Na ruim 25 jaar toch aangifte willen doen.
Zedenzaken verjaren inmiddels niet meer geloof ik. Mijn vader heeft mij van in elk geval mijn 9e tot en met mijn 12e structureel seksueel misbruikt. Ik ben rond mijn 14e van huis weggelopen en in het jeugdzorgcircuit terecht gekomen. Na jaren van therapie, EMDR, schema, lichaamsgerichte therapie blijft het een onderdeel van wie ik ben. Bepaalde triggers blijven aan staan en mij veilig voelen binnen een relatie blijft een ding. Ookal heb ik echt een hele lieve partner.
Daar het mijn vader betreft, mijn moeder ervoor heeft gekozen om bij mijn vader te blijven en tegen mij te zeggen dat een man van haar zus ook weleens aan haar gezeten heeft, ? mijn zusje ervoor kiest om onderdeel van het gezin te willen blijven. Kortom ik ben het zwarte schaap.
Het lastige met zo'n rechtzaak wordt denk ik dat mijn moeder niet verplicht is om te getuigen.
Hebben jullie hier ervaring mee?
4 Reacties
Ik herken er dingen van mezelf in en herken de neiging vanuit vroeger om mezelf aan te passen. Meer je eigen gevoel uiten kun je oefenen, en dat begint met het herkennen, zoals je al doet. Voor de momenten dat het nog niet zo lukt als je zou willen: op dat moment is jouw reactie naar jouw beste kunnen. Je zou misschien later op kunnen schrijven wat je had willen zeggen en dat in jezelf oefenen, dat kan helpen en dan kun je het in ieder geval voor jezelf uiten.
Een rechtszaak, dat lijkt me niet gemakkelijk. Heb je hier hulp bij? Volgens mij kun je ook vanuit Slachtofferhulp hier advies over krijgen, zie de Homepage.
liefs,
Fabi
Een rechtzaak heb ik zelf geen ervaring mee, dus hier kan ik je niet meer over zeggen of mee helpen. Maar ik wil je laten weten dat ik je verhaal gelezen heb en dat ik het dapper van je vind dat je het met ons deelt.
Je klinkt heel krachtig, ondanks alle verdrietige dingen die je zijn aangedaan. En ondanks de steun die je gemist hebt vanuit je ouderlijk huis en binnen je familie. Wat moet dit eenzaam voor je zijn geweest. Sterkte in je proces! Lieve groet, Jorien