Ik ben 21 jaar en werk zelf in de GGZ en gehandicaptenzorg. Mensen vragen zich altijd af als ze mijn verhaal kennen of ik het wel aan kan om te werken met mensen die iets vergelijksbaar hebben meegemaakt. Ik zal je hier het antwoord op geven; nee maar ik doe het wel omdat ik er graag voor anderen zou willen zijn, ondanks dat ik dat zelf nooit gehad heb. Mensen zijn bijzonder, met of zonder verhaal. Wij met verhaal hebben gewoon net even dat extra steuntje in de rug nodig en ik voel me vereerd dat ik daar aan mee mag werken!

Mijn leven bestaat bijna alleen maar uit problemen. Problemen die ik altijd ontliep. Van mijn 3de tot 12de ben ik misbruikt door mijn biologische vader, totdat aanranding niet meer genoeg was voor hem. Op een vakantie dag in de ardennen heeft hij mij gedrogeerd en is hij een stap verder gegaan. Nooit uitgesproken... Op mijn 11de uit huis geplaatst en in een pleeggezin terecht gekomen en nooit wat gezegd. Ik ben van mijzelf een meisje die dag en nacht voor andere klaarstaat en altijd met een lach op haar gezicht rondloopt. Nooit liet ik merken hoe het echt ging.

Toen ik 20 was ben ik door een onbekende man van mijn fiets afgetrokken en heeft hij dingen met mij gedaan waarvan ik het nog steeds niet kan uitspreken of überhaupt kan typen. Ik stond voor dat moment in de bloei van mijn leven. Ik probeerde mijn problemen onder ogen te zien en begon weer vertrouwen te krijgen in mijn omgeving. Dat heeft hij van mij afgenomem. 2 weken later verhuisde ik met een vriendin naar ons appartement. Wat een mooie herinnering moest zijn, was alleen maar een depressief iets. Ik kon niet genieten van het moment. Dat is ook het begin geweest van mijn zelfmoord gedachten. Ik had me aangemeld voor hulp omdat ik wist dat ik het alleen niet meer kon. 11 behandelaren verder, kwam ik bij mijn huidige psychiater. 1 nadeel, hij ging een jaar later met pensioen maar hij voelde vertrouwd. 6 maanden geleden koos ik ervoor aangifte te doen tegen mijn biologische vader. Ik storte mij er volledig op, was ik niet aan het werk, dan was ik daar wel mee bezig. Maanden gingen voorbij en de politie belde mij op. Zal wordt geseponeerd ivm te weinig bewijslast. Mijn wereld storte uiteen in 1 week. Alles waar ik voor gevochten had eindigde in een teleurstelling. Ik zag het leven niet meer zitten en koos ervoor een overdosis medicatie te nemen, pak en beet 200 pillen bij elkaar. Voelde ik mij hier beter door? Nee, ik eindigde er alleen maar mee op de IC en alles bleef hetzelfde. Nadat ik uit het ziekenhuis ontslagen was ben ik over alles gaan praten tegen mijn omgeving, omdat mijn omgeving altijd dacht dat het goed ging met mij. Alleen de waarheid was, dat ik van binnen langzaam aan het afbrokkelen was. Dit is nog maar een klein gedeelte was mijn verhaal maar gezien ik dit al met tranen in mijn ogen typ moet ik het hier ook even bij laten. 

Voor iedereen die iets heeft meegemaakt, maakt niet uit in welk opzicht. Praat erover en ja, het is makkelijker gezegd dan gedaan maar alsjeblieft. Laat het niet zo ver komen als dat ik gedaan heb want dat wordt je zelf niet beter van! Iedereen is mooi op zijn eigen manier en littekens hebben we allemaal, sommige misschien alleen mentaal maar er zullen ook mensen zijn zoals ik die zowel mentaal als lichamelijk littekens heeft. Hoe hoog de berg is ook is die voor je staat er zijn genoeg mensen die je willen helpen om erover heen te komen. 

Als je na dit verhaal graag contact wil hebben om ook maar te praten over koetjes en kalfjes of dat jij graag met iemand wil praten over welke situatie dan ook. Aarzel dan alsjeblieft niet om te reageren en wie weet kunnen we het een keer over onze ervaringen hebben maar probeer het alsjeblieft niet alleen op te lossen, je hebt mensen nodig! Iedereen is mooi op hun eigen manier en geloof in jezelf want ik geloof in jullie?