug is en ik weer terug kwam in Portugal waar ik woon, voelde het alsof er een gat in mijn borst zat dat groter was dan mijn hele hart.
Vragen waar geen antwoord op komt, het verdriet dat ik niet echt afscheid heb kunnen nemen, het niet te harden gevoel dat ze zo eenzaam is gegaan en nog veel meer. Wat had ik haar nog graag even willen knuffelen. Na ongeveer een jaar kwam ik helemaal vast te zitten. Ik was al geruime tijd mantelzorger voor mijn echtgenoot, hij heeft onder meer een fronto temporale dementie. Daardoor kon ik ook niet delen met een maatje. Ik heb toen hulp gevraagd en gekregen uit Nl middels video bellen.
Dat heeft me goed geholpen om uit die blokkade te geraken, ik heb toen ook veel gelezen over rouwen.
Ik heb de draad wel weer opgepakt, maar het blijft een lastig stuk in mijn leven. Niemand praat meer over haar, behalve af en toe mijn oudste dochter. Die heeft haar eigen proces en heeft studerende kinderen, manlief en een full time baan.
Kortom ik ben benieuwd of er mensen zijn in een vergelijkbare situatie die het prettig vinden om hierover af en toe te delen.
14 Reacties
Wat ongelooflijk triest voor jou/ jullie om jouw dochter op deze wijze te verliezen en wat blijf je dan achter met vele vragen en verdriet om dit eenzame einde.
Ik ben mijn dochter op 3 april vorig jaar verloren aan zelfdoding. Ook zij trok zich terug in haar eigen bubbel en heeft op haar manier afscheid genomen van iedereen die haar lief was. Dit hoorden we nadat ze was overleden. Ze had t moeilijk de laatste maanden van haar leven, dat wisten we en we hebben gedaan wat we konden om haar hierin bij te staan.
Maar als je dan hoort dat de politie haar gevonden heeft in haar huis, dan staat je hart stil.
Het einde is voor altijd.... de liefde is oneindig.
Het is zeker herkenbaar dat anderen "gewoon" doorgaan met hun leven en amper vragen of haar naam noemen. Alsof men ook niet weet hoe ermee om te gaan. Ik denk dat je dit pas echt begrijpt als je door een soortgelijke ervaring gaat.
Als je voelt hoe hartverscheurend het verlies is... als je weet dat er zo'n gat in je hart zit en je alleen blijft zitten met een enorm gevoel van ziekmakende heimwee.
Fijn om te lezen dat je hulp hebt gezocht en gekregen om met dit grote verlies om te gaan en je leven weer enigzins op te kunnen pakken.
Met alle zorgen die er al zijn in je leven om jouw maatje.
Weet dat je niet alleen staat... dat er meer mensen zijn die dit meemaken en begrijpen hoeveel pijn en verdriet je hebt.
Iedereen draagt dit op zijn of haar eigen wijze.
Heel veel sterkte en kracht toegewenst. Goed om te horen dat je voelt dat ze bij je is. T troost mij om me voor te houden dat we elkaar ooit weer vast kunnen houden in het hiernamaals... dat we dan weer samen kunnen zijn.
Lieve groet, Janka
“heilige taak”. Ze is ruim 45 geworden en was een talentvolle meid. De vragen blijven en het klopt dat maar weinigen hier mee om kunnen gaan ook al zouden ze dat willen. Ook vrienden vallen stil, behalve 1 vriendin die een dochter verloor door moord. Gruwelijk maar totaal anders qua beleving. Ik heb haar het eerste jaar elke week gebeld en we houden gewoon kontakt. Mensen reageren hierop ook totaal anders dan wanneer het een gekozen levenseinde is.
De bubbel van Josefien was de laatste jaren vrienden en muziek. Ze draaide ook op “estatic-dance” feesten. Dan was ze als een vis in het water. De alledaagse wereld was voor haar niet meer te doen. Liefs Maria.
Dank voor je reactie Maria..... lieve groet, Janka
Gelukkig maar dat je t niet erg vind. Josefien is dan ook een prachtige naam die ik niet zo vaak tegenkom.
Je zegt t goed: het is de kunst om het verlies te verweven in je huidige leven. Maar het voelt vaak zo leeg aan. Ik deelde veel van mijn leven met mijn dochter. Ze leefde echt mee.
Ik doe dat nu nog wel, maar t is toch anders dan voorheen.
Jouw vriendin heeft ook een zwaar verlies geleden.... wat fijn dat je er voor haar bent. Daar komen ook weer hele andere emoties bij naar voren....
Gelukkig heb ik ook vrienden die me vragen hoe het met me gaat. Maar juist van degene van wie je het zou verwachten, laten weinig van zich horen. Net of ze niet begrijpen hoeveel impact het heeft als je kind een einde aan zijn of haar leven maakt.
Ik ga ook echt wel door, maar t is net of de glans er vanaf is.
De onbevangenheid is weg.
Ik zong altijd veel en vaak. Pas de laatste weken kan ik dat weer wat toelaten. Daarvoor is het me maanden niet gelukt. Annika is 31 jaar geworden. Ook zij zal niet moeder worden.... ze was dol op kinderen en dieren én mensen.
T was een lieve, vrolijke, sociale vrouw die heel veel voor anderen heeft betekend. Haar uitvaart werd ook zeer goed bezocht... allemaal vrienden en collega's die echt geraakt waren. Die haar allemaal vreselijk missen. Maar achteraf bekeken zeggen wij wel eens dat ze zo van het leven genoot, met feesten bezoeken, reizen maken, tijd met vrienden doorbrengen, verschillende banen uit proberen dat ze alles in 31 jaar heeft gepropt.... ze schrijft aan ons dat ze een heel mooi leven heeft gehad. Dat ze om vergeving vraagt voor deze keuze.
5 maanden voor haar zelfgekozen einde ging t mis. Haar lichaam was op en liet haar ineens in de steek. Zo intens als ze had geleefd, zo ziek was ze nu.
Ze kon niks meer en de angst dat ze nooit meer de oude zou worden overheerste bij haar. Ze heeft de juiste hulp niet ontvangen maar ook niet willen aannemen.
Ze had zeker mentale hulp nodig..... om alles op een rijtje te kunnen krijgen. Maar zoals ze zelf zei: ze was niet gek.. dus dat heeft ze maar beperkt toegelaten. Ik denk dat ze voor zichzelf de keuze toen al had gemaakt. Ze wist dat ze zelf ook mede verantwoordelijk was voor de lichamelijke toestand waarin ze zich bevond nadat ze onwel was geworden.
T heeft helaas niet zo mogen zijn. T blijft bij deze 31 jaar waarin we van haar hebben mogen genieten. Ik ben blij dat ze in mijn leven is gekomen. Dat ik haar op zag groeien tot de prachtige vrouw die ze is geworden. Ik ben trots dat ik haar moeder mocht zijn en nog ben.
Als ik jou over Josefien hoor "praten" lijkt het me een zachtaardige vrouw, te gevoelig voor deze harde wereld....
Ze had haar eigen wereldje om zich heen gecreëerd, waarin ze zich nog vrijuit kon bewegen.
De afstand lijkt me voor jou ook lastig...
Zij hier, jij daar...
Heb jij t ooit voelen aankomen dat dit zou kunnen gebeuren? Is er angst geweest voor de leefsituatie van jouw Josefien?
En hoe gaat t nu met jou? Kom je de dagen door en is je blik weer wat verruimd?
Lieve groet, Janka
Jouw Annika heeft voor jullie een brief achter gelaten en Josefien heeft bij een vriend een brief in bewaring gegeven. Ze schreef erin dat we niet verdrietig moeten zijn…….nou dat ben ik nog steeds wel en denk ook dat dat gewoon blijft.
Ook Josefien leefde vrij intens en reisde veel. Ze heeft heel veel ondernomen, alleen niet in de richting van haar studie. Ze vond de “rat race” ook veel te heftig om daar zoveel tijd en energie aan te wijden, dat had je dus goed ingeschat.
Diverse relaties en helaas ook veel miskramen, in de tijd dat ze met een schrijver in Engeland woonde.
Ze omschreef het moederschap in haar brief als een voor haar heilige opdracht, en dat lukte dus niet meer. Ik en ook anderen om haar heen wisten niet dat dit haar keerpunt was. Haar vader, die ik al meer dan 35 niet gesproken had ook niet, bleek bij de uitvaart. Ook haar vriendinnen hadden dit niet kunnen bedenken vertelden ze mij.
Josefien was dus heel vastberaden in dit besluit.
Ik vind het fijn om af en toe met jou uit wisselen en blijf vooral zingen. Liefs Maria.
Als ik het zo lees, denk ik dat wij ons nog "gelukkig" mogen prijzen dat ze ons een brief hebben nagelaten.
Er zijn ook ouders die hun kind hebben verloren en alleen met vragen achterblijven. Voor wie het zo totaal onverwachts kwam dat ze zeer ontredderd achter zijn gebleven....
Het lijkt mij een zware opgave.....
Om te kunnen delen en te helen neem ik deel aan een lotgenotengroep van slachtofferhulp. Het helpt om met lotgenoten erover te kunnen praten. Ook al hoor je schrijnende verhalen en voel je t gemis en het intense verdriet van de anderen.
Toch is het fijn..... soms aan een half woord genoeg te hebben, tussen de gesproken woorden de onuitgesproken woorden te horen en te begrijpen.
Vanuit een gedeelde ervaring.
Wat heerlijk dat jullie zo kunnen genieten van het "racen" samen en te genieten van de wind.
Dat verruimt alles in je hoofd en lichaam weer een beetje.
Ik hou ervan om te wandelen, in de natuur te zijn, de vogels te horen zingen.
Even alleen maar soms ook samen met anderen.
Ik vind het ook fijn om dit zo met jou te kunnen uitwisselen.... ook jij bent een lotgenoot.... jij begrijpt.... en "luistert" echt.
Het allermoeilijkste vind ik het nooit meer..... en om Annika achter te laten in het verleden, steeds een stukje verder.
Vergeten zal ik haar uiteraard nooit..... maar ze neemt geen deel meer van het dagelijkse bestaan.
Is niet meer bij belangrijke gebeurtenissen, zoals de bruiloft van haar grote broer, waar ze zo naar uitkeek.
Het heeft haar niet weerhouden helaas.
Op deze wijze wilde ze er niet meer bij aanwezig zijn.
Haar zusje, haar grote vriendin, mijn jongste dochter..... ze deelden hun leven samen en zij voelt zich ook zo alleen... zo verdrietig. Ook voor haar een groot gemis en ook dat vindt mijn hart lastig om aan te zien.
Ook al zijn wij gelukkig close en kunnen we er voor elkaar zijn.
Het blijft één grote uitdaging om het leven te blijven leven. Om te blijven genieten van de mooie momenten.... ook al voel je een groot gemis..... bij alles wat je doet.
Binnenkort is het een jaar geleden.... alle seizoenen zijn een keer voorbij gekomen. Zal het dan nu makkelijker worden? Of juist niet?
Ik wens jou en je hondje vele veilige kilometers op je fiets toe....
Fijn om dit zo te kunnen delen met jou!
Liefs, Janka
Vanmorgen kreeg ik een whats’app berichtje: iedere dag heeft wel één klein momentje dat je laat glimlachen…..vindt dat momentje.
Je schreef dat nu alle seizoenen zich weer voorgedaan hebben en wordt het dan anders?
Ik merk dat er in het afgelopen jaar af en toe weer andere herinneringen boven komen. Soms zomaar en ook wel doordat je iets doet of door een gesprek met iemand. Vorige week had ik dat omdat ik wat “ paas spullen” uit een doos haalde. En dat blijft dan weer een tijdje in je gedachten. Ik heb een paar eierwarmers weggegeven aan kindertjes die ik regelmatig even zie. Die waren er helemaal verrukt van en vertelden me vandaag in onze parkeergarage opgetogen wat ze er ondertussen mee hebben gedaan. Dan komt de kleutertijd van mijn beide dochters met de Paas aktiviteiten weer helemaal boven.
Ik woon alleen met mijn hondje dus mijn gedachten krijgen alle ruimte. Jij leeft met je gezin en dat is natuurlijk anders, en ook wel inspirerend denk ik.
Zo zijn er vaker momenten dat je zomaar weer in herinneringen duikelt. Ik wordt daar stil van en neem ook gewoon de tijd om na te denken en ben dan sociaal gezien even wat minder aktief.
Na een paar weken met heerlijk weer is het deze week vooral regen en stevige wind, de fiets blijft dus op slot. Zo is de aanloop naar Pasen echte bezinning geworden en is de viering van lente en het nieuwe leven gewoon lastig.
Ik heb me voorgenomen om morgen of zaterdag wat lekkers te gaan bakken, heb vanmiddag wat recepten opgezocht. Kleine verwennerij doet goed denk ik.
Goede Paasdagen, liefs Maria.
Allereerst nog heel veel sterkte met het verlies van je dochter. Ik ben zelf mijn vriendin ruim 4 jaar terug verloren. Ik weet nog goed dat de '2 jaar' een raar kantelpunt was. Dat was het moment waarop het af en toe lang geleden leek en op andere momenten juist nog heel vers.
Het was inderdaad ook wel het moment dat ze niet vaak meer ter sprake kwam. Meestal was ik degene die herinneringen aan haar naar voren bracht. Over iets wat we samen hadden hadden meegemaakt bijvoorbeeld. Ik denk dat hoe dichter je bij iemand staat, des te langer het duurt voordat je minder aan diegene denkt. Maar ook nu, denk ik nog dagelijks aan haar.
Wat je zegt over dat je niet had verwacht dat dit zou gebeuren, herken ik wel ja. Ook al had mijn vriendin een depressie, en zei ze er geen zin meer in te hebben. Dit is iets wat je je niet voor kunt stellen. Een depressie kan uitzichtloos voelen, maar dit gaat je voorstellingsvermogen te boven.
Wat goed dat je hulp bent gaan zoeken. En wat fijn dat het je heeft geholpen. Het lijkt me inderdaad lastig als je je verhaal niet goed kwijt kunt. Ik hoop dat je ook herkenning vindt in de verhalen van anderen in de Community? Dat heeft mij in ieder geval veel geholpen. Te horen dat anderen tegen dezelfde zaken aanliepen.
Die knuffel waar je het over hebt? Ik houd mezelf voor dat ik die na dit leven aan mijn vriendin ga geven. De gedachte ik zo mooi, dat het zonde is daar niet in te geloven. Misschien lukt dit jou ook. Stel je eens voor!
Groeten,
Vincent
Ik herken het verhaal wel. Mijn dochter heeft vorig jaar ook een einde gemaakt aan haar leven. Ze was ook klaar en het heeft zich gewoon onder mijn ogen afgespeeld zonder dat ik het door had. Iedereen is weer overgegaan tot de orde van de dag. Er vraagt 7 maanden later eigenlijk niemand meer naar haar. Voor mij is ze er nog gewoon vreemd genoeg. Ik zie haar elke dag. Hopelijk blijft ze bij me. Sterkte en als je behoefte hebt aan een gesprek dan hoor ik van je.
Dank voor je verhaal, ook ik heb mijn dochter gewoon bij me en als ik ergens anders ben meld ze zich ook altijd. Toch blijft het een eenzaam proces. Groet, Maria
Ook uit het niets, helemaal geen idee dat ze er mee rond liep.
Haar vriend inmiddels nieuwe vriendin, vreselijk ik als moeder heb levenslang, gisteren al haar kleding opgehaald, was voor het eerst in t huis waar het is gebeurd is, voelde me enorm opgejaagd, maar wilde haar spulletjes hebben.
Gelukkig kan ik er met mijn oudste dochter en kleindochter over praten.
Maar wat u zegt na 9 maanden is er een enkele die naar haar vraagt, vreselijk..
Ik wens u ook veel sterkte toe.
Liefs