ze wil niet meer leven!
Een vriendin van me die jarenlang, vanaf dat ze geboren is tot haar 17e, misbruikt is belde me op en zei ik wil niet langer leven, ik ben niets waard en niemand geeft om me. Ik zei ik snap dat je je afgewezen voelt, maar wij houden van je, onze dochters houden van je en nog heel veel meer mensen houden van je. Ze voelde het niet zo en wilde de zee in lopen tot ze meegenomen werd.
ik wist even niet goed wat ik hier mee moest, ze kwam veel, soms echt te veel bij ons, vaak 3x op een dag, en onze kinderen hadden het gevoel dat ze bij ons gezin hoorde. Ik heb toen tegen haar gezegd oke, als jij dit wilt is het voor ons niet oke, maar tegenhouden kunnen we niet, wel wil ik dat je eerst nog 1 ding doet, je komt bij ons nu en verteld zelf aan de kinderen wat je gaat doen en waarom. het was stil aan de andere kant van de lijn, even later zei ze je bent gemeen, ik zei dat kan, maar ik weet niet hoe ik dit wat jij wilt doen aan de kinderen moet vertellen.
ik zei kom je? Ze zei nee, ik kan het ze niet vertellen, ik zei dus? Ze zei ik zal het niet doen. Gelukkig heeft ze het ook niet gedaan.
Voor mij was dit een schreeuw om hulp, ze is toen, op advies, ook de hulpverlening ingegaan en heeft erg veel gesprekken nodig gehad, en nog steeds om te komen waar ze nu is. Ik praat daarnaast bijna dagelijks met haar, maar nu meer over de gewone dagelijkse dingen, hoe was je dag, en heb je nog plannen en dat soort zaken.
Hebben jullie ook wel eens te maken gehad met zoiets? En zo ja wat hebben jullie gedaan?
2 Reacties *