Overlijden, financiën en gevoelens, hoe dan?

Dit is een onderwerp dat al een tijd in mijn hoofd zit om met jullie te delen. Vorige week wilde ik er al iets over plaatsen, maar door de sterftedatum van mijn man was ik er toch even niet helemaal bij.

Ik weet dat dit voor sommigen een gevoelig onderwerp kan zijn. Heb je het financieel moeilijk, dan kun je dit bericht misschien beter overslaan. Daarnaast wil ik meteen benoemen dat praten over geld sowieso gevoelig kan liggen. Let dus goed op met wat je deelt, en deel alleen wat voor jou goed voelt en waar niemand misbruik van kan maken.

Op het moment dat je partner bijvoorbeeld overlijdt door een ongeluk, komt er zoveel meer bij kijken. Zoals de financiën. Je moet opeens een uitvaart regelen en betalen, terwijl je daar misschien helemaal niet op voorbereid was. Ik hoorde gisteren nog op de radio dat de kosten voor een uitvaart de afgelopen jaren aanzienlijk zijn verhoogd. Je zit al snel op 10.000 euro. En als iemand jong overlijdt, heb je toch vaak meer mensen op een uitvaart, en dus ook hogere kosten.

Misschien had je wel een overlijdensrisicoverzekering afgesloten, of krijg je een ‘schadevergoeding’. Ik weet dat het woord ‘schade’ hier eigenlijk niet klopt, maar zo wordt het vaak nog steeds genoemd. In dit geval gaat het om affectieschade.
We praten vaak niet over geld, maar ook dit is een vorm van verlies: het verlies van een inkomen. Maar ook de emoties die daarbij komen kijken, als er opeens dingen op je afkomen waar je niet op voorbereid was. Denk bijvoorbeeld aan partnerpensioen of nabestaandenpensioen.

Dit soort dingen kunnen voelen als ‘bloedgeld’. Je krijgt opeens iets, maar wil je dit wel? Nee, je had veel liever de overledene naast je op de bank gehad.
Het is fijn dat er dit soort vergoedingen zijn, maar niemand heeft het over het gevoel dat dat met zich meebrengt. Je lichaam kan hier enorm op reageren, zoals letterlijk misselijk worden. Je wil dit vaak allemaal niet, en in de tijd die verstrijkt kan het soms nog steeds voelen alsof het niet oké is.

Er komt zoveel meer kijken bij het verlies. Je moet een nieuw leven vormgeven. Je financiën op orde krijgen. Misschien een huis op jouw naam krijgen. Je hele ritme verandert. Er is echt een leven vóór en een leven ná.
Herkennen jullie dit? Hoe gaan jullie hiermee om? Voelt het voor jullie soms ook zo wrang?

Ik hoop dat ik niemand kwets met dit bericht of nare gevoelens oproep. Maar omdat het iets is waar ik zelf mee worstel, wil ik het toch bespreekbaar maken.
 

Heel veel liefs!