Hoi allemaal,

Ik ben pas sinds 1,5 week in contact met Slachtofferhulp. Dit contact is ontstaan nadat ik 1,5 week geleden ben verkracht door mijn ex-vriend. Ik ben inmiddels 32 jaar. Mijn ex-vriend en ik hebben elkaar 3 jaar geleden leren kennen. In eerste instantie was ik tot over m'n oren verliefd, en negeerde ik de red flags die hij liet zien. Gaandeweg moest ik deze echter wel erkennen, en vervolgens ging het binnen een paar maanden weer uit. Wat volgde was een knipperlichtrelatie, waarin ik steeds weer hoop had dat het dit keer wel zou lukken. Ook hieraan kwam binnen enkele maanden een eind, waarna ik naar mezelf en mijn omgeving hardop toegaf dat het nooit zou gaan werken.
 
Toch lukte het me niet om afstand te houden van hem. Het verliefde gevoel wat hij me gegeven had maakte plaats voor rouw, leegte, eenzaamheid, schaamte, verdriet. Gevoelens die naar de achtergrond raakten op de momenten dat ik hem zag en sprak. En toch wist ik dat ik verkeerd bezig was door hem in mijn leven te houden. Hij was ontzettend dwangmatig, accepteerde geen 'nee, is koning manipulatie. Deskundigen zullen hem een narcist noemen vermoed ik. Het gebeurde ook af en toe dat ik een klap kreeg, of mezelf opsloot in de badkamer of wc, of dat hij me bewust uit mijn slaap hield. 

De laatste maanden heb ik enorm aan mezelf gewerkt. Mijn hoofd werd wat helderder, en ik was bezig afscheid van hem te nemen. Dit heeft hij aan me gemerkt die bewuste avond. Ik was die avond kalm, redelijk en vriendelijk. Maar ook had ik besloten niet meer over mijn grenzen heen te laten gaan, en hem niet meer de seks geven die hij tot dan toe steeds weer afdwong. Hierover was ik vooraf al duidelijk naar hem geweest. 
Hij heeft aan me gemerkt dat ik voor mezelf koos, was mogelijk verrast dat ik een keer weerstand bood. Toen hij me niet wilde laten vertrekken en ik zijn huisgenoten om hulp riep uit pure radeloosheid heeft hij me geslagen en vervolgens verkracht; onder de constante dreiging van meer geweld. 

Omdat het mijn ex-vriend was voel ik me niet super getraumatiseerd, geloof ik. Ik ben vooral druk bezig in m'n hoofd, om te kijken wat ik met de situatie aan moet (ter info: er ligt reeds een melding bij de politie, en de aangifte volgt). Ik vind het lastig echt bij m'n gevoel te komen. De momenten waarop ik alleen ben verstar ik. Maar dat zat al in me voordat ik hem ontmoette. Ik voel me dan onrustig, opgejaagd, ga nagels bijten of heel veel eten, alles om mezelf af te leiden van het gevoel wat ik niet toe kan laten. 
En ook mis ik hem. De afgelopen 3 jaar was hij er altijd voor me, hoe giftig de relatie ook was af en toe. Op die lege momenten kon ik hem een berichtje sturen, en voor ik het wist stond hij voor m'n neus. Ik weet dat ik het zelf moet gaan doen, maar in de praktijk valt het me erg tegen.