Wat is er aan de hand?

De korte versie van mijn levensverhaal.

Op de basisschool ben ik gepest. Ik was al snel met ‘vrouw worden’ en zo voelde dat ook. Wel had ik het idee dat ik mij continu moest bewijzen, ook had ik een leerstoornis/handicap. Verder ga ik niet teveel op de details in, omdat ik het graag anoniem wil houden.

Op mijn 12e (net voordat ik naar de middelbare school ging) heb ik meerdere malen seksuele handelingen verricht met meerderjarige mannen, beiden bekend bij onze familie. Ze zeggen dat dit aanranding en verkrachting is. Zelf vind ik het erg moeilijk om dit te zeggen én te geloven. Nu ben ik eind 20 en het voelt nog steeds als mijn eigen schuld. Ik heb één van de twee mannen meerdere keren opgezocht en zat vanaf het eerste moment dat hij toenadering zocht in een tweestrijd met mijzelf. Ik had continue stemmen in mijn hoofd die vertelden wat ik wel en niet moest doen. Zo ook over deze situatie. Het voelde alsof ik mij liet gebruiken. De lichamelijke reacties van mij leken weer het tegendeel te bewijzen. Ik mocht het aan niemand vertellen, omdat hij een vrouw en kinderen had. Hij woonde in het buitenland en miste hen heel erg. Hij zadelde mij op met een enorm geheim. Ik twijfelde aan mijzelf, mijn lichaam, maar voelde mij wel geliefd. Hij zei dat hij van mij hield en dat hij mij ging leren hoe ik met én in relaties met jongens om moest gaan. Ook liet hij mij kennismaken met een vriend van hem en keek hij toe hoe hij aan mij zat en mij zoende.

Ook begon op dat moment een heftige schoolperiode van pestgedrag, bedreigingen en agressie. Dat maakte de situatie nog moeilijker.

Toch heb ik een vriendin over de situatie verteld en niet lang daarna kwam het bij mijn familie terecht. Politie is wel geweest, beide mannen hebben toegegeven, maar het is alleen bij een melding geweest (voor zover ik mij kan herinneren). Ik ben destijds namelijk niet gehoord door de politie.

Vervolgens (in het kort) ben ik door mijn familie, voornamelijk mijn ouders, keihard in de steek gelaten. Ik heb alles alleen moeten doen. Het verhaal is in de doofpot gegaan en er is nooit meer over gesproken. Wel is er een opmerking gemaakt, waardoor mijn schuldgevoel, wat ik al had, is verergerd. Daarna voelde ik mij langzaam afzakken. Ik wilde hen beschermen en mij over hen ontfermen. Het was mijn schuld en ik kon niets doen.

De tweestrijd in mijzelf ging door en ik kreeg allerlei psychische klachten. Ik voelde mij eenzaam, machteloos, schuldig, vies, lelijk, niet meer geliefd en het voelde alsof ik niet op deze aarde had mogen zijn. Ik kon het aan niemand vertellen en het pestgedrag op school ging door. Ook aandacht en hulp gevraagd voor wat er op school gebeurde, maar die hulp en aandacht kreeg ik niet. De woonsituatie was ook niet bepaald ideaal. Ik begon met mijzelf pijn doen en heb zelfs geprobeerd om er een einde aan te maken.

In de jaren die volgden werden de psychische klachten erger. Ik kon mijn emoties niet in bedwang houden, had ruzie op school met zelfs vechtpartijen, nachtmerries, paniekaanvallen, laag zelfbeeld, schuldgevoelens, beschadigde mijzelf, wilde niet meer leven, slechte concentratie en zat in continue tweestrijd met mijzelf. Daarnaast deed ik er alles aan om ‘geliefd’ te zijn en had veel verschillende ‘relaties’. Tussendoor heb ik nog vaker contact gehad met oudere mannen en is het nog 2 keer gebeurd. Soms aangegeven dat ik niet wilde of stopte een man omdat ik een paniekaanval kreeg. Ze leken zo meegaand en om mij te geven.

Mijn gevoel en emoties heb ik opgeschreven, maar kon het niet kwijt. Alles heb ik weggestopt. Ik moest doorgaan, niet opgeven, keihard werken, niet zeuren… Zo was ik immers ook opgevoed. Ik wil voor iedereen zorgen en denk niet (meer) aan mijzelf.

Het is nu meer dan 10 jaar geleden, maar de gevoelens zijn er nog en worden steeds sterker. De tweestrijd is er nog. De gedachten dat ik niet meer wil leven zijn er nog steeds. Ook werk ik al een paar weken niet meer door voornamelijk lichamelijke klachten, waarover ik mij weer schuldig voel. Met mijn man kan ik niet meer intiem zijn, gelukkig begrijpt hij het. Ik kan met hem wel praten, maar hij staat zo dichtbij. Soms is dat te confronterend. Ik kan me aan alles irriteren en zonder mij zoveel mogelijk af van de buitenwereld. Mijn schoonfamilie is gelukkig wel fijn.

De wachtlijst van de GGZ is nog wel even. Ik heb niet het idee dat ik er met iemand over kan praten, weet niet wie ik in vertrouwen moet nemen. Daarnaast wil ik ook niet anderen opzadelen met mijn problemen. Wel heb ik op internet gezocht naar wat er aan de hand zou kunnen zijn. Ook heb ik filmpjes met informatie gekeken en naar een TV programma gekeken. Ik herken mij in zoveel dingen. Ook ga ik binnenkort aangifte doen en het wordt een lang proces. Helaas gaat het niet zo snel als dat ik zou willen.

Ik ben dit zo beu en wil gewoon weten wat er met mij aan de hand is en hoe ik dit kan oplossen.

Bedankt voor het lezen/luisteren naar mijn verhaal. Liefs Lola2