Terecht?
3,5 jaar geleden was ik in spanje aan het uitgaan. Ik was de laatste die overbleef en had het 'leuk' met een franse jongen. We verlieten samen de pub en deden wat handelingen bij elkaar (wat ik wel wilde). Ik wilde absoluut geen penetratie omdat ik eigenlijk maagd was. Hij zeurde hier wel over maar omdat er geen condoom was gebeurde het niet.
De volgende avond spraken wij weer af. Hij wilde toen steeds verder gaan en ik niet. Ik had het idee dat ik geen kant op kon en had al zo vaak nee gezegd op de penetratie. Toen hij maar bleef zeuren en ondertussen al een condoom in zijn hand had werd ik bang, wist ik niet wat ik moest doen en zei ik maar ja. Toen is het wel gebeurd. Dit vond ik erg naar omdat ik niet had doorgezet. Ik heb zeker wel 25x nee gezegd. Hierna ging ik eigenlijk gewoon weg alsof het 'normaal' was.
1,5 jaar lang had ik vaak erg veel verdriet om iets maar wist eigenlijk niet wat. Ik denk dat ik het toen heel erg heb weggestopt want ik dacht er ook niet echt aan. Totdat ik op een avond uitging en iemand mij bij mijn kont vast pakte. Opeens wist ik meteen waarom ik dat niet wilde en waar de angst vandaan kwam.
Uiteindelijk heb ik het mijn beste vrienden verteld. Dat voelde wel als een opluchting. Dat is nu ongeveer 2 jaar geleden. Ik merk nog steeds dat het mij erg beïnvloed. Ik vind het lastig om andermans verhalen te lezen omdat er bij mij bijvoorbeeld geen geweld is gebruikt en omdat ik uiteindelijk toch ja heb gezegd. Ik denk er vaak over na dat ik even had moeten doorzetten. Misschien als ik nog 1x nee had gezegd was het niet gebeurd.
Ik weet niet zo goed hoe ik mijn vraag moet formuleren. Wat ik eigenlijk wil weten is of mijn angst en verdrietigheid wel terecht is.
9 Reacties
Ik werd als student (ben nu 83) “geindoctrineerd” / ondergedompeld in de mannencultuur van de TU Delft. Van daaruit belandde ik in de opvatting dat je als man een vrouw moest “nemen”, je zou zo bewijzen dat jij een echte man was. Zo dom !
In mijn puberteit leerde ik sowieso niet omgaan met seksualiteit: het was vies en vrouwen/meisjes houden er niet van. Zelfbevrediging was afkeurenswaardig: ontheiliging van je lichaam als tempel van God…..
Mijn moeder hield niet van zich zelf. Zij kon haar kinderen niet lichamelijk echt beminnen/koesteren. Heel raar want ze was een warme vrouw vol liefde, maar ze kon dat niet echt lichamelijk toelaten. Ik heb voor haar dood goed en eerlijk met haar gepraat. Haar rugzak was gevuld met de trauma’s van het huwelijk van haar ouders. Zo plant zich dat voort door de generaties heen…
Door dit uit te schrijven (Dank je dat jij dit opriep Lotte), besef ik te meer hoe ik was in mijn eerste vrijpartij, ik was er niet echt bij, zat niet in mijn lijf. Ik heb mijn latere vrouw echt niet overweldigd of geforceerd, maar het had anders gekund. Dat leer ik nu pas inzien. Ik deed wat van mij werd verwacht, zo dacht ik althans.
Misschien was die Franse jongen ook wel zo.
Bovendien is deze tijd veel opener qua seks, maar er zijn ook enorm veel beelden dat seks om de seks gewoon ok is. Zo schrok ik toen ik onlangs op Tv “spuiten en slikken” zag, vanwege het ontbreken van gevoel bij het bespreken van allerlei feitjes, op zich goed dat dat wordt uitgelegd op een speelse manier, maar het werd zo kil, een technisch – medisch verhaal. Natuurlijk spelen de hormonen op, je wordt nieuwsgierig. Dat is onze natuur. Besef s.v.p. dat jij niets verkeerd hebt gedaan!
Wellicht kun jij je inleven in die jongen, al was het zonder respect en zonder gevoel voor jou. Dat kan misschien wat ruimte bieden. Hij heeft niet geleerd hoe waardevol en betekenisvol seks kan zijn, en hoe je met seks en meisjes met omgaan. Vanuit dit perspectief kun jij hoop ik nu compassie gaan voelen met je zelf. Je verdriet is goed, want je hebt pijn, je bent niet gezien en dat had je juist zo gehoopt denk ik. Leer jezelf vergeven, en leer je grenzen beseffen. Dan is dit wat is gebeurd een stapje op jouw pad, dan moest het zo zijn. En kun je in vrijheid verder.
Bagatelliseer het niet……
Ik begin mijzelf te vergeven, mijn intenties waren goed, soms duurt het lang om jezelf te vinden en het is soms zo moeilijk om van je zelf te mogen houden.
Ik heb een zelfde soort situatie meegemaakt waarbij er geen geweld was maar ik wel ben verkracht, en ook de 2e keer dat ik hem zag ging hij dus over mijn grenzen heen. Het is super logisch dat je angst en verdriet hebt. Jij hebt nee gezegd en hij ging door. Bij de eerste keer nee zeggen had hij al moeten stoppen, want nee is gewoon nee.
Anderen kunnen heel leuk zeggen dat je de 2e keer niet mee had moeten gaan, maar zij waren sowieso al niet in de situatie dus mogen ze dat niet zeggen. Jij ging er vanuit dat hij jouw grenzen zou respecteren (helemaal omdat hij dat de eerste avond wel deed) en hij overtreed die grenzen. Hij luistert en respecteer jou niet dus het is zijn fout en niet de jouwe.
Net zoals Steven zegt, hij heeft je gewoon net zo vaak gepusht totdat jij ja zei. Hij is al fout dat hij niet luistert en al helemaal omdat hij blijft pushen. En als jij misschien die ene keer extra nee had gezegd, dan was hij misschien wel agressief geworden. Door dan uiteindelijk maar Ja te zeggen heb je jezelf wel beschermd, hoe dubbel het ook klinkt.
Ik snap je verdriet en angst heel goed. Ik hoop dat je hulp hebt of hulp gaat zoeken want daar kan je echt heel veel mee bereiken. Zoals je zelf al doorhebt beïnvloedt het je leven wel en met hulp wordt dat echt minder!
Veel succes! <3
Ik heb eigenlijk niks toe te voegen aan Steven, alleen bevestiging dat ik het hetzelfde zie als hoe hij het verwoordt.
Verkrachting is niet pas verkrachting als iemand met geweld wordt gepenetreerd.
Zorg goed voor jezelf en hulp zoeken nu je hier in jouw leven last van ondervindt, is daar een onderdeel van.
Liefs,
Klavertje 4
juridisch:
Verkrachting is het ongewenst seksueel binnendringen van het lichaam door een ander. Het is een vorm van seksueel geweld
wat betreft je situatie ook qua schaamte enzo. als je je eigen verhaal terug leest dan denk je veelal "goh wat dom van me" je bent het dan rationeel aan het bekijken.
je gaat met iemand mee die zich over je ontfermde met de politie. je water gaf vanwege de beschonkenheid en je vertrok de eerste keer gewoon weer en je grenzen zijn gerespecteerd. dus je brein trekt de conclusie dat het een fatsoenlijk persoon is. dat soort dingen gaan geleidelijk aan. het is niet je staat met iemand te praten en poef je ligt op bed. er gebeuren allemaal dingen tussenin.
misschien beter om te vergelijken met het groeien van haar. als je iemand iedere dag ziet dan lijkt het haar niet te groeien maar zie je dan in 1x het verschil tussen toen en nu dan denk je "die is veel gegroeid"
tijd is een discutabel iets en persoonlijk.
time flies when having fun zeggen ze
sla met een hamer op je vinger en seconden lijken uren te duren.
je bent niet dom. je hebt geen domme keuzes gemaakt. je bent gewoon menselijk geweest. en ja dat heeft er toe geleidt dat je bent verkracht. of die persoon daar nu bewust iets in gedaan heeft of niet maakt niet uit. jouw beleving die telt.
om het illustratief anders te brengen. hij is blijven pushen tot je zo ver achteruit was geduwd dat je in de afgrond viel en de controle moest afstaan.
je benoemt dat er geen geweld is gebruikt maar geweld is suggestief.
in een vechtring wordt geweld gebruikt maar als sport ervaren. de grens die daar gesteld is dat je volgens de regels van sport geweld op elkaar mag gebruiken.
de regels van relaties stellen dat nee daadwerkelijk nee betekent. en dat is in iedere taal zo. helaas zijn er voldoende mannen bij die bij een situatie als die van jou erop terug kijken alsof je alleen hard to get speelde. helaas ben ik ook bang dat dit soort mannen (en vrouwen ook hoor) nog wel even blijven bestaan en misbruik maken van deze manier van manipulatie.
en dat is precies wat het is. manipulatie van de situatie waarbij misbruik gemaakt wordt van een situatie waarbij geen uitvlucht meer ervaren wordt.
bij situaties van misbruik is er sprake van victim blaming (anderen die zeggen: "dan had je de 2e keer niet mee terug moeten gaan"
maar dat doe je als slachtoffer ook. wegwuiven als een foute keuze waar je van geleerd hebt. maar dit is meer dan een foute keuze. iemand heeft een aanslag op je integriteit gedaan.
daar mag je verdriet om hebben. bang om zijn voor herhaling en van herstellen. je loopt een deuk op in je zelfbeeld en ook deze moet je net als bij een auto de tijd en aandacht geven om te ontdeuken.
overweeg zeer zeker ook om hier een keer met een professional over te spreken.
edit:
als jij nog 10x nee had gezegd was er waarschijnlijk nog 11x aangedrongen. dit is wat ik bedoelde met de schuld bij jezelf leggen