Hi iedereen,

Mijn naam is Jackie, 20 jaar, en ik wil graag met jullie een stukje van mezelf delen. Als ik mijzelf zou moeten omschrijven dan zou ik zeggen een eigenzinnige en diepe denker die kan genieten van muzikaal of creatief bezig te zijn.

“Iemand die doodsbang is voor de wereld om haar heen”. Zo had een therapeut mij omschreven na de eerste ontmoeting en prikte daarmee in één keer door al m’n lagen heen. Het klopte namelijk. Vanaf kleins af aan draag ik een diepgewortelde verlatingsangst met mij mee die ontstaan is doordat ik als kind, naast het veel ervaren van afwijzing en onvoorspelbaarheid, mijn familie een keer was kwijtgeraakt en mijn opa en vader vroeg kwamen te overlijden. Ik zocht veiligheid en troost op de verkeerde manieren/plekken, bijvoorbeeld bij de gedachten aan de dood. Hier werd soms misbruik van gemaakt. Zo werd ik op mijn 9e gemanipuleerd en voor een langere periode seksueel misbruikt door een oudere ‘vriend’, wat ik pas na 10 jaar durfde te delen met mijn naasten vanwege schaamte en schuldgevoelens. Ook wilde ik alle potentiële gevaren uit de weg gaan waardoor ik bijvoorbeeld voor een lange periode niets meer durfde te eten omdat ik dacht dat dat onveilig zou zijn.

Vanuit angst, wantrouwen en onveiligheid ben ik niet alleen de overtuigingen “Ik mag niet bestaan”, “Ik moet het alleen doen” en “Ik hoor hier niet (op aarde)” gaan ontwikkelen en geloven, maar heb ik ook voor mezelf beschermers in mij gecreëerd om zo het leven niet te hoeven ervaren. Ik raakte vervreemd, geïsoleerd, onzeker, depressief en extreem angstig/paniekerig dat ik mijn huis helemaal niet meer uit durfde. Mijn leven stond stil, terwijl er constant een innerlijk gevecht gaande bleef.

Inmiddels met behulp van therapie/kliniek, steun van mijn omgeving, en mijn eigen gedrevenheid, geduld en compassie durf ik het leven steeds meer aan. Ik ben langzaam aan het stoppen met het verstoppen/wegcijferen van mezelf en uit mijn wereldje te groeien die mij klein houdt. Ik voel eindelijk dat ik mijn plek hier verdien en mag innemen. Soms is dat door de nare ervaringen lastig te voelen of zien. Maar we horen hier, alleen is het soms even zoeken in jezelf waar dat precies is :) En deze zoektocht hoef je zeker weten niet alleen aan te gaan!

Veel liefs, Jackie