De meeste mensen bedoelen het goed

Slachtoffer word je zonder daarvoor te kiezen. Het overkomt je op een moment dat je het helemaal niet verwacht. Dat is juist een kenmerk van een traumatische gebeurtenis, dat je geloof in een rechtvaardige wereld plotseling onderuitgehaald wordt door een vreselijke ervaring. Ikzelf was werkelijk diep geschokt toen bleek dat die attente, lieve man waar ik van was gaan houden, mij had opgelicht voor vele tienduizenden euro’s. En ik had hem nog wel geholpen met een lening! Hij had het zo zwaar en ik was zijn reddende engel. We hadden samen mooie toekomstplannen gesmeed; ik liep op wolkjes. En dan val je van hemelhoog in een diep donker gat.

Ik trok me terug, kon mijn verhaal aan niemand kwijt. Behalve dan aan die politieagente die mijn aangifte opnam, aan de voorganger van mijn vrijzinnige geloofsgemeenschap en aan een medewerker van de bank. Ik besloot het toen toch maar aan enkele naasten te vertellen. Mijn kinderen en broers reageerden heel empatisch, ze vonden het rot voor mij, evenals mijn vader. Maar een vrouw uit mijn sociale context was hard in haar oordeel. Ik wist toch dat er dergelijke oplichters bestonden? Hoe kon ik daar nu intrappen? Je wordt er toch elke week voor gewaarschuwd op de televisie? Natuurlijk had ze gelijk, maar dat wil je op zo’n moment helemaal niet horen! Ik wist zelf ook wel dat ik heel stom was geweest. Het heeft nadien jaren geduurd voor ik met mijn verhaal naar buiten durfde te komen. En dat is jammer en niet helpend. Mensen die gespeend zijn van inlevingsvermogen kunnen het je heel moeilijk maken. Met name doordat je zo gekwetst bent, ben je beïnvloedbaar. Je hebt mensen om je heen nodig die zonder oordeel naar je verhaal luisteren. Al is het vijf, tien of honderd keer. Mensen die er voor je ZIJN in plaats van je te veroordelen.

Je hebt mensen om je heen nodig die zonder oordeel naar je verhaal luisteren.

Regelmatig krijg ik via mijn website verhalen van lotgenoten van datingfraude te horen. Sommigen hebben een schizofreen leven. Ze vertellen niemand dat ze zijn opgelicht uit angst voor de reacties. Anderen weten ook gewoon dat als ze een boekje open doen over de oplichting, dat ze dan veroordeeld worden, dus houden ze hun mond stijf dicht. Ik word zo nu en dan benaderd door journalisten of ik lotgenoten ken die zich willen laten interviewen. Die zijn bijna niet te vinden dus, omdat ze niet herkend willen worden. Ze leven met een geheim. Jarenlang. Totdat ze een nieuwe partner vinden en een nieuw leven kunnen beginnen. Die donkere periode willen ze dan liefst zo snel mogelijk vergeten! Nee, een interview in een krant of tijdschrift is dan wel het laatste wat ze willen. En ze willen zeker niet herkenbaar in beeld met een foto zeg!

Zelf ben ik uiteindelijk met de billen bloot gegaan, omdat ik letterlijk ziek werd van mijn geheim. Voor mijn afstudeerscriptie met als onderwerp ‘Datingfraude en zingeving’ zocht ik respondenten. Daarop besloot ik een website te maken met mijn verhaal erop. Ik was heel open over de datingfraude en wat die ervaring met mij had gedaan. Ik heb er toentertijd van wakker gelegen. Doodeng vond ik het. Maar toch ging ik er vanaf toen open over praten. En dat was ook doodeng. In feite ging ik mijn angst tegemoet. De lotgenotengroep bij Slachtofferhulp Nederland heeft mij een extra duwtje in de rug gegeven. Ik heb in Margriet gestaan, in Trouw en ondertussen staat mijn verhaal in twee boeken en ben ik op televisie geweest. Tot mijn verbazing merkte ik dat mensen soms zelfs geschokt reageerden op wat mij was overkomen. Dit alles heeft helend gewerkt. Uiteindelijk gaat het om enkele negatieve ervaringen tegenover zoveel liefdevolle aandacht. De balans slaat dan door naar de positieve kant en je kunt het leven weer aan! De meeste mensen hebben goede intenties. Geloof me.