Ik ben als man seksueel misbruikt door mijn vader vanaf mijn 7de tot mijn 18de.

Vandaag wil ik mijn verhaal met jullie delen, in de hoop dat ik steun, advies en begrip kan vinden in deze gemeenschap. De pijn die ik met me meedraag, is iets waar ik jarenlang over heb gezwegen, en ik voel dat het tijd is om het te delen.

Vanaf mijn zevende tot mijn achttiende heb ik een geheim met me meegedragen dat mijn leven diep heeft beïnvloed. Mijn vader heeft me jarenlang verkracht, aangerand, aangetast, gemanipuleerd en mishandeld. In het begin kon ik niet goed begrijpen wat er gebeurde, maar naarmate ik ouder werd, kwam ik erachter dat dit absoluut niet normaal was en niet hoorde bij mijn geloof. 

Wat mijn situatie nog moeilijker maakte, was dat mijn vader, die psychische problemen heeft, mij voortdurend onder druk zette. Hij gaf me de indruk dat ik verplicht was om hem te helpen met dingen, zoals zijn medicatie brengen, maar in werkelijkheid deed ik dit uit angst. 

Wat het nog verwoestender maakte, was de manipulatie die hij over mijn geest uitoefende. Hij misleidde me door te zeggen dat wat hij deed volgens mijn geloof de islam moest zijn en dat dit een gangbare praktijk was die elke vader bij zijn zoon toepaste. Als kind wilde ik absoluut niet dat dit gebeurde, maar hij forceerde me en liet me geloven dat ik in strijd met God handelde als ik hiertegen inging. Hij vertelde me dat als ik dat niet deed, hij mij, mijn moeder en mijn zusjes iets aan zou doen. Die dreigementen zorgden ervoor dat ik me gevangen voelde in een situatie waar ik geen controle over had. Dit maakte de situatie nog verwarrender en pijnlijker voor mij.

Het heeft tot mijn achttiende geduurd voordat mijn moeder eindelijk doorhad dat er iets niet klopte. Ze kwam erachter toen ze me betrapte in een kwetsbaar moment met me vader. In dat moment barstte ik in huilen uit en vertelde ik haar eindelijk alles wat ik had doorgemaakt. Haar schok was groot, maar ze omarmde me en kon de pijn die ik voelde onmiddellijk begrijpen.

Hoewel dit een enorme opluchting was, bracht het ook een nieuwe set uitdagingen met zich mee. Pas nu ik 22 ben heb ik de moed om aangifte te doen. De jarenlange pijn had diep ingeslagen en leidde zelfs tot zelfmoordneigingen. Ik stopte met school omdat de angst me verlamde. Gewone dingen, zoals naar de winkel, het park of naar mijn werk gaan, is enorm lastig. Wanneer ik een man zie die op mijn vader lijkt of als een man op een bepaalde manier naar me kijkt, voel ik een overweldigende golf van angst en krijg ik paniekaanvallen.

Als man is het moeilijk om mijn verhaal te delen. De stigma's en taboes rondom mannen die hun trauma's blootleggen, vooral binnen gelovige gemeenschappen, maken het bijna ondenkbaar om openhartig te zijn. Ondanks de worsteling voel ik me nu genoodzaakt om mijn verhaal te delen, omdat ik me realiseer dat het niet mijn schuld is wat er is gebeurd en dat ik het recht heb om te helen.

Op dit moment voel ik me verdwaald in mijn leven. ik weet niet meer wat ik wil en voel nu pas hoe sterk de pijn van mijn trauma is. Jarenlang heb ik alles moeten slikken, omdat ik me nooit veilig genoeg voelde om mijn verhaal te delen en hulp te zoeken.

Ik vraag me af hoe jullie omgaan met de gevolgen van soortgelijke ervaringen. Hoe vinden jullie de kracht om verder te gaan? Hoe delen jullie je verhalen? Wat zijn jullie manieren geweest om te helen? Jullie ervaringen en inzichten zouden me enorm helpen op mijn pad naar herstel en begrip.

Dank jullie wel dat jullie er zijn en me de ruimte geven om mijn verhaal te delen.