De dag dat mijn leven op zijn kop stond
Het liep al een hele tijd niet lekker tussen ons. Mijn vriend zat alleen maar in zijn hoofd, hij zag mij niet meer staan. Ik moest alles alleen dragen inclusief de zorg voor zijn kinderen die om het weekend bij ons waren.Op 2 januari vertelde hij dat hij al lang rondliep met suïcidale gedachtes en dat die steeds heftiger werden. Ik heb hem toen nog geprobeerd te helpen door met hem naar iemand toe te gaan die hem waarschijnlijk had kunnen helpen. Maar dat was helaas al te laat.
Op 15 januari vroeg hij aan mij of ik genoeg van hem hield om hem bij te staan. Maar ik kon het niet meer. Weer in een relatie zitten waarin iemand me niet ziet en niet hoort. De sfeer in huis was vaak niet fijn en dat deed ook veel met met zoontje. Daarnaast waren er de laatste tijd veel tekens van agressie.Ik heb hem toen die middag gezegd dat ik dit niet meer kan en dat ik er zelf aan kapot ga. Ik heb gezegd dat we even moeten kijken hoe nu verder maar dat de relatie voorbij is. Na dit gesprek ben ik mijn zoontje van school gaan halen. Rond 14:30 belde hij me op om te vragen of ik wat langer weg kon blijven omdat hij even ruimte nodig had. Dat begreep ik wel en ik ben ergens wat gaan drinken met mijn zoontje. Daar werd ik gebeld door de politie dat ze verontrustende berichten hadden gekregen en dat ze met spoed iemand naar mijn huis stuurde. Hij had schijnbaar een afscheidsapp naar zijn vader gestuurd waarop hij de politie gebeld had, ik wist toen nog niks van dat appje naar zijn vader. Daarna werd ik weer gebeld door de politie dat hij zijn telefoon niet opneemt en de deur ook niet open deed en of ik meteen naar huis kon komen. Toen ik met mijn zoontje kwam aanlopen stonden er 2 agenten voor mijn deur. Ze vroegen nog of hun eerst naar binnen moesten maar ik dacht dat hij misschien op bed zou liggen dus ik ben eerst naar binnen gegaan. Ik zei tegen mijn zoontje dat hij in de gang moest wachten. Ik zet een paar stappen op de trap en ik zie hem hangen op de overloop. Hij had zich verhangen aan de vlisotrap…
Ik zei tegen de agenten dat ze meteen naar boven moesten en ben met mijn zoontje de woonkamer ingelopen. Ik ben daarna met hem in shock naar de buren gegaan die gelukkig thuis waren en die hebben ons heel goed opgevangen. Ze hebben nog geprobeerd hem te reanimeren maar dat is niet gelukt. Pas laat in de avond hebben ze hem uit mijn huis gehaald omdat er nog onderzoek gedaan moest worden.
Ik heb me gelukkig nooit schuldig gevoeld om wat hij gedaan heeft omdat ik weet dat dit terug gaat naar zijn verleden. Inmiddels heb ik ook therapie gehad voor wat ik gezien heb. Ik woon nog steeds in mijn huis ( want hij is bij mij komen wonen) en de energie in mijn huis is goed. Het enige waar ik nog last van heb is dat ik nog erg boos ben dat hij zoiets in mijn huis gedaan heeft. Ik ben ermee bezig om van die boosheid af te komen zodat ik echt verder kan met mijn leven. Zijn kinderen zie ik nog steeds en de band met hun is erg goed. Daar ben ik erg dankbaar voor.
10 Reacties
Ik heb 3 weken ongeveer hetzelfde meegemaakt😔
Ik heb ook 2 meiden…
Ik krijg beelden ook niet uit mijn hoofd.
Mag ik vragen welke therapie u heeft gehad?
Mvg
Jeetje wat ontzettend heftig!
Ik heb EFT gehad (emotional freedom techniek) maar het is vergelijkbaar met emdr.
Ja die beelden zijn niet fijn ik had daar ook veel last van toen het net gebeurd was. Ik duwde ze heel erg weg maar ze kwamen heftiger terug..
Als je andere tips wil of er over wil praten je mag je altijd een privé berichtje sturen.
Ik weet precies wat je heb meegemaakt
Ik lees dat je al verder in het proces bent door o.a. therapie. Dat is erg fijn en heel sterk van je! Ook zeer geruststellend om te lezen dat de politieagenten erbij waren, toen jij hem trof.
Is het zo dat je van de boosheid moet afkomen? Hoe voelt het idee om de boosheid te koesteren, te omarmen? Het is een boosheid die misschien wel vertaalt: had mij bespaard in mijn huis waar ik woon met mijn 2 jarige kind! Was deze gruwelijkheid maar niet in MIJN huis gebeurd! Daar waar ik mij veilig, vrij en thuis hoor te voelen!
Boosheid dient namelijk ook als bescherming en begrenzing. Maar ook het dekken van heel veel verdriet. Vandaar dat ik denk aan de boosheid te koesteren, te omarmen. Fijn dat die er ook is voor jou
Ik vond het zeker fijn dat de politie er al was. Ik had anders niet geweten wat te doen omdat je ook een kind bij je heb.
Ik denk dat ik voor een deel die boosheid wel kan omarmen maar op dit moment zit het me in de weg. En herinner ik me veel negatieve dingen van hem en staat het de positieve herinneringen in de weg.
Ik heb een mooi stappenplan in mijn hoofd gemaakt en mijn verhaal opschrijven was stap 1.
Bedankt voor je reactie
X
Mijn boosheid naar mijn zus toe heb ik ook. Al voor haar overlijden was ik boos op haar, omdat ik me in de steek gelaten voelde door haar.
Na haar overlijden veranderde mijn boosheid in schuldgevoel. Nu na zoveel jaren heb ik alsnog door de boosheid te gaan. Ik kan het wel omarmen vanuit de onmacht en de wens dat ik het zo graag anders had gewild.
Maar ik zit nog in het proces. Mijn boosheid is er nog, terwijl het schuldgevoel er ook is. Het accepteren dat suïcide haar besluit is geweest, maar het verlangen dat het anders was, zijn er ook 🥴
Ja ik weet dat zelfmoord nooit voor maar 1 ding is er speelde ontzettend veel in zijn hoofd. Dus die keuze begrijp ik ergens wel dat hij niet meer kon leven. Maar de manier waarop dat maakt me boos. Ik begrijp ook dat hij op dat moment geen andere optie zag.
Wat goed en sterk dat je nog in hetzelfde huis woont.
Ik heb wel wat kleine dingetjes veranderd om het weer helemaal mijn plekje te maken dat heeft wel geholpen.
Bedankt dat zal ik zeker doen. Jij ook goed voor jezelf zorgen.
X
Gr ilona
M’n huis veranderen heb ik niet gedaan omdat het altijd al mijn huis was en weet geen andere inrichting 😅 het staat goed zo.