3,5 jaar geleden was ik in spanje aan het uitgaan. Ik was de laatste die overbleef en had het 'leuk' met een franse jongen. We verlieten samen de pub en deden wat handelingen bij elkaar (wat ik wel wilde). Ik wilde absoluut geen penetratie omdat ik eigenlijk maagd was. Hij zeurde hier wel over maar omdat er geen condoom was gebeurde het niet.
De volgende avond spraken wij weer af. Hij wilde toen steeds verder gaan en ik niet. Ik had het idee dat ik geen kant op kon en had al zo vaak nee gezegd op de penetratie. Toen hij maar bleef zeuren en ondertussen al een condoom in zijn hand had werd ik bang, wist ik niet wat ik moest doen en zei ik maar ja. Toen is het wel gebeurd. Dit vond ik erg naar omdat ik niet had doorgezet. Ik heb zeker wel 25x nee gezegd. Hierna ging ik eigenlijk gewoon weg alsof het 'normaal' was.
1,5 jaar lang had ik vaak erg veel verdriet om iets maar wist eigenlijk niet wat. Ik denk dat ik het toen heel erg heb weggestopt want ik dacht er ook niet echt aan. Totdat ik op een avond uitging en iemand mij bij mijn kont vast pakte. Opeens wist ik meteen waarom ik dat niet wilde en waar de angst vandaan kwam.
Uiteindelijk heb ik het mijn beste vrienden verteld. Dat voelde wel als een opluchting. Dat is nu ongeveer 2 jaar geleden. Ik merk nog steeds dat het mij erg beïnvloed. Ik vind het lastig om andermans verhalen te lezen omdat er bij mij bijvoorbeeld geen geweld is gebruikt en omdat ik uiteindelijk toch ja heb gezegd. Ik denk er vaak over na dat ik even had moeten doorzetten. Misschien als ik nog 1x nee had gezegd was het niet gebeurd.
Ik weet niet zo goed hoe ik mijn vraag moet formuleren. Wat ik eigenlijk wil weten is of mijn angst en verdrietigheid wel terecht is.