Overslaan en naar de inhoud gaan
Terug naar Voor slachtoffers van seksueel misbruik en seksueel geweld

Is het wel erg genoeg?

Eind deze zomer (2020), na een heerlijke avond zwemmen met mijn vrienden, stapte ik alleen op de fiets terug naar mijn studentenkamer. Het was laat, een uurtje of 1 in de nacht. Het is ongeveer 7 minuten fietsen van het strandje naar huis. Toen ik net bij het strandje weg was, zag ik een man rondjes fietsen over een kruising heen. Hij viel me direct op. Ik vond het raar, dat iemand midden in de nacht doelloos rondjes aan het fietsen was. Ik zei nog tegen mezelf: 'even doorfietsen, deze jongen spoort niet helemaal'. Toen ik hem niet achter mij aan zag komen was ik opgelucht, deze man had ik goed afgeschud. Tenminste dat dacht ik. Een paar minuten later kwam hij ineens naast me fietsen. SHIT dacht ik, hij heeft me dus wel achtervolgd, dit is niet goed. Ik moest afremmen voor een kruising, dus hij greep zijn kans. Keihard sloeg hij me op mijn bil, de volgende dag was zijn handafdruk zichtbaar op mijn bil. Daarna fietste hij met een grote glimlach verder, gelukkig. Als ik het zo typ dan denk ik: hij heeft je alleen maar op je bil geslagen, waarom voel je je daar zo kut over? Maar het angstige gevoel was er toen, en is er nog steeds. Op dat moment bang voor wat hij verder met mij van plan was, bleef het alleen bij een klap, of was hij meer van plan? Ik wist het niet. De dag daarna was ik intens verdrietig, overspoeld door mijn eigen emoties, terwijl ik het in mijn hoofd klein probeerde te houden. Want mensen maken ergere dingen mee dan dit, dus ik mocht er van mezelf niet te veel mee zitten. Ik vond het lastig om andere mensen te vertellen, omdat ik het idee had dat ze zouden vinden dat ik me aan het aanstellen was. Uiteindelijk heb ik alles verteld, aan mijn vriendinnen en aan mijn ouders. Iedereen reageerde erg begripvol. Maar toch had ik nog steeds het gevoel dat ik me niet zo aan moest stellen, en maar gewoon verder moest gaan met mijn leven. En dat heb ik gedaan. Ik probeerde het weg te stoppen, het klein te maken en luchtig te houden. Andere mensen overkomen namelijk veel ergere dingen. Nu ongeveer 3 maanden kan ik het niet meer weg stoppen. De angst die op dat moment in mijn lichaam zat, is er nog steeds. Bij steeds meer dingen in het dagelijkse leven voel ik angst, wandelen in het park, fietsen naar huis, alleen op de werkvloer staan als een collega even iets moet ophalen, overal komt het terug. Momenten van intense paniek, huilbuien en herbelevingen in de nacht. Maar ik vind het lastig om toe te geven, omdat ik de angst niet mag voelen van mezelf. Omdat ik het gevoel heb dat andere mensen zullen vinden dat ik me aanstel, of het niet begrijpen. Want het was immers alleen maar een onbekende man die me heeft geslagen. Een moeilijk conflict in mijn hoofd dus. Terwijl ik dit schrijf weet ik het niet of ik het ga delen, want ik heb de verhalen in deze community gelezen, en die zijn veel heftiger dan de mijne. Maar ik heb wel het gevoel dat ik het kwijt moet, aan mensen die me niet kennen en geen oordeel over me hebben. Dus ik ga het toch maar doen.

Bezig met laden...

4 Reacties *

08 december 2020
Heel goed dat je deelt. Je verhaal vergelijken met andere verhalen hoeft niet. Het is jouw ervaring en ik lees veel angst in je verhaal, wat begrijpelijk en heel verdrietig is. Wat was je bang en wat ben je geschrokken toen hij je daadwerkelijk pijn deed. Heb je professionele hulp gezocht om deze gebeurtenis in je hoofd en lijf wat rustiger te krijgen? Dit zou ik je gunnen. Hartelijke groet, Jorien
08 december 2020
Het gaat bij misbruik niet alleen maar over verkrachting. Hetgaat ook vooral over het overschrijden van je grens door een ander. Of dit nou gepland was of niet door de ander. Of dit onder invloed was of niet. Iemand gaat ongevraagd jouw grens over. Dit hoeft niet eens door een aanraking te gebeuren. Denk bijvoorbeeld aan stalking. Ergens achter in mijn hoofd zegt een stemmetje ook. Is dat alles? Gelukkig is het daarbij gebleven toch? Maar nee je hoeft niet te accepteren dat iemand je slaat als deze dreigt je neer te schieten. Laat staan dan blij te zijn dat er alleen maar geslagen wordt..... dus nee jouw grens is jouw grens. Hoe hard of zacht die ook overschreden wordt. Dus je hebt alle recht om hier last van te hebben. Je hebt dan ook alle recht op hulp hiervoor. Vraag deze dan ook. Zorg goed voor jezelf in deze situatie
07 december 2020
Is het misschien ook angst voor je boosheid? Ik zelf ben innerlijk zo boos door wat mij is aangedaan dat ik daar niet bij kan uit angst ongecontroleerd gewelddadig te worden. Mijn situatie is anders, dat wel. Een traumatherapeut kan wellicht helpen, misschien met psychosomatic experiencing of EMDR. Verwaarloos dit niet, dan ga je misschien hertraumatiseren of krijgt lichaamspijnen. Het is WEL erg! En wees blij dat je lijf dat aangeeft. Met rationalseren los je het niet op, ook niet met verstandelijk relativeren. En niet in het donker alleen buiten zijn voorlopig, Pas weer als je bent geheeld
07 december 2020
Hey lieverd, Ten eerste wil ik zeggen wat ontzettend dapper dat je het met ons deelt. Ik snap zelf hoe lastig het is en herken me ook heel erg in jouw verhaal. Ik heb precies dezelfde problemen zoals herbeleving en angst. Helaas ook op random moment dat het mijn dagelijks leven verstoort. Maar ik merk als ik er over praat het langzaam, heel langzaam, een plekje krijgt. Daarom ben ik ook zo blij voor je dat er mensen voor jou zijn en die begrip tonen. Vergeet niet, wat er is gebeurt is niet niks en is ook ernstig. Probeer het niet weg te stoppen.