De dag dat mijn leven op zijn kop stond

Het liep al een hele tijd niet lekker tussen ons. Mijn vriend zat alleen maar in zijn hoofd, hij zag mij niet meer staan. Ik moest alles alleen dragen inclusief  de zorg voor zijn kinderen die om het weekend bij ons waren.Op 2 januari vertelde hij dat hij al lang rondliep met suïcidale gedachtes en dat die steeds heftiger werden. Ik heb hem toen nog geprobeerd te helpen door met hem naar iemand toe te gaan die hem waarschijnlijk had kunnen helpen. Maar dat was helaas al te laat.

Op 15 januari vroeg hij aan mij of ik genoeg van hem hield om hem bij te staan. Maar ik kon het niet meer. Weer in een relatie zitten waarin iemand me niet ziet en niet hoort. De sfeer in huis was vaak niet fijn en dat deed ook veel met met zoontje. Daarnaast waren er de laatste tijd veel tekens van agressie.Ik heb hem toen die middag gezegd dat ik dit niet meer kan en dat ik er zelf aan kapot ga. Ik heb gezegd dat we even moeten kijken hoe nu verder maar dat de relatie voorbij is.  Na dit gesprek ben ik mijn zoontje van school gaan halen. Rond 14:30 belde hij me op om te vragen of ik wat langer weg kon blijven omdat hij even ruimte nodig had. Dat begreep ik wel en ik ben ergens wat gaan drinken met mijn zoontje. Daar werd ik gebeld door de politie dat ze verontrustende berichten hadden gekregen en dat ze met spoed iemand naar mijn huis stuurde. Hij had schijnbaar een afscheidsapp naar zijn vader gestuurd waarop hij de politie gebeld had, ik wist toen nog niks van dat appje naar zijn vader. Daarna werd ik weer gebeld door de politie dat hij zijn telefoon niet opneemt en de deur ook niet open deed en of ik meteen naar huis kon komen. Toen ik met mijn zoontje kwam aanlopen stonden er 2 agenten voor mijn deur. Ze vroegen nog of hun eerst naar binnen moesten maar ik dacht dat hij misschien op bed zou liggen dus ik ben eerst naar binnen gegaan. Ik zei tegen mijn zoontje dat hij in de gang moest wachten. Ik zet een paar stappen op de trap en ik zie hem hangen op de overloop. Hij had zich verhangen aan de vlisotrap…

Ik zei tegen de agenten dat ze meteen naar boven moesten en ben met mijn zoontje de woonkamer ingelopen. Ik ben daarna met hem in shock naar de buren gegaan die gelukkig thuis waren en die hebben ons heel goed opgevangen. Ze hebben nog geprobeerd hem te reanimeren maar dat is niet gelukt. Pas laat in de avond hebben ze hem uit mijn huis gehaald omdat er nog onderzoek gedaan moest worden.

Ik heb me gelukkig nooit schuldig gevoeld om wat hij gedaan heeft omdat ik weet dat dit terug gaat naar zijn verleden. Inmiddels heb ik ook therapie gehad voor wat ik gezien heb. Ik woon nog steeds in mijn huis ( want hij is bij mij komen wonen) en de energie in mijn huis is goed. Het enige waar ik nog last van heb is dat ik nog erg boos ben dat hij zoiets in mijn huis gedaan heeft. Ik ben ermee bezig om van die boosheid af te komen zodat ik echt verder kan met mijn leven. Zijn kinderen zie ik nog steeds en de band met hun is erg goed. Daar ben ik erg dankbaar voor.