Help, ik wil helpen, maar het lukt niet
“Mijn beste vriendin is laatst slachtoffer geworden van een misdrijf. Dat had veel impact op haar. Heel schrijnend. Nu probeer ik haar zo goed ik kan te helpen. Maar het lijkt wel alsof ze niet wil luisteren. Ze doet helemaal niets met mijn adviezen of tips. Wat moet ik doen?”
Dit soort vragen komen er bij ons binnen van helpers. Ze hebben het idee dat hun hulp niet welkom is. Of dat hun adviezen niet worden gehoord. Dat is heel jammer, want ze doen zo hun best.
Herkenbaar? Je kent het slachtoffer goed. Dus je denkt te weten wat het beste is. Toch is de situatie nu zo indringend, dat het kan zijn dat diegene iets anders nodig heeft. Jouw reddingsboei is misschien te vroeg, of te veel of net de verkeerde.
Goed om te weten: voor het slachtoffer is het belangrijk dat hij of zij zelf de regie houdt. Tijdens de ingrijpende gebeurtenis werd de regie van hem of haar afgenomen. Om goed te kunnen herstellen is het nodig om zelf weer de touwtjes in handen te hebben.
Dit kun je doen: jij kunt als helper ondersteunen. Door hulp aan te bieden op het praktische vlak. Zo maak je het mogelijk dat iemand zelfstandig de problemen aanpakt. Wellicht zijn allerlei tips en adviezen nu te veel, maar is meehelpen met het invullen van een formulier wel heel welkom. Of meegaan naar de politie voor aangifte, of naar de huisarts. Maar misschien is iemand voor dit moment geholpen met iets heel alledaags, om weer op gang te komen, zoals samen de was opvouwen.
Probeer erachter te komen met vragen waaraan het slachtoffer op dit moment behoefte heeft.
Ben jij hier ook tegenaan gelopen? Wat heb je toen gedaan? Heb je nog tips voor anderen? Laat het hieronder weten.
1 Reactie
het kan namelijk zijn dat je niet wilt dat je partner bepaalde details te horen krijgt of dat je juist die goede vriendin wilt spreken over hele andere dingen om je gedachten er even vanaf te zetten.
als een slachtoffer jou bereikbaar vindt kan het zijn dat jij de eerste bent waaraan de persoon heeft gedacht maar mogelijk kun je deze horizon nog verbreden.
daarnaast kan het weerhouden van vragen juist heel goed zijn.
de persoon in kwestie is in een staat verkeerd waarin alle regie verdwenen was. door allemaal vragen te stellen kun jij de leiding nemen wat juist onbewust weerstand kan oproepen. zorg dus voor voldoende rust en tijd om er gewoon te zijn zonder vragen. wees aanwezig en bereikbaar/beschikbaar.
ga ook samen op zoek naar informatie over de situatie (met name gericht op "wat is normaal?") ik ben de titel kwijt maar vanuit de oprichtster van CSG is een boek verschenen voor ouders van kinderen van seksueel misbruik. heel mooi boek wat verschillende stadia belicht.
in het begin is het normaal dat er niet echt een dialoog ontstaat maar een combinatie van monologen kunnen ook de dialoog vormen. ieder woord is er 1 die niet binnen wordt gehouden. de gesprekken hoeven niet altijd ergens toe te leiden. dat de persoon zich uit kan al een winst zijn.
pas je tempo aan de ander aan.
natuurlijk wil je gerechtigheid voor het slachtoffer. maar als er teveel tijd verstreken is dan wordt er vaak al geen dna meer onderzocht. dus wat is de haast? het slachtoffer kan nog in een heel ander stadium verkeren en zal bepaalde fasen nog moeten doorlopen.
interpretaties: begrip is fijn maar misplaatst begrip kan averechts werken. zeggen dat je iets begrijpt terwijl het de vraag maar is. al ben ik zelf slachtoffer dan nog kan ik geen volledig begrip hebben voor de situatie van de ander. wees vooral noeuwsgierig. stel vragen en let hierbij op wat de ander wil delen.
boven alles met hierboven beschreven.
doe niets waarbij jij je niet prettig gaat voelen. ten eerste ga je roofbouw op jezelf plegen als je tegen je eigen grenzen in gaat en ga je weerstand krijgen. daarnaast; als jij weg valt kan het zijn dat het slachtoffer het ziet als een bevestiging van de angsten dat het slachtoffer de hulp of liefde niet waard is.
als kanttekening op bovenstaande nog.
bij langdurig rondlopen met een onverwerkt trauma of langdurig bloodstaan aan trauma kunnen de nodige coping/overleving strategieën ontwikkeld worden. hoe onlogisch deze ook zijn. ze helpen ergens bij of zorgen voor afleiding. stop je met een bepaald gedrag dan valt er een gat. dit moet vaak wel door wat anders gedicht worden.
als voorbeeld. drank drugs automutilatie en seks zijn voorbeelden die vaak vanuit hier ontwikkeld kunnen worden. het is vaak om met de emoties om te kunnen gaan die voort komen uit deze strategieën. als het slachtoffer geen raad weet met de emoties zal het stoppen met dergelijke gedragingen lastig zijn.
normaliseren: scheiding van het trauma en het leven is vaak al aanwezig. het kan dus heel fijn zijn voor de persoon om in het begin de behandeling van het trauma en het leven gescheiden te houden. natuurlijk goed als het weer 1 leven wordt uiteindelijk. de rest van het leven "normaal" kunnen leiden kan wel belangrijk zijn.
last but not least. niet iedereen wil of kan behandeling starten. voor sommigen is het prettiger eerst verder te leven (hoe desastreus ook) en op een later moment het aan te gaan. om iets te veranderen heb je tenslotte voldoende motivatie nodig. is deze er (nog) niet dan mag dit eerst ervaren worden.
dit is het eerste wat mij zo te binnen schiet als ik dit lees. hopelijk is het een beetje helder zo. het is een beetje een verzameling van ervaringen van mij en anderen hieromtrent