Grenzen vervagen..
De afgelopen twee dagen denk ik weer veel na, vragen blijven zich herhalen, bijkomende emoties spelen soms op..
Wanneer is het wegkijken of iemand aan z'n lot overlaten. En wanneer blijf je steun geven (soms ten koste van jezelf) Wanneer blijf je helpen, en wanneer laat je het iemand maar even zelf uitzoeken?
Wanneer is het zelfverdediging en wanneer word het geweld?
Personen die zelf in een geweldadige relatie hebben gezeten zullen vast herkennen, dat je misschien gaat terug vechten, dat je zelf ook geweld gaat gebruiken, schreeuwen, met deuren slaan.. Dat die situatie normaal word..
Na mijn geweldadige relatie ben ik lange tijd met 'm'n goede ex' samen geweest. Hij had niet zomaar losse handjes, hij was anders. Nee, in die relatie was ík juist degene die, vanuit verleden, nog steeds zelf agressief kon raken en hem eens een klap heb verkocht.
Ik identificeer mij dan ook niet alléén als slachtoffer. Ik identificeer mijzelf ook op een bepaalde manier als dader. Zo snap ik dan wel dan mijn dader(s) misschien ook weer slachtoffer zijn geweest.
En dat wrijft en schuurt.. want waar eindigd het begrip voor de ander en moet je voor jezelf opkomen? Moet geweld met geweld bestreden? Moet je uiteindelijk agressie gaan gebruiken als je woorden niets lijken te doen? Moet je boos blijven als de ander zijn fout niet toegeeft?
Ik ben langzaam, na al die jaren, míjn versie van het verhaal aan't vertellen. En tegelijkertijd besef ik me dat er altijd meerdere kanten aan een verhaal zitten. Als ik het recht heb op mijn verhaal te vertellen, dan heeft de ander toch ook zijn recht op zijn verhaal?
Zo graag wil ik het naast elkaar laten bestaan, en rationeel kan ik dat ook wel. Maar emotioneel word ik er soms door verscheurd..
4 Reacties
Soms doen mensen in schrijnende situaties ook schrijnende dingen om te kunnen overleven. Het is echter ontzettend goed dat je dit kunt inzien en dat je (ook al is het misschien als gevolg ontstaan) je eigen gedrag onder ogen komt. Dit lijkt me een belangrijke stap in de verwerking en jouw proces waar je momenteel doorheen gaat. Ik hoop dat je hier eventueel gepaste hulp bij krijgt van de mensen in je omgeving, dan wel dat je wat steun haalt uit je post hier/de reacties en steun die je krijgt. Niet verkeerd bedoelt (ik heb zelf ook een psycholoog), maar heb je hier eventueel al eens met bijv. de praktijkondersteuner van de huisarts over gepraat? Je hoeft al deze lastige gevoelens en gedachten niet alleen rond te blijven lopen. Ik wens je veel sterkte en wat zachtheid naar jezelf toe.
Bedankt voor je reactie. Lijkt me fijn dat je met een psycholoog kunt praten.
Ik ben al langer bij POH bekend. Deze stukjes worden soms ook aangehaald daar.
Ik deel m'n gedachten/vragen hier omdat misschien breder, mensen dezelfde vraagstukken zouden kunnen hebben. Mensen die b.v. door eigen trauma ( laat ik even als voorbeeld een militair noemen) bij thuiskomst door ontstane PTSS klachten voor indirect ander trauma bij omgeving zorgen. Of slachtoffer dat zelf dader word in b.v. huiselijk geweld situaties of het meeneemt naar volgende relaties. Misschien is/zijn de vraagstukken ook wat te complex of te groot om een duidelijk antwoord op te geven en betrekt het uiteindelijk de hele maatschappij. Maar het is wel af en toe een stukje wat bij mij in m'n proces soms op komt.
Dank voor de aardige woorden.
Nou ja, míjn gedrag was ook niet leuk toen. Dat kan wel door mijn verleden dat het voor mij normaal werd om ook zo te reageren maar dat praat het nog niet goed..