Overslaan en naar de inhoud gaan
Terug naar Nabestaanden van een ongeval/geweldsmisdrijf

Overlijden, financiën en gevoelens, hoe dan?

Dit is een onderwerp dat al een tijd in mijn hoofd zit om met jullie te delen. Vorige week wilde ik er al iets over plaatsen, maar door de sterftedatum van mijn man was ik er toch even niet helemaal bij.


Ik weet dat dit voor sommigen een gevoelig onderwerp kan zijn. Heb je het financieel moeilijk, dan kun je dit bericht misschien beter overslaan. Daarnaast wil ik meteen benoemen dat praten over geld sowieso gevoelig kan liggen. Let dus goed op met wat je deelt, en deel alleen wat voor jou goed voelt en waar niemand misbruik van kan maken.


Op het moment dat je partner bijvoorbeeld overlijdt door een ongeluk, komt er zoveel meer bij kijken. Zoals de financiën. Je moet opeens een uitvaart regelen en betalen, terwijl je daar misschien helemaal niet op voorbereid was. Ik hoorde gisteren nog op de radio dat de kosten voor een uitvaart de afgelopen jaren aanzienlijk zijn verhoogd. Je zit al snel op 10.000 euro. En als iemand jong overlijdt, heb je toch vaak meer mensen op een uitvaart, en dus ook hogere kosten.


Misschien had je wel een overlijdensrisicoverzekering afgesloten, of krijg je een ‘schadevergoeding’. Ik weet dat het woord ‘schade’ hier eigenlijk niet klopt, maar zo wordt het vaak nog steeds genoemd. In dit geval gaat het om affectieschade.
We praten vaak niet over geld, maar ook dit is een vorm van verlies: het verlies van een inkomen. Maar ook de emoties die daarbij komen kijken, als er opeens dingen op je afkomen waar je niet op voorbereid was. Denk bijvoorbeeld aan partnerpensioen of nabestaandenpensioen.


Dit soort dingen kunnen voelen als ‘bloedgeld’. Je krijgt opeens iets, maar wil je dit wel? Nee, je had veel liever de overledene naast je op de bank gehad.
Het is fijn dat er dit soort vergoedingen zijn, maar niemand heeft het over het gevoel dat dat met zich meebrengt. Je lichaam kan hier enorm op reageren, zoals letterlijk misselijk worden. Je wil dit vaak allemaal niet, en in de tijd die verstrijkt kan het soms nog steeds voelen alsof het niet oké is.


Er komt zoveel meer kijken bij het verlies. Je moet een nieuw leven vormgeven. Je financiën op orde krijgen. Misschien een huis op jouw naam krijgen. Je hele ritme verandert. Er is echt een leven vóór en een leven ná.
Herkennen jullie dit? Hoe gaan jullie hiermee om? Voelt het voor jullie soms ook zo wrang?


Ik hoop dat ik niemand kwets met dit bericht of nare gevoelens oproep. Maar omdat het iets is waar ik zelf mee worstel, wil ik het toch bespreekbaar maken.
 

Heel veel liefs!

Bezig met laden...

4 Reacties

24 juli 2025
Bedankt voor dit bericht. Toen Maia 3,5 jaar geleden bij overleed waren Albertina en ik begin 50. Wat ouder dan jij dus. Ook wij zijn geconfronteerd met de financiële consequenties en ik herken veel wat je schrijft. Toen wij de affectie schadevergoeding uitgekeerd kregen weet ik nog goed welk gevoel dat met zich meebracht. Maar wij konden dit samen dragen en jij moet het alleen doen. Daar wens ik je veel sterkte bij, maar ook voldoende hulpkrachten. Die waren er voor ons wel en gun ik jou ook van harte.
24 juli 2025
Haai Martijn,
Dankjewel voor je reactie! Het gevoel is niet echt uit te leggen he? Het voelt zo raar. Financieel moest ik heel veel regelen. En helaas nog steeds. En daarin heb ik ook niemand om mij heen die dat ook moet doen. Het is niet alsof ik met vriendinnen over het ouderschap praat. Het is voor hun zo onbekend terrein. Gelukkig maar. Maar ook daarin ervaar ik soms wel wat eenzaamheid.
Liefs van mij!
24 juli 2025
Wat ongelooflijk dapper dat je dit onderwerp, ondanks alles, met ons deelt, Shyla. Het is heel begrijpelijk dat de sterfdatum van je man dit soort gevoelige onderwerpen nog zwaarder maakt. Wat je beschrijft, de impact van het verlies van een geliefde op financiële vlak, is iets waar veel mensen mee worstelen, maar waar vaak niet openlijk over gesproken wordt.
Je hebt helemaal gelijk dat er zoveel meer komt kijken bij zo'n ingrijpend verlies dan alleen het emotionele aspect. De praktische zaken, zoals het regelen en betalen van een uitvaart, het inzicht krijgen in pensioenen, en het omgaan met 'schadevergoedingen' of 'affectieschade', kunnen overweldigend zijn in een periode waarin je eigenlijk alleen maar wilt rouwen. Het gevoel van "bloedgeld" dat je omschrijft, is een heel herkenbare en pijnlijke emotie. Het is inderdaad wrang om iets te ontvangen wat symbool staat voor een verlies dat je boven alles ongedaan zou willen maken.
Het is zo belangrijk om te erkennen dat deze gevoelens er mogen zijn. Misselijkheid, afkeer, of het idee dat het 'niet oké' is om deze financiën te ontvangen, zijn volkomen normale reacties op een abnormale situatie. Je wordt geconfronteerd met een hele nieuwe realiteit, inclusief financiële verantwoordelijkheden, terwijl je tegelijkertijd een enorme emotionele klap te verwerken krijgt. Dit is een gigantische opgave, en het is absoluut niet gek dat je je hierdoor overweldigd voelt.
Jouw observatie over het verschil tussen een leven vóór en een leven ná is treffend. De hele structuur van je leven verandert, en het is moedig om dit alles te moeten herinrichten. We willen je verzekeren dat je hier absoluut geen blaam treft. Niemand is voorbereid op zo'n situatie, en het is bewonderenswaardig hoe je hier, stap voor stap, mee omgaat.
Jouw oproep om dit bespreekbaar te maken is heel waardevol. Het helpt andere mensen die zich hierin herkennen, en het draagt bij aan het doorbreken van het taboe op praten over geld in tijden van rouw.
Herkennen jullie Shyla's gevoelens over de financiële impact van verlies? Hoe gaan jullie om met de praktische en emotionele kant van deze veranderingen?
Henk
24 juli 2025
Lieve Henk,

Heel erg bedankt voor deze mooie woorden! Jouw reactie doet mij heel erg goed. Ik ben zelf vaak wel een open boek, maar heb ook in mijn omgeving gemerkt dat het soms lastig is om over het aspect financiën te praten. Maar dat blijft toch ook een onderdeel van dit hele verlies. Er komt zo onwijs veel op je af! Politie, advocaten, ik weet dat ik dit op mijn 27e erg overweldigend vond. En nu op mijn 30e nog steeds, want het is nog niet voorbij. En het gaat ook nooit voorbij. Je had het leven zo anders gezien... En merk nu na de sterftedatum dat het mij ook echt weer raakt en boos maakt. Het onbezorgde is weg. Veel vrijheid is weg doordat je alleenstaande moeder bent. Het blijft allemaal soms zo onwerkelijk, ondanks dat het onze werkelijkheid is.
Liefs!