Als je onbegrip ervaart terwijl je steun nodig hebt
Als je een heftige gebeurtenis meemaakt waarin jij slachtoffer wordt, kun je stuiten op onbegrip in je omgeving. Mensen die zich afvragen hoe het heeft kunnen gebeuren. Of vinden dat je zelf verantwoordelijk bent. Dat kan voelen als een tweede klap.
Waarschijnlijk ben je zelf nog bezig met de vraag wat er nou precies is gebeurd en of je goed gehandeld hebt. Het is een normale reactie om jezelf die vragen te stellen. Maar als een ander ze stelt, kan dat pijnlijk zijn. Bovendien is de vraag hoe je omgaat met wat je is overkomen misschien wel veel waardevoller dan de vraag hoe iets heeft kunnen gebeuren.
Tekst: Marije Meijer
Victim blaming
Als mensen je het gevoel geven dat je zelf schuldig bent aan wat je is overkomen, heet dat victim blaming. Gevoelens van schuld en schaamte kunnen hierdoor verergeren. Misschien heb je de neiging je terug te trekken, uit angst voor oordelen. Terwijl je eigenlijk steun nodig hebt. En erkenning voor wat je is overkomen. Twee dingen die je enorm kunnen helpen in je verwerkingsproces.
Praten met lotgenoten
Als je geen steun vindt in je omgeving kan praten met lotgenoten heel waardevol zijn. Mensen die hetzelfde doormaken als jij of misschien al verder zijn in hun verwerkingsproces. Je tips kunnen geven. Of misschien gewoon even een blijk van begrip. Wat jij op dat moment nodig hebt. Je kunt daarvoor terecht in verschillende groepen hier op de community van Slachtofferhulp, er zijn ook besloten groepen.
Aangifte doen?
Ook aangifte doen kan helpen. Je verhaal delen met de politie kan ervoor zorgen dat je je sterker voelt. Dat jij de regie hebt over je eigen verhaal. Jouw aangifte kan ook waardevol zijn voor anderen. Misschien ben je niet de enige en draagt jouw aangifte bij aan een onderzoek dat al loopt.
Heb jij als slachtoffer te maken gehad met onbegrip uit je omgeving? Wat heeft jou het meeste geholpen in die situatie? Deel jouw verhaal in deze groep om meer bewustwording te creeren.
3 Reacties
Dat de getuige (ook hulpverlening) op een gegeven moment een verlengstuk werd en mij ook ging negeren, prikken door bijvoorbeeld niet uit mijn huis te gaan, dat eerder mijn mail over HSP zijn gewoon genegeerd werd, uitspraak over benepen voelen tussen de twee negeert werd, die twee elkaar eerst nog elkaar in de haren vlogen waar ik tussenzat, dat de mevrouw zei 'dat ze mij psychologisch verward maakte' deed er ineens niet meer toe. dat de mevrouw zelf opgefokt reageerde naar haar deed er niet toe, dat mevrouw een keuze moest maken maar toch 'achter de rug om' door bleef gaan met al eerder triangulatie maar toen lastercampagne deed er ook niet toe. Nee opnieuw geslachtofferd met opnieuw mishandeling. Coercive control door de mishandelaar door mij monddood te maken, ik kon mij dus niet zelfverdedigen door negeren mail, blokkade bellen en door de andere hulpverlening kwam ik dus niet door.
Lotgenoten is dan fijn maar doet natuurlijk uiteindelijk ook niets, die kunnen alleen praten, voelt je begrepen maar kunnen je niet uit de dreigende situatie halen waar ik me nog steeds onveilig voel met PTSS.
Teveel op bewijslast, te weinig doen op waarheidsvinding, te weinig rekening houden met trauma en wat vooraf gebeurd is (jaren aan de gang is), vooral met 'verborgen narcisme' ben je "over en uit" en het overkwam mij, ik heb hier niet voor gekozen, je valt erin en komt er niet meer uit. weg uit de maatschappij, je wordt verpieterd door hetgene en omgeving (secundaire traumatiseringen) ondanks je altijd een brave burger bent geweest. Bestraft voor psychische/narcistische mishandeling hebt meegemaakt en de dader komt ermee weg, kan dus hiermee doorgaan en werkt met kwetsbare mensen, mensen die soms niet kunnen opkomen voor zichzelf. Houden we daar ook rekening mee? nee... dit is geen aspect van "dader tot slachtoffer, narcisme gaat breder, mensen worden gemanipuleerd eromheen, clienten worden blootgesteld aan privacyschending zonder te weten, met geheel familieproblemen alleen al te gebruiken om 'gelijk te halen' om je erin mee te nemen en weer tegen je gebruiken, dat dus andere misbruikt worden als gereedschap. Het recht gebruikt wordt als wraak/neerhalen en opnieuw monddood te maken op mishandeling/dat je zwijgt tegen anderen. Nee want als het mevrouw ging om recht, had ze mij wel aangesproken en wederzijds gesprek gevoerd wat je als een normaal gezond mens mag verwachten. Narcisme provoceert en fileert.
Coercive control, allang in omringde landen in de wet, zoals Frankrijk, Scotland, Engeland, Ierland, nieuw zeeland, Australie, het zou eens tijd worden om dat ook te doen. Ook om 'gaslighting (die reclassering wel hebben in systeem en"seponeren" adviseren maar door de rechter niet wordt opgepakt, waarom zou ik dan ooit nog mijn uitleg doen aan reclassering? om mij dan vervolgens in onveiligheid te dompelen opnieuw/bestraft te worden) Meer naam te geven aan"gaslighting" en 'verborgen narcisme' meer op de kaart te zetten. En dat mijn hulpverleenster 'maatschappelijke narcisme (Communal narcissism)' is... ik weet wat mij is overkomen en gebeurt maar door traumaband pas later achtergekomen. Primitieve brein: ik ben al in shock geweest, ik probeerde al te vluchten door te zeggen 'stop nu (kan zich ook uiten als 'aan en afstotingsreacties maar door traumaband en verward zijn niet eruit komt)' maar de mishandelaar doorgaat, als je nog verder gaat, de primitieve brein overslaat naar vecht-reactie, mijn leven kwam in het teken te staan van de mishandelaar die maar doorging, niet meer mijn doelen/visies/persoonlijkheid. Komt namelijk ook in dossier te staan en de verlengstuk gaat natuurlijk niet opschrijven wat zij doet in de verslagen/dossier (en door dit voelde dat ook al eerder aan als eergeweld/zwartmaken {het heet niet voor niets "lastercampagne}, blijft bijvoorbeeld wel staan in een verslag van de huisarts, het vals geschetste beeld vanuit de mishandelaar)
- En er is wel degelijk vaak ook machtsmisbruik/oefeningen die worden uitgevoerd door het gewoon niet op te pakken of gewoon de stiltebehandeling ingezet wordt. Laat staan dat er ook nog eens werd opgekomen voor medewerker terwijl ik het expliciet had benoemd "mishandeling"
De vraag hoe je omgaat met wat je is overkomen misschien wel veel waardevoller dan de vraag hoe iets heeft kunnen gebeuren: Nee, juist niet. Hier hebben mensen die met narcisme nou juist last van.. Juist praten over daden verwerkt de mishandeling. Juist (even gesproken vanuit mezelf) het bij jou leggen zorgt voor onmacht en niet gehoord voelen. Juist "hoe je omgaat" wordt het bij jou als slachtoffer gelegd terwijl de dader hier het is en juist 'jij' steeds het juiste hebt proberen te doen. Dit is ook waarom mensen die met narcisme te maken hebben steeds tegen de muur oplopen "ja maar jij hebt het toch geaccepteerd" of "die situatie kun je niet meer veranderen, waardoor het weggewuifd wordt" Praten, juist over de daden verwerkt en rafelt het los. Laat staan dat narcisme ook een "remote control' op afstand heeft ondanks dat de dader weg is, zijn er nog steeds dingen die onveilig voelen omdat de dader dit gemanipuleerd heeft, met name de lastercampagne maar ook bijvoorbeeld het ongehoord çadeautjes dumpen in de brievenbus, even gesproken vanuit mijzelf, leeft dat nog steeds binnenin mij, heb een fobie gekregen voor brievenbus, 1: door de dader 2: door zonder te horen van de dagvaarding in de brievenbus wat mij een shock heeft opgeleverd en hevigere PTSS klachten en er maar anderhalve maand de tijd voor had, geen steun, zonder netwerk zit. En mij nog steeds onveilig voel in omgeving.