Zoon overvallen en bedreigt met een vuurwapen
Afgelopen week is mijn zoon overvallen en bedreigt met een vuurwapen. Ik was op dat moment aan het werk en dat was ook de reden dat hij me pas uren later een bericht stuurde. Natuurlijk ben ik direct naar huis gegaan. De eerste dagen sta je in de overlevingsmodus en ga je, mede door de adrenaline, door. Maar nu dagen later, hakt hij er flink in. Mijn zoon is geen prater en zegt dat het goed gaan, maar ik denk dat hij zich groot houdt voor zijn omgeving.
Zelf kan ik aan niets anders denken, bel hem het liefst iedere 5 minuten op om te vragen waar hij is en of alles oke is.
Mijn laatste dagen bij mijn vaste baan, ging de helft langs mij heen. Deze week heb ik afspraken die ik heb gemaakt moeten afzeggen omdat ik dubbele afspraken had gemaakt. En kwam ik er gister, een half uur voordat ik moest beginnen, achter dat ik een zzp klus had.
Uit het niets heb ik huilbuien. Het lijkt alsof mijn hersenen niet meer normaal kunnen functioneren.
Ik ben boos op de hele wereld, wil dat de politie opschiet met het onderzoek, wil die gasten zelf zoeken en dat ze de straf krijgen die ze verdienen. Ik voel me machteloos en heb het gevoel dat ik tekort schiet.
Graag kom ik in contact met ouders die iets vergelijkbaars hebben meegemaakt.
1 Reactie
Beste MamavanCo,
Allereerst, hoe is het met jou en je zoon?
Helaas is mijn zoon Bas (16 jr) afgelopen juni exact hetzelfde overkomen. Buiten zijn wil om is hij meegesleurd onder een viaduct waar hij door vijf man is overvallen met 2 vuurwapens. Doordat de politie op dat moment in staking was, heeft hij aansluitend moeite gehad om hulp te vinden.
Dit alles heeft buiten onze woonplaats afgespeeld en voor dat we bij hem konden komen, waren we drie uur verder zonder enige informatie behalve de 2 woorden: ‘gewelddadige overval’. Ik denk oprecht de drie moeilijkste uren die ik ooit heb moeten doorstaan.
Ik herken heel goed wat je schrijft, onze verhalen zijn vrijwel identiek. Ook ik was op het werk ten tijde van de overval. Ook Bas is erg gesloten en laat niets zien aan emotie en ook ik als moeder, ben uit het veld geslagen door hetgeen hem is overkomen. De machteloosheid, schuldgevoelens, verdriet, woede en het te kort schieten zijn gevoelens die ik sterk herken en ook bij mij de overhand hebben in mijn dagelijks functioneren. Daarbij vind ik de hulpverlening op deze doelgroep (tieners) tekort schieten. De verantwoordelijkheid om erover te praten wordt telkens bij hem gelegd. Dit begrijp ik bij volwassenen maar op mijn noodkreten dat dit een kind is wat emoties begraaft ipv verwerkt, ontvang ik geen gehoor. Alles in mij schreeuwt dat ik moet ingrijpen en hem moet helpen maar ik weet simpelweg niet ‘hoe’…..
In onze zaak is het politiedossier helaas gesloten. Er is wel filmmateriaal maar de daders zijn onherkenbaar en dus niet bruikbaar. Zeer onbevredigend allemaal.
Kortom, wilde je laten weten dat je niet alleen bent in je ervaring en gevoelens. En mocht je (nog) behoefte hebben aan lotgenoten dan kan dit natuurlijk altijd.
Groet,
Marieke (Apeldoorn)