Out of love/out of traumabond

Gitzwart vanuit mijn hart een deel van mijn coming-of-age verhaal.

Ik heb ongeveer 9 jaar in traumabonds/toxische romantische relaties gezeten waarbij er sprake was van codependency (medeafhankelijkheid, ofwel de dynamiek van Tom & Jerry), verslavingen, emotioneel (gaslighting, stonewalling, crazymaking, gepest worden totdat ik ontplofte) en fysiek geweld, reactieve mishandeling en (mogelijk) financieel misbruik/manipulatief gedrag. Ik had een emotionele achterstand en maakte een verlate emotionele pubertijd door. Ook zat ik destijds midden in de afbouw van medicijnen waardoor ik hormonaal behoorlijk uit balans was met stemmingswisselingen tot gevolg. In combinatie met partners die zelf ook emotioneel nog onvolwassen en hormonaal ontregeld waren, verslavingen hadden onveilig gehecht waren en hun eigen onverwerkte trauma´s en emoties hadden was dit een match made in hell and all too familiar. We spiegelde elkaar, vibreerden naar elkaar toe en van elkaar af. We waren redelijk grenzenloos. Ik realiseerde me pas enkele jaren terug langzaamaan dat onze ouders zelf in dergelijke patronen en dynamieken vastzaten en erin bleven hangen. Dit wilde ik anders. Geen van deze mensen zijn in mijn leven en dat wens ik voor ons ook zo te houden. 

De laatste tijd ben ik weer veel bezig met het in kaart brengen wat er in mijn romatische relaties allemaal gebeurd is. Ik heb veel verdiet van wat mij overkomen is en over mijn vroegere gedrag. Ik zit vast in schuldgevoelens en schaamte over mijn aandeel. Ik vind het lastig om mezelf te vergeven en om het hele plaatje te zien vanuit helicopterview/vlieg-op-de-muur-perspectief zonder mezelf de zondebok te maken of bepaalde dingen toch ergens een beetje goed proberen te praten (om vervolgens mezelf daar weer voor op mijn kop te geven). Rationeel kan ik het wel, alleen mijn innerlijke kind heeft het er heel moeilijk mee. Mijn gedrag van toen ik jonger was staat haaks op mijn kernwaarden, dus vergeven? Nee! Hoe maak ik het goed? Ik ben slecht omdat ik zelf ook slechte dingen heb gedaan! Aldus mijn innerlijke kind modus.

Hoe kun je dan het hele plaatje oordeeloos blijven zien als je jezelf blijft veroordelen voor zowel de dingen waar je zelf een aandeel in had of wat je is overkomen? Ik werd en word daar geen beter mens van, alleen een verdrietiger en banger mens dat geen relaties (zelfs vriendschappen niet) durft aan te gaan omdat ik mezelf een slecht mens vind omdat ik slechte dingen heb gedaan en slechte dingen mij zijn overkomen. Dan doe ik in feite eigenlijk wat mijn omgeving ook heel lang heeft gedaan: victimshaming en victimblaming en internaliseren wat anderen destijds van mij vonden. In de zogenaamde ¨rechtvaardige wereld ¨(The Just World phenomenon) geloofd men dat slechte mensen slechte dingen overkomen. Dus dat wat je is overkomen wel jouw schuld had moeten zijn. Dat is onzin en onzinnig, maar wel heel lastig om er op een gegeven moment uit dat gedachten patroon te komen wat je op een gegeven moment ging internaliseren. Zo praat je het voor jezelf dan een beetje goed, maar het is eigenlijk wegrennen voor de pijn omdat je nog niet de vaardigheid van mentaliseren volledig onder de knie hebt. Ik merk dat ik hier veel last van heb. Ik baal ervan dat ik destijds (in meerdere aspecten van deze relaties) niet assertief was en emotioneel onvolwassen (voor de Harry Potter fans, je kent vast wel Lavender Brown, het eerste vriendinnetje van Ron Weasley. Voor de duidelijkheid, ik had veel gemeen met haar. Ugh!). Ik heb mijn vriendjes  destijds met mijn gedrag ook pijn gedaan. Was het allemaal maar zo zwart-wit, dan was het zo makkelijk wie de Slechterik was en wie dat in ieder geval niet was! Maar we zijn zo menselijk en maken het leven af en toe zo moeilijk en oneerlijk voor elkaar en onszelf. Er is geen echte Slechterik, in dit verhaal, een verhaal zoals helaas zovelen met mij zijn er alleen maar verliezers. Die tijd, de liefde die je ooit koesterde die zo voorwaardelijk werd, red je niet. Hoe ik nu ben is niet wie ik was. Mijn innerlijk kind vind het allemaal maar niks, die zelfvergiffenis. Ik vergeef mijn innerlijke kind hiervoor. Elke dag besluit ik dat ik mezelf vergeef voor het meisje wie ik was.