31 Mei 2017 & 27/09/2024

31/5/2017 een datum die zowel bij mezelf als bij mijn dochter toen 17 jaar gegrifd staat in ons geheugen. Dit was de dag dat mijn man zichzelf heeft verhangen in ons tuinhuis. Ik was na 22 jaar huwelijk recent van hem weggegaan (9 maanden eerder). 3 lange jaren voordien heb ik getracht om hem te helpen om van zijn alcohol probleem af te geraken, maar steeds werden die problemen als ongekend beschouwd door hem. Hij geraakte zichtbaar dieper en dieper weg in zijn eigen wereld. Het was voor mij een keuze ofwel bij hem weggaan en naar het onbekende inzake mijn toekomst...ofwel meegezogen worden in de donkere wereld van hem. 9 maanden later werd ik opgebeld door mijn schoonbroer met de melding dat hij was overleden. Mijn dochter had hem gevonden (de koord was wel gebroken) maar dat beeld blijft voor haar eeuwig gebrand op haar netvlies. De maanden daarna beleef je in een sfeer van verdoofd en automatische piloot.  Mijn dochter heeft de maanden erna behandelingen en gesprekken gehad met trauma therapeuten en psychologen. Echter op één of andere manier heeft dit niet kunnen baten. Even leek het goed te gaan... ze had een nieuwe vriend, in het begin wel een knipperlicht relatie, maar uiteindelijk vorig jaar gaan samenwonen. Maar de afstand tussen mij en haar werd wat ruimer, ook al belde we met elkaar vrij vaak. Ze werd voor mij ook steeds minder toegankelijk. Ze vermagerde, ze had last van haar maag zo bleek. Ze werd steeds ongelukkiger en ik voelde gewoon dat er iets niet correct zat. Maar dit heeft echt een hele periode geduurd, die op en neer gevoelens van down tot gelukkig of iets daar tussen. Ik kreeg er als mama weinig vat op.  Vrijdag 27 september had ik een dag thuiswerk gepland, niet gebruikelijk voor mezelf, maar achteraf... ik kan het niet verklaren niet voor niets. Ik belde haar op net zoals andere ochtenden, echter ze klonk gelaten, afwezig. Daarna hoorde ik haar braken, en na enkele woorden later, opnieuw braken. Met geluk wat mijn vriend ook nog thuis. We hebben niet geaarzeld er was iets mis. Ik heb gebeld naar de zelfmoordlijn, we wisten gewoon niet wat te doen, alle lijnen waren in gesprek. Dan zijn we in de wagen gesprongen en hebben haar opgehaald, overdosis van medicatie was het gevolg, op de spoedafdeling vertelde ze me dat ze gelukkig een maagbeschermer had genomen (zonder dat ze dit wist) en dat dit net haar geluk is geweest dat ze die nacht niet is ingeslapen om nooit meer wakker te worden. Nu zijn we bijna 5 weken verder, ze is ondertussen opgenomen in een kliniek, een hobbelige weg, maar ze heeft doorgezet en ze is zich beginnen open te stellen voor hulp. Ik heb voor haar nog ambulante hulp buitenaf gezorgd, zodat ze toch bijna een behandeling op maat heeft. Het gevoel om haar bijna te verliezen krijg ik maar moeilijk uit mijn hart en doet me werkelijk fysiek pijn. Ik ween soms gewoon zonder reden. Ik voel me machteloos. We hebben nog een lange weg te gaan, ik hoop gewoon echt uit de grond van mijn hart dat ze nog ooit gelukkig mag worden en dat ze krachtig kan zijn en haar ook zo kan uitspreken. Momenteel is ze nu zo fragiel en heeft ze een  laag zelfbeeld. Na komende week wil ze opnieuw gaan werken. Ik heb bang als mama of ze dit wel aankan ... terug de ratrace in. Terug worden geconfronteerd met alles en nog wat...  geen veilige omgeving meer om in te vluchten voor wanneer het téveel zal worden. Het is gewoon zoveel dat op je afkomt. Allemaal dingen waar ik geen controle over heb of ooit ga hebben. En dan twijfel ik soms wel of liefde genoeg is...