Overslaan en naar de inhoud gaan
Terug naar Voor slachtoffers van seksueel misbruik en seksueel geweld

Al vier jaar geen meisje meer

Hallo allemaal,

 

Graag wil ik mijn verhaal delen omdat het lezen van jullie verhalen mij veel troost en steun bied. Het voelt minder eenzaam om te weten dat er ook anderen met dezelfde problemen worstelen. 

Ook is dit voor mij een manier om het zwijgen te doorbreken. Ik schaam mij, dat zal ik altijd blijven doen, maar ik hoop dat de dader zich nog erger schaamt.

 

Toen ik vijftien was ben ik begonnen met te experimenteren van verschillende hard drugs. Destijds had ik veel last van neerslachtigheid, toen wist ik nog niet dat ik een dysthyme stoornis had. Ik snapte niet waar deze somberheidsklachten vandaan kwamen. Ik kon er niet goed over praten omdat ik het gevoel kreeg mij aan te stellen. Ik had liefhebbende ouders en leuke vriendin, ik kon mijn gevoelens niet plaatsen en probeerde er van weg te lopen. Drugs was daarom voor op korte termijn ideaal. Een paar maanden eerder was ik begonnen met blowen maar een likje MDMA gaf mij alles waar ik naar verlangende. Van mijn somberheidsklachten voelde ik de daarop durende uren helemaal niks, ik voelde mij superieur, ik moest hier meer van hebben. 

 

Ik kwam toen in contact met een dealer die meer geïnteresseerd was in ‘betaling in natura’.  Hij was tien jaar ouder dan ik. Dit is heel geleidelijk gegaan, de eerste keer dat ik pillen van hem kocht zei hij: ‘Ik heb je nu heel wat meer gegeven dan dat je ervoor betaald hebt. Maar het is oké.’ Hierdoor kreeg ik het gevoel dat ik hem nog geld schuldig was. En vond ik het destijds erg aardig dat hij het door de vingers zag. Met de tijd mee raakten ik afhankelijker van de drugs, ik kon nog minder genot uit de dagelijks leven halen, ik loog tegen mijn vrienden en familie over waar ik was en ik hunkerde naar de avonden dat ik kon gebruiken op mijn zolderkamer. Maar ik had niet veel geld en de dealer bood aan dat hij mij XTC voor niks wou geven als ik hem zou pijpen. Ik was totaal nog niet bezig seks, sterker nog ik wist nog maar net wat pijpen überhaupt was. Maar ik deed het, ik hunkerde zo naar het ontsnappen aan de realiteit die voor mij steeds ondraaglijker werd.

 

De dag erna maakte ik een boswandeling met een vriendin. Ik kreeg de smaak van sperma maar niet uit mijn mond, het was zo ranzig, ik bleef maar rochelen en op de grond spugen. Soms denk ik het nog steeds te proeven. De daarop volgende keren wanneer ik de dealer pijpten had ik een fles cola naast mij om die smaak uit mijn mond te spoelen. Ik vond het zo ontzettend vies dat ik niet kon verwachten dat seks met hem nog erger kon zijn. Toen hij het voorstelde heb ik ‘ja’ gezegd. Daar voel ik mij nog steeds schuldig over. Ik ben niet verkracht ik heb zelf mijn kleren uitgedaan, in heb niet hard durven gillen toen het pijn deed. Ik was verdoofd. Pas toen we anaal seks hadden moest ik huilen. Ik had een half uur daarvoor een pil genomen en hoopte dat hij snel zou inwerken. Dat ik dit niet hoefde te voelen. Toen hij was klaar gekomen trok ik snel mijn kleren aan en liep naar buiten. Ik realiseerde mij toen dat ik geen meisje meer was, ik moest niet meer huilen het verdriet zat in mij. Later werkte de pil in en voelde ik niks meer.

 

Waar ik mij nog meer voor schaam is dat de seks met mijn dealer niet eenmalig was. Anderhalf jaar bezocht ik hem. Ik ben in die tijd een paar keer gestopt met gebruiken maar toch keerde ik na een paar maanden weer terug. Totdat ik een overdosis kreeg op mijn zestiende, gelukkig was dat de laatste keer dat ik hard drugs gebruikte. Dat kwam voornamelijk omdat mijn ouders er toen achter kwamen dat ik gebruikten en later het ik ze zelfs over de dealer verteld. Ze wisten niet goed wat ze er mee aan moesten, ik ook niet. Ik kwam er rond mijn achttiende pas achter dat ik seksueel misbruikt ben. Voorheen dacht ik altijd dat ik net zo schuldig was als de dealer. ‘Ik deed het toch vrijwillig?’ dacht ik altijd. Nu snap ik dat het leeftijdsverschil en de machtsverhouding niet klopt, echt niet klopt. Toch ben ik niet boos op hem, ik probeer het te zijn maar ik ben het niet. Wel ben ik boos op mezelf, waarom was mijn eigenwaarde zo laag? Waarom liet ik dit gebeuren? Ik ben soms boos op mijn ouders. Waarom hebben zij mij niet korter aan het lijntje gehouden? Waarom konden ze niet goed met mij praten? Maar het is niet eerlijk. Het heeft geen zin om met mijn vinger te wijzen, het neemt de wond niet weg. Ik kan de wond wel proberen te begrijpen, ik snap nu waarom ik wantrouwig ben tegenover mijn medemens, ik snap nu waarom ik moet braken als ik porno zie, ik snap nu waarom ik jeuk over mijn lichaam krijg als iemand mij ongevraagd aanraakt. Maar hem snap ik niet. Ik kan niet boos zijn, tot nu toe kan ik jou alleen niet snappen, ik kan niet snappen waarom je een meisje van vijftien geen meisje meer kon laten zijn.

 

Momenteel heb ik EMDR therapie. Tot nu toe genees de wond, beetje bij beetje schaam ik mij minder. Ik ben er van overtuigd te kunnen leven en nog te kunnen genieten van het leven. Met mijn moeder en zusje een goed gesprek gehad ‘Ik hou teveel van je om te weten wat er precies te gebeurd.’ Zelf ben ik erg nieuwsgierig van aard en wil graag altijd alles weten maar ik snap mijn familie door deze uitspraak meer, voor hun was dit alles ook ontzettend pijnlijk. Ik hoop door mijn verhaal te kunnen delen het taboe de stilte van het seksueel misbruik een beetje te kunnen doorbreken. Ik ben natuurlijk geen psycholoog maar ik ben er van overtuigd dat lotgenoten elkaar steun en begrip kunnen geven. En al leest u dit en hebt u zelf nooit te maken gehad met seksueel misbruik, ik ben u dankbaar. Dankbaar dat mensen durven te spreken en lezen over dit onderwerp en wij zo verder kunnen met ons leven waar nog zo veel uit te halen valt.

Ik ben onderweg, mijn echte naam is namelijk niet Elle. Mijn eigen naam durf ik niet onder mijn verhaal te zetten, daar ben ik nog niet. Op een dag hopelijk wel, wanneer de wond en de bijhorend schaamte mij er niet meer van kunnen weerhouden 

 

Liefs,

 

Elle.

Bezig met laden...

5 Reacties *

06 november 2020
Door hier te schrijven kom je dichter bij je wens om niet langer incognito te blijven. Ik heb er een half jaar overgedaan. Elders kun je dat lezen.
06 november 2020
Heel mooi beschreven. Je hebt de juiste mindset om er wat van te maken. Hopelijk komt de tijd snel genoeg dat je wel je eigen naam durft te gebruiken
06 november 2020
Bedankt voor het delen van je verhaal!
06 november 2020
Lieve Elle incognito, Ja, ik begrijp dat je je schuldig voelt, en allerlei andere onprettige ervaringen doormaakt. Maar in alles wat je schrijft maakt duidelijk dat iemand op een ongelooflijke smerige manier misbruik heeft gemaakt van de situatie. Misdadig is dat. Niemand heeft het recht jouw integriteit zo aan te tasten. Goed om te lezen dat je therapie hebt om dit trauma te verwerken. Nog fijner is om te lezen dat je er baat bij hebt. Het is goed dat je de stilte rondom deze misdaad hebt doorbroken. En goed dat je het met je moeder en zusje hebt kunnen delen. Zo kunnen ze je ook steunen in het herstellen van het trauma en het weer opbouwen van een leuk leven. Heel veel succes dappere “Elle”
07 november 2020

Als antwoord op door 33a73443d5994c…

Dankjewel! Het doet mij goed zoon mooie lieve reactie te lezen :)