Overslaan en naar de inhoud gaan
Terug naar Voor slachtoffers van seksueel misbruik en seksueel geweld

Wat is er aan de hand?

De korte versie van mijn levensverhaal.

Op de basisschool ben ik gepest. Ik was al snel met ‘vrouw worden’ en zo voelde dat ook. Wel had ik het idee dat ik mij continu moest bewijzen, ook had ik een leerstoornis/handicap. Verder ga ik niet teveel op de details in, omdat ik het graag anoniem wil houden.

Op mijn 12e (net voordat ik naar de middelbare school ging) heb ik meerdere malen seksuele handelingen verricht met meerderjarige mannen, beiden bekend bij onze familie. Ze zeggen dat dit aanranding en verkrachting is. Zelf vind ik het erg moeilijk om dit te zeggen én te geloven. Nu ben ik eind 20 en het voelt nog steeds als mijn eigen schuld. Ik heb één van de twee mannen meerdere keren opgezocht en zat vanaf het eerste moment dat hij toenadering zocht in een tweestrijd met mijzelf. Ik had continue stemmen in mijn hoofd die vertelden wat ik wel en niet moest doen. Zo ook over deze situatie. Het voelde alsof ik mij liet gebruiken. De lichamelijke reacties van mij leken weer het tegendeel te bewijzen. Ik mocht het aan niemand vertellen, omdat hij een vrouw en kinderen had. Hij woonde in het buitenland en miste hen heel erg. Hij zadelde mij op met een enorm geheim. Ik twijfelde aan mijzelf, mijn lichaam, maar voelde mij wel geliefd. Hij zei dat hij van mij hield en dat hij mij ging leren hoe ik met én in relaties met jongens om moest gaan. Ook liet hij mij kennismaken met een vriend van hem en keek hij toe hoe hij aan mij zat en mij zoende.

Ook begon op dat moment een heftige schoolperiode van pestgedrag, bedreigingen en agressie. Dat maakte de situatie nog moeilijker.

Toch heb ik een vriendin over de situatie verteld en niet lang daarna kwam het bij mijn familie terecht. Politie is wel geweest, beide mannen hebben toegegeven, maar het is alleen bij een melding geweest (voor zover ik mij kan herinneren). Ik ben destijds namelijk niet gehoord door de politie.

Vervolgens (in het kort) ben ik door mijn familie, voornamelijk mijn ouders, keihard in de steek gelaten. Ik heb alles alleen moeten doen. Het verhaal is in de doofpot gegaan en er is nooit meer over gesproken. Wel is er een opmerking gemaakt, waardoor mijn schuldgevoel, wat ik al had, is verergerd. Daarna voelde ik mij langzaam afzakken. Ik wilde hen beschermen en mij over hen ontfermen. Het was mijn schuld en ik kon niets doen.

 

De tweestrijd in mijzelf ging door en ik kreeg allerlei psychische klachten. Ik voelde mij eenzaam, machteloos, schuldig, vies, lelijk, niet meer geliefd en het voelde alsof ik niet op deze aarde had mogen zijn. Ik kon het aan niemand vertellen en het pestgedrag op school ging door. Ook aandacht en hulp gevraagd voor wat er op school gebeurde, maar die hulp en aandacht kreeg ik niet. De woonsituatie was ook niet bepaald ideaal. Ik begon met mijzelf pijn doen en heb zelfs geprobeerd om er een einde aan te maken.

In de jaren die volgden werden de psychische klachten erger. Ik kon mijn emoties niet in bedwang houden, had ruzie op school met zelfs vechtpartijen, nachtmerries, paniekaanvallen, laag zelfbeeld, schuldgevoelens, beschadigde mijzelf, wilde niet meer leven, slechte concentratie en zat in continue tweestrijd met mijzelf. Daarnaast deed ik er alles aan om ‘geliefd’ te zijn en had veel verschillende ‘relaties’. Tussendoor heb ik nog vaker contact gehad met oudere mannen en is het nog 2 keer gebeurd. Soms aangegeven dat ik niet wilde of stopte een man omdat ik een paniekaanval kreeg. Ze leken zo meegaand en om mij te geven.

Mijn gevoel en emoties heb ik opgeschreven, maar kon het niet kwijt. Alles heb ik weggestopt. Ik moest doorgaan, niet opgeven, keihard werken, niet zeuren… Zo was ik immers ook opgevoed. Ik wil voor iedereen zorgen en denk niet (meer) aan mijzelf.

Het is nu meer dan 10 jaar geleden, maar de gevoelens zijn er nog en worden steeds sterker. De tweestrijd is er nog. De gedachten dat ik niet meer wil leven zijn er nog steeds. Ook werk ik al een paar weken niet meer door voornamelijk lichamelijke klachten, waarover ik mij weer schuldig voel. Met mijn man kan ik niet meer intiem zijn, gelukkig begrijpt hij het. Ik kan met hem wel praten, maar hij staat zo dichtbij. Soms is dat te confronterend. Ik kan me aan alles irriteren en zonder mij zoveel mogelijk af van de buitenwereld. Mijn schoonfamilie is gelukkig wel fijn.

De wachtlijst van de GGZ is nog wel even. Ik heb niet het idee dat ik er met iemand over kan praten, weet niet wie ik in vertrouwen moet nemen. Daarnaast wil ik ook niet anderen opzadelen met mijn problemen. Wel heb ik op internet gezocht naar wat er aan de hand zou kunnen zijn. Ook heb ik filmpjes met informatie gekeken en naar een TV programma gekeken. Ik herken mij in zoveel dingen. Ook ga ik binnenkort aangifte doen en het wordt een lang proces. Helaas gaat het niet zo snel als dat ik zou willen.

Ik ben dit zo beu en wil gewoon weten wat er met mij aan de hand is en hoe ik dit kan oplossen.

Bedankt voor het lezen/luisteren naar mijn verhaal. Liefs Lola2

Bezig met laden...

13 Reacties *

19 december 2020
Ik begrijp dat je het uit wilt schreeuwen. Al die opgekropte woede. Ik ga het boek een keer opzoeken dat ik las en waar ook wat in stond over de keuze van het verder uit te schreeuwen, Het was een heel boeiend boek over trauma
18 december 2020
Dank je wel! Mij ouders gaan na de aangifte ook gehoord worden, maar dat mogen ze weigeren. Ik vind dat dat het minste is wat ze voor me kunnen doen. Ook ben ik erg benieuwd naar hoe ze over de hele situatie denken. Ivm het onderzoek wat er gaat komen heeft de politie aangegeven dat ik het er nog niet met hen over mag hebben. Dat vind ik erg lastig, juist omdat ik er al zolang mee loop. Ik wil zo veel vragen, ze de huid vol schelden, stampen, schreeuwen, met deuren slaan.... pff lastig. Voel me nog steeds als een klein kind, terwijl ik al eind 20 ben ?
18 december 2020

Als antwoord op door 617f9c16688c45…

stagnatie in emotionele ontwikkeling is niet vreemd bij dergelijke traumas. zo zag ik later ook hoeveel opgekropte puberale gedragingen er in mij schuil gingen door het misbruik. ook de nodige problemen in hechting vanuit problemen in opvoeding, maar dat is weer een heel andere discussie. al om al gaan die zaken vast een plekje krijgen. het is al heel wat dat je dit herkent bij jezelf hoor.
18 december 2020
Hoi Lola Wat een heftig verhaal. Je hoeft je nooit schuldig te voelen of te schamen. Dat moeten zij doen en ook de pesters. Jou treft geen schuld. Wat je zei over het misbruik is niet abnormaal. Als je thuis al minder liefde ervaart, maken misbruikers daar gebruik van. Het is je zwakke plek en ze buiten dit uit. Daarnaast is het als misbruikslachtoffer heel moeilijk om erna je grenzen nog aan te geven. Ook vaak kan je niet reageren om het moment zelf en ga je over in bevriezen of overlevingsmodus. Jou treft echt geen schuld Erg dat je ouders er niet voor je waren. Wel herkenbaar. Dat heb ik tijdens de bijeenkomsten ook gemerkt. De moeder was veelal niet de moeder die ze had moeten zijn. Zo heb ik ook totaal geen emotionele band met mijn moeder. Ik heb dit pas echt gezien toen ik in behandeling was. Als kind merk je dat vaak niet want je weet niet anders. Het is niet ok, maar toch weet ik nu dat mijn moeder niet beter kon. Zij kopieerde gewoon haar thuissituatie. Ik heb zelf een zoon en weet dat ik dit niet zo doe. Je kan sterker zijn als je ermee aan de slag gaat. Ik wens je veel sterkte toe en neem nu maar lekker alle tijd voor jezelf. Eerst kom jij en dan de rest. En als je jezelf de nodige liefde geeft en tijd die je nodig hebt komt alles goed. Geloof me maar. Veel liefs
17 december 2020
Je bent geen lastpak om dit bloot te leggen! Ik weet goed dat dit vertellen als onmogelijk voelt, maar je zult merken dat er liefde kan zijn en begrip. Laat dat in ministapjes toe. Ik word misselijk van wat jou is aangedaan, niet van jou hoor! De schoften !!!
18 december 2020

Als antwoord op door 3b579fc12b2045…

Lastig die liefde toe laten. Ben al niet zo gemakkelijk met vrienden maken en behouden. Zelfs bij mijn man vind ik het lastig en soms zelfs vervelend om die liefde toe te laten...
28 december 2020

Als antwoord op door 3b579fc12b2045…

[~2235] Het enige dat ik kan zeggen is dat je moet aanvaarden dat er veel tijd nodig is om je de moeite waard te kunnen gaan voelen. Ik weet er alles van. Maar als je de harde waarheid erkent ga je helen. Zo werkt het, zo is de natuur. Dus er is hoop, echt hoor
17 december 2020
het is lastig als iets uitzonderlijks zo normaal gaat voelen. dat je dus in tweestrijd zit is heel begrijpelijk. goed dat je hier bent gekomen en je verhaal deelt. fijn ook dat je er met je echtgenoot over kunt hebben. wel begrijpelijk gevoel dat hij te dichtbij staat. je wilt niet dat je partner je behandelaar/therapeut wordt. heb je het oude dossier niet op kunnen vragen bij de politie om o informatie te verkrijgen wat er wel bekend was? de lichamelijke klachten voortkomend uit alle psychische klachten is helaas veel voorkomend. daarom ook zo goed dat je het er niet bij laat zitten en nu al deze acties onderneemt. ondanks dat het allemaal verkeerd kan voelen. je hebt het niet bij het verkeerde eind. blijf op je eigen oordeel vertrouwen (ondanks alle gewenning uit het verleden). succes en wees vrij om hier zaken te delen of vragen te stellen. net waar je behoefte aan hebt.
18 december 2020

Als antwoord op door 00d006b83b414f…

Bedankt voor het begrip! Ik heb zeker gegevens opgevraagd, maar ze kunnen niets beloven ivm wisseling van systemen, oude dossiers, te lang geleden etc.
17 december 2020
Wat dapper dat je deze eerste stap neemt om met ons te delen. Het lijkt me wel heel fijn voor je als je toch met iemand uit je naaste omgeving je verhaal kunt delen. Dat geeft mogelijk nog meer bevrijding. Ik wens je heel veel sterkte in je proces. En blijf hier ook vooral delen.... want het is echt pittig wat je hebt meegemaakt. Hartelijke groet, Jorien
18 december 2020

Als antwoord op door d55ff4dea3bd43…

Dank je wel Jorien! Ik ga zeker proberen het met iemand te delen. Ik wil het ook graag delen. Ik wil het kwijt, na zoveel jaar opkroppen.
17 december 2020
Hoi lieve Lola2 Pff heftig verhaal! Ik herken heel veel in je verhaal. Snap dat je klaar ben met dit gevoel en wat heb je je eenzaam gevoeld. Altijd voor andere maar nu is het tijd voor jou ❤️Dankjewel voor het delen van je verhaal, dat is ook al een grote stap. Snap dat het spannend is om andere te vertrouwen, maar die zijn er echt! Ik hoor je en ik weet dat alles wat er is gebeurt echt NOOIT jou schuld is geweest. En hoe verward het kan zijn als je lichaam anders reageert dan je gevoel. Als je nog meer wil delen of even een gewoon je ei kwijt kan je altijd een prive berichtje sturen! Ik wens je veel kracht toe en warmte❤️ Liefs Marina
18 december 2020

Als antwoord op door 130334d79d6740…

Dank voor je lieve woorden!