Advies nodig
Hoi,
Ik ben 1,5 jaar geleden verkracht. Ik was op vakantie en ik kwam op stap iemand tegen. We hadden wat gezoend in de club en toen voelde ik me echt heel slecht omdat ik dronken was. Toen ben ik met hem meegegaan naar zijn appartement waar hij mij gewoon wat water gaf. Van tevoren had ik gezegd dat ik niks met hem wilde doen en toen hij wat probeerde zei ik ook weer dat ik niks wilde. Toen zijn we gewoon terug gegaan naar de club. Daar heb ik een heel gesprek met hem gehad over seks. Ik heb hem daar verteld dat ik pas seks wil als ik een lange relatie met iemand heb en ik diegene vertrouw en dat snapte hij helemaal. Later gingen de clubs dicht en begon iedereen weg te rennen voor de politie dus hij trok mij mee en we gingen weer naar zijn appartement. Weer zei ik dat ik niks wilde. We wachten nog op een vriendin die ik was kwijt geraakt tijdens het weglopen van de politie. Uiteindelijk zei ik dat ik naar huis moest omdat zij al thuis was. Hij wilde dat ik nog even bij hem kwam liggen en toen deed ik dat maar. Uiteindelijk ging hij aan mij zitten en mij wat uitkleden en ik had gewoon niet door dat hij gewoon aan het opbouwen was naar seks. Uiteindelijk wilde hij dus seks en toen zei ik dat ikd at niet wilde, hij probeerde mij over te halen dus toen zei ik dat hij dan een condoom moest pakken. Ik wilde gauw wegrennen terwijl hij een condoom pakte, maar ik kon gewoon niet bewegen. Toen hing hij weer boven mjj en zei ik weer dat ik geen seks wilde, maar hij deed het toch. Ik zei dat hij moest stoppen omdat hij mij pijn deed, maar hij ging toch door. Pas toen hij klaar was kon ik weer bewegen en ben ik snel naar huis gegaan. Een paar dagen later heb ik met hem gesproken over die avond en ik heb hem verteld hoe ik het heb ervaren. Hij was geschrokken en hij zei dat het nooit zijn bedoeling was. Hij kon niet verklaren waarom hij het wel deed terwijl ik zooo vaak nee had gezegd, maar het speet hem wel. Ik heb een jaar therapie en EMDR gehad en ik heb het wel redelijk verwerkt. Het is 1,5 jaar geleden gebeurt toen ik 17 was en hij was 25. Het probleem is dat ik gewoon zo'n slecht beeld van mannen heb en me niet veilig voel bij hen en ik durf al helemaal niet intiem te zijn en ik voel me nog steeds hartstikke vies. Ik weet bijna zeker dat hij het alweer vergeten is en vrolijk zijn leventje leeft en dat vind ik zo oneerlijk. Ik weet dat ik met een rechtszaak toch niet ga winnen omdat er geen bewijs is en het is zijn woord tegen het mijne. Maar ik kan hem dan wel bewust laten worden van hoe erg het voor mij nog steeds is. Sorry voor dit hele lange verhaal, maar mijn vraag is dus of iemand een soortgelijke ervaring heeft gehad en wel aangifte heeft gedaan en of je je er ook echt beter bij voelde.
16 Reacties
Afgelopen oktober heb ik tien jaar na dato aangifte gedaan tegen mijn dader. Ik denk dat er een kleine kans is op veroordeling, tenzij mijn dader bekent tijdens zijn verhoor. Toch ben ik erg blij dat ik aangifte heb gedaan. Het is voor mij een stap in een proces dat het echt niet oké is wat er gebeurt is, dat ik erover mag praten en dat wat er allemaal gebeurd is officieel zwart op wit staat. Ook dat deze aangifte nu in het systeem van de politie staat en dit mogelijk kan helpen mocht mijn dader nogmaals de fout in gaan vind ik een geruststellende gedachte. Als laatste herken ik dat je benoemt dat je hem bewust wil laten worden wat het met je gedaan heeft. Mijn dader is op de hoogte dat ik aangifte tegen hem heb gedaan en is daar flink van geschrokken. Hij is al deze tijd weggelopen om de verantwoordelijkheid voor zijn daden te nemen. Voor deze aangifte en het verhoor wat hij gaat krijgen kan hij niet weglopen. Of hij nu bekent of niet, ik heb hem hiermee een duidelijk signaal gegeven dat wat hij gedaan heeft op geen enkele manier door de beugel kan. En dat helpt mij enorm.
Ik deed na 4 maanden aangifte van verkrachting. Mijn bewijs waren gesprekken tussen ons waarin hij toegaf dat hij het had gedaan. Er kwam een rechtszaak en hij werd veroordeeld. Ik heb nooit spijt gehad van mijn beslissing.
Als laatste: JIJ bent niet schuldig, dat was degene die het je aan heeft gedaan, ondanks alle signalen en waarschuwingen. Maar jij zit nog steeds met de gevolgen en het gevoel dat je nu hebt, probeer dat onder ogen te zien en "een plek te geven". Ik gebruik aanhalingstekens, omdat die plek voor iedereen verschillend is. Het is een zoektocht, maar neem gerust aan dat dit het waard is.
En ooit ga je mensen weer vertrouwen, want er zijn meer goede dan slechte mensen op aarde.
Maar nu eerst weer van jezelf gaan leren houden, je bent het waard!
Blijf delen.
Ik ben het eens met Steven dat het voor "de zaak" geen zin heeft om aangifte te doen. Het kan voor jou zelf echter wel helpen om het gesprek met de politie aan te gaan. Ik heb aangifte gedaan tegen mijn ex-man (ik heb ook een heel dossier tegen hem, dat scheelt voor mij enorm qua gevoel). Toch heb ik besloten de politie te verzoeken om het onderzoek niet voort te zetten met het oog op onze kinderen. Het gesprek was voor mij al helpend in mijn verwerking, misschien dat jou dit ook helpt.
Een brief schrijven heb ik nooit gedaan, dus of dat helpt weet ik niet.
Of iets voor jou werkt hangt ook af van hoe en wie je bent. Doe wat goed voelt voor jou en doe het voor jezelf. Laat dit niet sluimeren alsjeblieft.
Bij mij komt, na het lezen van jouw verhaal, de vraag op of je jezelf de schuld geeft van wat er is gebeurd en zo ja, of je het jezelf hebt vergeven. Ik stel deze vraag niet om antwoord te krijgen. Ik stel de vraag zodat je jezelf antwoord kunt geven (bijvoorbeeld bij jouw therapeut).
Liefs en sterkte,
Klavertje 4
Ondanks dat je anderhalf jaar therapie hebt gehad met EMDR klinkt in jouw verhaal door dat wat je aangedaan is nog niet (helemaal) verwerkt hebt. De gevolgen: het huiverig zijn om met een jongen intiem te zijn, het blijven opspelen van de dat wat je aangedaan is en een begrijpelijke boosheid jegens de dader, zijn voor mij signalen dat er nog het nodige speelt.
Met je ben ik het eens dat nu aangifte doen geen zin heeft. Alsnog een gesprek hebben met de dader over wat toen voorgevallen is kan. Hij heeft daags na het gebeuren al spijt betoond en zal het misschien nog vervelend voor je vinden. Het lastige is dat je een ander niet kunt veranderen, alleen jezelf kun je veranderen. Maar hoe doe je dat?
Gesprekken met therapeuten die ervaring hebben met slachtoffers va seksueel misbruik kunnen daar iets in betekenen. Bel eens met Slachtofferhulp voor een afspraak met een medewerker. Een tip: wacht niet te lang om er werk van te maken. Anders gaat het je leven beheerden en dat is echt zonde.
een brief schrijven aan hem met jouw verhaal na die nacht (en die versturen of verbranden helpt velen ook)