Die verwarring en tegenstrijdigheid is heel herkenbaar. Ik vermoed dat deze ook al een tijdje gaande is? Dit zie ik bij velen en vaak is dat waardoor het allemaal nog langer duurt. De schaamte nog groter wordt en de stap naar hulp of actie kleiner totdat de last dusdanig groot is en dusdanig veel effect op hun leven heeft dat het dan moeilijker is iets te ondernemen. Er zit bij velen namelijk een verschil tussen lasten en ernstige lasten. Ik heb al vaker gezien dat iemand de spreekwoordelijke bodemvan de put moet geraken om in actie te komen. Juist door deze tegenstrijdigheid. Dus als je ertoe in staat bent is mijn advies om stappen te ondernemen voordat je op een dergelijk punt beland. Niet om je schrik aan te jagen hiermee ofzo maar dergelijke processen zijn slopend en zijn niemand toegwenst. Hopelijk heb je wat aan deze woorden. Succes in je situatie.

Bedankt voor de uitgebreide reactie anoniem. Ik vind het momenteel heel erg lastig eerlijk gezegd. Enerzijds om toe te geven dat dat zolang gebeurd is, anderzijds het gevoel dat het toch allemaal niet zo erg was, en ik me gewoon niet zo moet aanstellen. Er zit heel veel verwarring en tegenstrijdigheid in mij momenteel, die ik nog een plaats moet proberen geven.

Dag steenbok, wat je hier doet is wat velen in je situatie doen. Verwarring van je rol in het geheel. Laat me jouw situatie in een ander daglicht plaatsen. Een kind van 12 die net bezig is met de verkenning van intimiteit wordt blootgesteld aan een man die volgens de wet als pedoseksueel aangemerkt kan worden. Deze doet zaken die niet gewenst waren en waarbij het kind zelfs met gedrag dit duidelijk laat merken. Desondanks gaat hij hier jaren mee door. Ja dit is aanranding door een pedoseksueel of wat in de volksmond eerder een kinderverkrachter wordt genoemd. Hij heeft dit misschien nooit gedaan maar maakt dit het beter? Heb je hier echt ooit om gevraagd? Hij was een trainer. Had een voorbeeldfunctie en dus een machtspositie. Naast het feit dat hij een oudere man was en daarmee ook een senioriteit heeft. Als dat geen misbruik genoemd kan worden. Wat dan wel? Wat velen net als jij doen is vanuit de slachtofferrol in schaamte vervallen. Schaamte dat dit gebeurd is. De schaamte wordt vaak een situatie waarin er liever naar jezelf gekeken wordt en de schuld bij jezelf wordt gelegd dan dat je de schaamte de wereld in stuurt. Dus wat gaat je brein doen? Op zoek naar de schuld bij jezelf. Je had dit of dat moeten doen. Je was 12.... volgens de wet nog bij lange na niet in staat geacht om voor jezelf keuzes te maken. Die wet is er niet voor niets.... maar desondanks. In de puberteit voelt alles heel groot. Dus je zult je wel aan hebben gesteld (denk je dan tenminste en hoe langer het duurt hoe meer je dit denkt). Waarom deed je dan niets? Waarschijnlijk uit schaamte. Je voelde je onmachtig en stom waarschijnlijk en niet te vergeten verward. Dus als je erdoor overvallen wordt... deed je dan niets omdat je het misschien ook wilde? Of is dat alleen omdat hij je dit vertelde? Mijn advies: neem jezelf heel serieus. Of iemand dit nu misbruik noemt of niet. Je komt bij slachtofferhulp uit. Dus ergens voel je jezelf slachtoffer. Ga daar niet aan twijfelen. Zoek hulp en als je wilt doe aangifte van het geheel. Ik kan uit je bericht niet halen hoe oud je nu bent, maar indien van toepassing bespreek het met je ouders ook. Heel goed dat je hier bent gekomen en je verhaal doet. Maar zet het door en zorg daarmee goed voor jezelf. Een dergelijke situatie kan namelijk veel schade emotioneel aanrichten. Dus zorg dat je de juiste hulp krijgt. Als je vragen hebt. Roep maar of stuur een bericht. Wat je zelf fijn vindt. Succes in ieder geval!