Afgelopen week is mijn zoon overvallen en bedreigt met een vuurwapen. Ik was op dat moment aan het werk en dat was ook de reden dat hij me pas uren later een bericht stuurde. Natuurlijk ben ik direct naar huis gegaan. De eerste dagen sta je in de overlevingsmodus en ga je, mede door de adrenaline, door. Maar nu dagen later, hakt hij er flink in. Mijn zoon is geen prater en zegt dat het goed gaan, maar ik denk dat hij zich groot houdt voor zijn omgeving.

Zelf kan ik aan niets anders denken, bel hem het liefst iedere 5 minuten op om te vragen waar hij is en of alles oke is.

Mijn laatste dagen bij mijn vaste baan, ging de helft langs mij heen. Deze week heb ik afspraken die ik heb gemaakt moeten afzeggen omdat ik dubbele afspraken had gemaakt.  En kwam ik er gister, een half uur voordat ik moest beginnen, achter dat ik een zzp klus had. 

Uit het niets heb ik huilbuien. Het lijkt alsof mijn hersenen niet meer normaal kunnen functioneren.

Ik ben boos op de hele wereld, wil dat de politie opschiet met het onderzoek, wil die gasten zelf zoeken en dat ze de straf krijgen die ze verdienen. Ik voel me machteloos en heb het gevoel dat ik tekort schiet. 

Graag kom ik in contact met ouders die iets vergelijkbaars hebben meegemaakt.