Sinds het programma Geraldine en de vrouwen ben ik zoveel over mezelf te weten gekomen. Net voordat dit programma op videoland en tv was vertelde ik nog tegen mijn therapeut dat ik het gevoel had dat ik herkenning nodig had van vrouwen die hetzelfde meegemaakt hadden. Ik heb zojuist de laatste aflevering gekeken. Zo jammer dat het afgelopen is. Het was elke week 40 min herkenning. De eenzaamheid verdween altijd voor eventjes. Ruimte voor mijn gevoel.... Ik ben nu 33, ben getrouwd en heb 2 jonge kinderen. Eind 2019 ben ik gestopt met werken om op zoek te gaan naar mijzelf. Wie ben ik eigenlijk? Ik heb veel verdriet en boosheid in me, maar kan heel vaak niet plaatsen waarom, het laatste jaar komen er steeds meer puzzelstukjes op zn plek. Ik ben vroeger toen ik een jaar of 12 was meerdere malen seksueel misbruikt door mijn broer. Mijn broer was in mijn kinderjaren vreselijk belangrijk voor mij. Ik was eenzaam. Van mijn ouders kreeg ik geen liefde of geborgenheid. Mijn moeder had altijd lichamelijke klachten. Daar ging alle aandacht naartoe. Ik voelde me altijd teveel. Ik heb nog 3 zussen, maar met mijn broer had ik de beste band. In de tijd van het misbruik heb ik me altijd overgegeven, nooit tegengesputterd. Ik kan me er niet heel veel van herinneren. Wel voel ik nog duidelijk de angst in me lichaam. De angst dat er iemand binnen zou lopen als hij bezig was. Het misbruik stopte toen hij zn eerste vriendin kreeg. Ik was denk ik 14 toendertijd. Mijn broer is 5 jaar ouder. Ik ben de jongste thuis waardoor ik een aantal jaar alleen met me ouders thuis gewoond heb. Vreselijk vond ik dat. Toen ik 18 jaar werd en steeds heftigere ruzies kreeg met mijn ouders ben ik op mezelf gaan wonen. Vrijheid... zo voelde dat. Maar ook altijd eenzaamheid. Tot op de dag van vandaag... Altijd heb ik het gevoel gehad dat niemand mij begrijpt, mensen schoppen figuurlijk tegen me aan. Ik begreep het nooit. Ik werd er boos om. Waarom vind niemand mij goed zoals ik ben? Hoezo heb ik zoveel spanning in mijn lijf? Waarom ga ik hyperventileren als iemand me aanraakt? Waarom raak ik in paniek als iemand mij vraagt hoe het gaat of als er iemand hulp aanbied? Zoveel vragen... Zoveel onrust in me hoofd... Pas in de afgelopen maanden begin ik daar beetje bij beetje achter te komen. De triggers die ik heb begin ik te begrijpen. Ik krijg het verlangen om mezelf te leren kennen. Eind 2019 heb ik pas voor het eerst iemand verteld over het misbruik. Mijn zus.... Daarna een therapeut en daarna al snel mijn man. Voor mijn zus en man vielen er ook zoveel puzzelstukjes op zn plek. Ze begrijpen mij nu 'eindelijk'. Maar ook is er boosheid vanuit hun naar mijn broer, wat ik ook begrijp. Sins 8 weken slik ik nu antidepressiva omdat ik eigenlijk alleen nog maar sombere dagen kende. Ik had zoveel onrust en negatieve gedachtens. Opmerkingen van nabije mensen die me heel veel deden. Nu gaat het 2 a 3 weken wat beter. Zolang ik me agenda rustig hou en het kringetje om me heen klein voel ik me goed. Ik sta op een wachtlijst voor een nieuwe psycholoog. Ik hoop dat er gauw plek is. Door het programma van Geraldine ben ik me gaan verdiepen in PTSS. Het kwartje viel voor mij.... Dat is het! Dat verklaart zo een hoop voor mij. Ik hoop met een nieuwe psycholoog weer nieuwe puzzelstukjes op te pakken en op de juiste plek te leggen. En ook ben ik benieuwd wat EMDR behandelingen met mij zullen doen. Fijn dat dit Forum er is. Het helpt mij om verhalen van jullie te lezen en hopelijk kan ik door mij verhaal te delen ook weer iemand helpen. Ik wens iedereen veel sterkte, kracht en liefde!