Grenzen vervagen..

De afgelopen twee dagen denk ik weer veel na, vragen blijven zich herhalen, bijkomende emoties spelen soms op..

Wanneer is het wegkijken of iemand aan z'n lot overlaten. En wanneer blijf je steun geven (soms ten koste van jezelf) Wanneer blijf je helpen, en wanneer laat je het iemand maar even zelf uitzoeken?

Wanneer is het zelfverdediging en wanneer word het geweld? 

Personen die zelf in een geweldadige relatie hebben gezeten zullen vast herkennen, dat je misschien gaat terug vechten, dat je zelf ook geweld gaat gebruiken, schreeuwen, met deuren slaan.. Dat die situatie normaal word..

Na mijn geweldadige relatie ben ik lange tijd met 'm'n goede ex' samen geweest. Hij had niet zomaar losse handjes, hij was anders. Nee, in die relatie was ík juist degene die, vanuit verleden, nog steeds zelf agressief kon raken en hem eens een klap heb verkocht. 

Ik identificeer mij dan ook niet alléén als slachtoffer. Ik identificeer mijzelf ook op een bepaalde manier als dader. Zo snap ik dan wel dan mijn dader(s) misschien ook weer slachtoffer zijn geweest. 

En dat wrijft en schuurt.. want waar eindigd het begrip voor de ander en moet je voor jezelf opkomen? Moet geweld met geweld bestreden? Moet je uiteindelijk agressie gaan gebruiken als je woorden niets lijken te doen? Moet je boos blijven als de ander zijn fout niet toegeeft? 

Ik ben langzaam, na al die jaren, míjn versie van het verhaal aan't vertellen. En tegelijkertijd besef ik me dat er altijd meerdere kanten aan een verhaal zitten. Als ik het recht heb op mijn verhaal te vertellen, dan heeft de ander toch ook zijn recht op zijn verhaal? 

Zo graag wil ik het naast elkaar laten bestaan, en rationeel kan ik dat ook wel. Maar emotioneel word ik er soms door verscheurd..