ze wil niet meer leven!
Een vriendin van me die jarenlang, vanaf dat ze geboren is tot haar 17e, misbruikt is belde me op en zei ik wil niet langer leven, ik ben niets waard en niemand geeft om me. Ik zei ik snap dat je je afgewezen voelt, maar wij houden van je, onze dochters houden van je en nog heel veel meer mensen houden van je. Ze voelde het niet zo en wilde de zee in lopen tot ze meegenomen werd.
ik wist even niet goed wat ik hier mee moest, ze kwam veel, soms echt te veel bij ons, vaak 3x op een dag, en onze kinderen hadden het gevoel dat ze bij ons gezin hoorde. Ik heb toen tegen haar gezegd oke, als jij dit wilt is het voor ons niet oke, maar tegenhouden kunnen we niet, wel wil ik dat je eerst nog 1 ding doet, je komt bij ons nu en verteld zelf aan de kinderen wat je gaat doen en waarom. het was stil aan de andere kant van de lijn, even later zei ze je bent gemeen, ik zei dat kan, maar ik weet niet hoe ik dit wat jij wilt doen aan de kinderen moet vertellen.
ik zei kom je? Ze zei nee, ik kan het ze niet vertellen, ik zei dus? Ze zei ik zal het niet doen. Gelukkig heeft ze het ook niet gedaan.
Voor mij was dit een schreeuw om hulp, ze is toen, op advies, ook de hulpverlening ingegaan en heeft erg veel gesprekken nodig gehad, en nog steeds om te komen waar ze nu is. Ik praat daarnaast bijna dagelijks met haar, maar nu meer over de gewone dagelijkse dingen, hoe was je dag, en heb je nog plannen en dat soort zaken.
Hebben jullie ook wel eens te maken gehad met zoiets? En zo ja wat hebben jullie gedaan?
2 Reacties
binnen mijn werk heb ik veelvuldig te maken gehad met mensen die het leven, zoals het op dat moment was, niet meer wilden.
wilden ze dood? nee, ze wisten alleen geen alternatief meer en wisten ook niet hoe ze de zwaarte van hun probleem anders konden verwoorden.
het was hun manier om te zeggen "ik kan niet meer, help mij"
gedachten aan de dood zijn in of na extreme situaties best veel voorkomend. vaak zie je namelijk 2 opties.
zelfdestructie of destructie. dat zijn de 2 uitersten die vaak over blijven. en hoe daarmee om te gaan?
voor mij is het altijd best simpel
"als je wilt leven ben ik er voor je. daar kan ik je mee helpen. als je dood wilt niet, daar help ik niet mee"
dat wil niet zeggen dat als iemand inderdaad besluit niet te willen leven ik ze ermee laat zitten. ik vraag ze dan wel het op een humane manier te laten plaatsvinden door middel van euthanasie en met het nemen van afscheid. ik heb een aantal mensen gehad die daadwerkelijk naar een levenseindekliniek zijn gegaan. tot op heden daarentegen geen die het traject voort hebben gezet. maar wel met mij over leven, en alle bijbehorende moeilijkheden, zijn blijven bespreken.
ik stel regelmatig vragen in zo'n situatie als, als je morgen wakker wordt:
en je bent miljonair, wat zou je dan nog doen
en je hebt magie om alles te veranderen wat je wilt. wat veranderd er dan?
je kunt kiezen welke herinneringen je vergeet. welke zijn dit dan?
om even wat voorbeelden van mij te geven.