Vraag van de week: "Hoe ga jij om met nare herinneringen aan het verkeersongeluk?"

Het was niet echt een verkeersongeluk. Iemand besloot een eind te maken aan haar leven en is voor de trein gesprongen bij een spoorweg waar ik voor stond te wachten. Heb wel lichaamsdelen zien liggen en dat was best traumatisch. Ik ben een vrij nuchter persoon, kan redelijk goed relativeren. Erover praten heeft mij enorm geholpen. Zoek wel gesprekspartners die soortgelijke dingen hebben meegemaakt, is mijn tip. En zoek gesprekspartners die zich goed kunnen verplaatsen in wat je hebt meegemaakt en hebt gezien. En ik ben meteen weer het spoor over gereden waar het gebeurd is. Een beetje de theorie van: Jezelf met je angst confronteren. Je hebt anders kans dat je dat spoor niet meer over durft en als de angst je in de greep krijgt geen enkel spoor meer over durft. Ik denk er nog weleens aan, laat deze gedachten er ook gewoon zijn. Wegstoppen heeft geen zin.