Ik ken je niet......
Oh wat kan dat toch pijn doen! Bekenden tegenkomen die me opeens niet meer "herkennen". Vanmiddag weer in mijn stad. Ik hield in bij de ingang van een winkel om iemand ruimte te geven om naar buiten te komen. We kijken elkaar lang aan. Zij is een oude collega waarmee ik altijd even praat als we elkaar tegenkomen. Lieve vrouw. Maar dit keer gebeurt er niks. Ik wil haar naam zeggen maar voel dat ze daar niet op zit te wachten. Ik werd hierdoor weer enorm geraakt, overstuur eigenlijk. Dit is mij al vaker overkomen, het is heftig. Hebben jullie ook veel van deze ervaringen? Ik begrijp dat het voor hen moeilijk is maar dit is voor ons zo naar. Denk dat de persoon in kwestie geen idee heeft hoe dit binnenkomt. Wat is de dood en de zelfdoding toch nog steeds een taboe. Daar is nog een wereld te winnen.
groetjes van Helena
3 Reacties
Ook ik herken dit na het verlies van mijn vriendin. Het ongemak voelde voor mij ook eenzaam en ongemakkelijk. Best gek hè, dat wanneer mensen niets zeggen, dit eigenlijk pijnlijker is dan wanneer mensen wel wat zeggen. Ik troost mezelf met de gedachte dat mijn verlies mogelijk ook iets bij de ander raakt en de ander waarschijnlijk vanuit zorg voor mij er niet over begint. Waarschijnlijk uit de angst om mij verdriet te doen. Wat ook mij helpt is aan te geven bij dierbaren wat ik hierin van hen nodig heb. Zelf uitspreken helpt voor mij om het taboe weg te nemen. Want inderdaad, er is nog een wereld te winnen.
Dit heb ik ook wel gemerkt ja. Mensen weten niet hoe ze ermee om moeten gaan. Sommigen willen er dan voor kiezen om ervan weg te lopen. Kunnen we het ze kwalijk nemen? Ik denk dat ik in zo'n situatie ook wel zou aarzelen, maar kan me niet zo bewust voor de geest halen hoe ik gereageerd zou hebben. Het zou voor mij in ieder geval ook niet makkelijk zijn geweest.
Daarom besloot ik na het verliezen van mijn vriendin zoveel mogelijk zelf het initiatief te nemen. Proactief het gesprek aangaan en dan heel bewust over iets anders. Daarna kon het verlies van mijn vriendin dan alsnog onderwerp worden uiteraard. Maar dat hoefde niet altijd.
Dit maakte dat mensen de keer daarop minder aarzelden. Alsof ze dan pas beseften dat ik ook over iets anders kon praten. Raar misschien, maar het hielp vaak wel.
Groeten, Vincent
ja, ik denk dat velen van ons dit kennen en het voelt zo eenzaam. Mensen die wegkijken, mensen die onnadenkend een verhaal vertellen wat jou kwetst, mensen die denken dat je na 4 jaar je geliefde al bent vergeten, de kerstkaart met de tekst "een vrolijke kerst". Allemaal momenten om weer even te voelen hoe anders we in het leven staan. En ik denk dan altijd maar, misschien had ik het in hun positie ook niet goed gedaan. Maar meeste mensen zijn vaak laf,en zoeken de makkelijkste oplossing. En gelukkig zitten er ook heel warme mensen tussen, die misschien ook niet altijd het juiste zeggen, maar waarvan je de goede intentie kent. In het begin was de "alles goed" vraag ook zo lastig. Inmiddels reageer ik er niet altijd meer op om dit te verdedigen. Maar dat er nog een wereld te winnen valt.....zeker. Alleen het is heel lastig om mensen te veranderen. We kunnen alleen aangeven waar wij behoefte aan hebben en dan hopen dat er tegemoet in wordt gekomen.