Dochter verteld niets meer

Hallo, een week terug heeft mn dochter geschreeuwd: “wil je weten wat er is, ik ben verkracht!”

Een vriend en haar zus beamen dit maar hebben toen (4 weken terug) beloofd niets aan mij te vertellen ln, dat wilde ze zelf doen. Ik ben niet veel te weten gekomen op een verschrikkelijk detail na. Ook dat mn dochter niet is opgevangen door 2/3 “vriendinnen” maar werd bestempeld als sensatiezoeker. Enigste wat dochter nog heeft gezegd is: er is toch geen bewijs meer.Ik heb een melding gedaan bij zedenpolitie en contact gehad met huisarts en bsg. Allen adviseren haar te steunen, niet te dwingen, veiligheid te bieden. Hopende dat ze vanzelf gaat praten. Zelf denk ik, en zus ook dat ze dat niet meer gaat doen. Veel te bang dat de “vriendinnen” het verhaal nog raarder de wereld in gaan helpen. Mijn idee is dat zolang ze niet hoeft te praten, zij het zo laat en er uiteindelijk niet meer over spreekt. Ik wil dolgraag dat ze aangifte doet. Er is een naam bekend. Maar dit “niets” doen vind ik ronduit killing. Continu gaan mijn gedachten naar het moment dat ze het riep, dat wat ik weet, en ben ik aan het raden, gissen, bedenken, afvragen.  Ik zie het stille verdriet en de struggeling bij mn dochter. De afstandelijkheid door de angst van “ als mama er maar niet over begint”. Tegelijkertijd voel ik me schuldig. Zal ze niet denken: ze doet er niets mee? Ook vraag ik mij dingen af als: hoe vaak denkt zij er aan? Kan ze nog genieten van het leven?  Ze zit in de moeilijke puberleeftijd van 15. Hoe gaat ze dit “alleen” verwerken? Moet ik niet anders handelen? Zal ik hem opzoeken? Wat als ik dit zeg of wat als ik zus of zo doe? Ik heb haar wen brief geschreven maar deze heeft ze nog altijd niet gelezen. Net als de informatie folder van de zedenpolitie. Kan een kind van 15 een dergelijke situatie overzien? Ze duwt me zo keihard bij zich weg. Maar hoe meer ik toenadering zoek, hoe erger dit wordt. Ik zou graag tips, advieZen of andere ouders horen die helaas dezelfde ervaring hebben moeten ondergaan.

Daarnaast voel ik mij enorm alleen. Alleen mijn bazin weet het en kan ik mee praten. Voor de rest is mij geadviseerd met niemand er over te hebben. Zelfs familie en goede vrienden weten van niets.

Ik praat met mensen en zeg “jullie hebben een moeilijke tijd gehad ( bijv met overlijden vader of ziekte moeder).Ondertussen denk ik: wij hebben het ook zwaar, ik heb het ook zwaar.

Inmiddels benoem ik dat we wat uitdagingen hebben wat al een beetje begrip oplevert en waardoor je niet altijd je happy face op hoeft te zetten maar je ook je zorgelijke of vermoeide gezicht kan laten zien. Maar wat is dit killing en hoe lang wacht je af?