Dochter verteld niets meer
Hallo, een week terug heeft mn dochter geschreeuwd: “wil je weten wat er is, ik ben verkracht!”
Een vriend en haar zus beamen dit maar hebben toen (4 weken terug) beloofd niets aan mij te vertellen ln, dat wilde ze zelf doen. Ik ben niet veel te weten gekomen op een verschrikkelijk detail na. Ook dat mn dochter niet is opgevangen door 2/3 “vriendinnen” maar werd bestempeld als sensatiezoeker. Enigste wat dochter nog heeft gezegd is: er is toch geen bewijs meer.Ik heb een melding gedaan bij zedenpolitie en contact gehad met huisarts en bsg. Allen adviseren haar te steunen, niet te dwingen, veiligheid te bieden. Hopende dat ze vanzelf gaat praten. Zelf denk ik, en zus ook dat ze dat niet meer gaat doen. Veel te bang dat de “vriendinnen” het verhaal nog raarder de wereld in gaan helpen. Mijn idee is dat zolang ze niet hoeft te praten, zij het zo laat en er uiteindelijk niet meer over spreekt. Ik wil dolgraag dat ze aangifte doet. Er is een naam bekend. Maar dit “niets” doen vind ik ronduit killing. Continu gaan mijn gedachten naar het moment dat ze het riep, dat wat ik weet, en ben ik aan het raden, gissen, bedenken, afvragen. Ik zie het stille verdriet en de struggeling bij mn dochter. De afstandelijkheid door de angst van “ als mama er maar niet over begint”. Tegelijkertijd voel ik me schuldig. Zal ze niet denken: ze doet er niets mee? Ook vraag ik mij dingen af als: hoe vaak denkt zij er aan? Kan ze nog genieten van het leven? Ze zit in de moeilijke puberleeftijd van 15. Hoe gaat ze dit “alleen” verwerken? Moet ik niet anders handelen? Zal ik hem opzoeken? Wat als ik dit zeg of wat als ik zus of zo doe? Ik heb haar wen brief geschreven maar deze heeft ze nog altijd niet gelezen. Net als de informatie folder van de zedenpolitie. Kan een kind van 15 een dergelijke situatie overzien? Ze duwt me zo keihard bij zich weg. Maar hoe meer ik toenadering zoek, hoe erger dit wordt. Ik zou graag tips, advieZen of andere ouders horen die helaas dezelfde ervaring hebben moeten ondergaan.
Daarnaast voel ik mij enorm alleen. Alleen mijn bazin weet het en kan ik mee praten. Voor de rest is mij geadviseerd met niemand er over te hebben. Zelfs familie en goede vrienden weten van niets.
Ik praat met mensen en zeg “jullie hebben een moeilijke tijd gehad ( bijv met overlijden vader of ziekte moeder).Ondertussen denk ik: wij hebben het ook zwaar, ik heb het ook zwaar.
Inmiddels benoem ik dat we wat uitdagingen hebben wat al een beetje begrip oplevert en waardoor je niet altijd je happy face op hoeft te zetten maar je ook je zorgelijke of vermoeide gezicht kan laten zien. Maar wat is dit killing en hoe lang wacht je af?
11 Reacties
Wat een ongelooflijk nare situatie moet dit voor u, uw dochter en uw/haar omgeving zijn.
Ik lees u en kan me uw worsteling voorstellen. Wat en hoe de situatie het beste aan te pakken zal voor ieder anders zijn. Geen idee hoe uw relatie met uw dochter hiervoor b.v. was. Voor haar kan ik me voorstellen dat ze er moeite mee zal hebben om er nog maar iets over te zeggen. Schaamte dat dit gebeurd is. Zelftwijfel. Zich misschien letterlijk vies voelen. En dan schrijft u nog dat er geroepen is dat ze "sensatie zoekt".
Hoe graag u ook zou willen dat ze gaat praten, zodat misschien de zedenpolititie er nog iets mee kan ect. Als het móet zal dit als dwang voelen en wrs zal de verkrachting zelf ook al zo gevoeld hebben.
Ik zou zeggen, af en toe laten weten dat u de situatie ook moeilijk vind zonder het emotioneel bij haar te leggen. Hoe je dat doet? Geen idee.. Het zal tijd nodig hebben. Misschien dat ze er uiteindelijk toch nog eens over begint te praten..
Ik ben me terug voor aan't stellen hoe het was voor mij..
als 15 jarige ga je meestal zoiezo al "puberen" dus advies van nu zou ik toen misschien anders hebben ervaren..
Zelf zou ik proberen haar te laten weten dat je erover zou willen praten maar dat het balletje bij haar ligt, zij mag bepalen wanneer en hoeveel ze erover wil vertellen.
Heel veel sterkte gewenst voor u en uw dochter.
P.S. fijn dat u zelf met iemand ( u schrijft uw bazin) erover kunt praten. Belangrijk dat u zelf ook met iemand kunt praten.
Er zal genoeg in de omgeving geroddeld worden, vooral misschien door leeftijdgenootjes, dat gebeurd. Voor haar zal het waarschijnlijk fijn zijn als u idd niet met teveel mensen over de situatie zal praten zonder haar weten.
Het algemeen benoemen dat het even een wat moeilijke pubertijd is, lijkt me mooi gezegd. En ja, zelf weet je dan hoe moeilijk..
De belangrijkste vraag is.
Heb je iemand waar je wel mee kunt en wilt praten, waarbij je de steun ervaart die je nu nodig hebt?
Ik was 15 toen ik slachtoffer werd. Mijn moeder heeft me destijds gevraagd of dit gaande was. Maar de schaamte t.o.v. het misbruik is dan hoog en t.o.v. ouders dan nog groter want daar hangen nog meer gedachten aan vast. Je bent als ouder de laatste muur die om kan vallen. Het risico nemen dat deze omvalt of erger nog dat deze je niet langer geloofd steunt of zich voor je schaamte... je bent 15 en verwacht van jezelf dat je een volwassene bent en als dan blijkt dat je faalt... zo voelt het dan in ieder geval bij de meesten en komt dat niet intern dan kan de dader er wel voor gezorgd hebben.
Dus wat kun je doen? Er zijn. Op het moment dat zij wil dat je er bent. Dat betekent dat jij niet weg mag vallen. Als gefrustreerde ouder uitchecken of doen wat zij niet wilt.
Zo'n brief is overigens wel enorm spannend voor haar, want jij hebt emotie die brief zit mogelijk ook emotie in en zij zal het gevoel hebben er nu niets bij te kunnen hebben, dus jouw stuk ook niet.
Toen ik als kind dit meegemaakt had was ik bang. Voorheel de wereld. Ik wilde met name de bevestiging dat ik bij iemand terecht zou kunnen als ik het zou durven. Dat heeft in mijn geval ook wel een tijd geduurd, maar dat moment kwam omdat mijn moeder van tijd tot tijd liet merken dat ze er was en in de tussentijd er "gewoon" was en deed wat ze altijd deed. Als slachtoffer zie je jezelf als medeplichtig ook. De reactie van vriendinnen bevestigt dit ook natuurlijk. Dus als jij naar haar gaat kijken als slachtoffer, dan voelt dat niet kloppend. Je ziet haar dan anders dan voorheen, dan is ook dat veranderd.
Zijn er dingen die nu lastiger zijn waarbij ze het fijn zou vinden als ze er hulp bij krijgt? Dit moet je niet als vraag stellen, maar kun je wel brengen als feit. Dat sommige dingen nu lastiger kunnen zijn en dat als ze wil dat je mee gaat je dit doet, zonder dat ze uitleg hoeft te geven. Gewoon een mam kun je mee naar....
En laat het antwoord dan altijd ja zijn. Want waarschijnlijk is zij tegen de nodige angsten aan het vechten om datgene te doen en is jouw steun haar laatste strohalm.
Genoeg geschreven nu. Hopelijk heb je iets aan dit iets te lange verhaal 😅
Nogmaals dank voor uw reactie
Herkenbaar ook.
Hoe ingewikkeld ook, ik denk dat je je dochter moet volgen hierin in wat zij wel of niet aangeeft, wilt.
Zelfs al is dit zwijgen.
Natuurlijk kan ze het niet overzien, nog moeilijker nu ze in de puberteit zit en misschien nog meer alle voorzichtigheid geboden is.
Soms wordt de omgeving van het slachtoffer wel vergeten en de impact die het ook op hen heeft.
Realiseer je dat haar veel is afgenomen in meerdere aspecten.
Weer regie krijgen kan alleen als zij zelf die stappen wilt, kan, durft te nemen al dan niet met (professionele) hulp.
Met steun van haar moeder (ouders), als ze daaraan toe is en kan toelaten.
Haar volgen in wat ze wel of niet wilt kan haar helpen op haar tijd hopelijk die stappen die nodig zijn te nemen op de wat langere termijn.
Voor jezelf, zou het wel goed kunnen zijn ergens je verhaal kwijt te kunnen, professioneel of niet.
Het niet kunnen praten erover, omdat je dochter het niet kan, wilt, kan het gevoel geven van te moeten zwijgen en in relatie tot anderen met andere problemen dus allerlei reacties geven bij je, die je frustreren en terecht.
Logisch dat dit je eenzaam maakt.
In andere reacties worden al tips gegeven, verzamel bewijzen.
Heb het er met anderen over, vertrouwenspersonen, die het dan evt. in een later stadium kunnen bevestigen. Huisarts enzovoort.
Je dochter kan misschien voor korte of langere tijd, dicht klappen in elk opzicht, misschien zelfs geen aanrakingen verdragen, of wat extreem reageren op alles.
Dat is 1 gevolg, het geschonden vertrouwen in het algemeen in mensen, dus ook in ouders ook al is/was het contact goed.
Probeer het niet als persoonlijk te zien al doet dit enorm veel pijn.
Het is nog maar kort geleden.
Geef het tijd, en ik weet dit is gemakkelijker gezegd dan gedaan en klinkt ook als een cliché. Maar toch.....
Mogelijk verkeerd ze zelf nog in een soort van shocktoestand.
Hou haar wel in de gaten, observeer zodanig dat het niet beklemmend wordt, dat kan ook averechts werken.
Weet dat je hoe dan ook in alle verwarring jij je dochter het beste kent, maar dat het zowel voor jou als haar een onzekere tijd kan zijn, waarin van alles wankelt.
Ik wens je ongelooflijk veel sterkte, moed en wijsheid voor de tijd die komen gaat.
Wij hebben uiteindelijk aangifte gedaan. Mijn dochter had op whatsapp allemaal filmpjes en foto's van hem en chats. Ondank al het overweldigende bewijs en een naar van de persoon, wordt er niets mee gedaan. Dit omdat ze het extreem druk hebben en daarom alleen zaken kunnen oppakken waarbij meer slachtoffers zijn betrokken. Ik ben bang dat die er vanzelf zullen komen. Dit maakt het nog pijnlijker allemaal voor mijn dochter maar ook voor ons als ouders.
Houd vol en luister alleen maar. Heel veel sterkte de komende tijd.
Mijn dochter heeft 2 jaar geleden verteld dat ze tussen haar 8e en 11e stelselmatig is misbruikt door mijn oudste zoon, haar halfbroer. Ze wilde eerst niet zeggen dat hij dat had gedaan, het enige wat ik op dat moment deed was haar vasthouden en troosten, en te blijven herhalen; wát en wie het ook was, het is niet jouw schuld. Wij gaan je helpen, het is niet jouw schuld. Wát een ander er ook van zou kunnen vinden, het is niet jouw schuld.
Ik hoop dat je hier iets aan hebt, het is zwaar, dat blijft het waarschijnlijk voorlopig ook nog. Sterkte.