Vandaag kon ik het wel lezen. Ik heb vandaag iets gedaan om iets terug te doen voor degen die is omgekomen en om m'n eigem trauma te verwerken. Ik was te lang aan het typen, dus ik werd automatisch uitgelogd. Ergens is dat wel fijn, want ik heb m'n verhaal kunnen opschrijven, maar het is niet openbaar geworden. Ik weet niet of ik dat wel zo prettig zou vinden. Ik heb als 10-jarige een dodelijk ongeluk meegemaakt, ook met losse lichaamsdelen, maar het was geen onbekende. Het was iemand uit m'n eigen gezin...

Bedankt voor het delen. Ik heb iets vergelijkbaars meegemaakt en het is goed om erachter te komen dat ik niet de enige ben. Na een paar zinnen lezen moest ik wel stoppen. Het deed me te veel herinneren aan een smerig onderdeel van mijn herinnering. Misschien deel ik mijn verhaal later, maar nu kan ik dat nog niet. Ik weet niet eens of ik het wel wil delen.

Lieve Antje, Vreselijk wat je hebt meegemaakt! Heb je al eens geïnformeerd bij EMDR ? Ik heb een verkeerstrauma gehad vreselijke nachtmerrie`s EMDR heeft mij geholpen ,vraag het bij je arts . Veel sterkte groet lia

Hoi Antje, Mijn excuses dat ik er een poosje uit ben geweest zonder iets te laten weten. Ik had nog een vakantie tegoed en heb van deze tijd gebruik gemaakt. De rust heeft me goed gedaan. Ik doe het eigenlijk verbazingwekkend goed. Ik slaap goed, ik kan mij goed concentreren, ik heb, of ervaar geen stress. Ik kan er goed over praten, ik ben niet meer overstuur. Ik werk in de zorg, dat helpt denk ik wel. Ik heb een partner die bij de politie werkt, hij heeft ook het 1 en ander meegemaakt en dat praat heel fijn. Ik kan goed relativeren en ben een vrij nuchter persoon. Dat helpt ook in dingen verwerken. Het gesprek met de wijkagent heeft enorm geholpen, deze heeft mij wat inside information gegeven waar ik echt mee verder kon. Ik ben van de humor! Met humor kan ik de hele wereld aan. Dus al met al denk ik dat ik op de goede weg ben. Wat heb je het op een mooie manier afgesloten voor jezelf. Een ieder verwerkt emoties op een andere manier. En de 1 heeft langer nodig om iets een plek te geven dan de ander. Dat ligt aan allerlei soorten omstandigheden. Een ieder doet het op zijn/haar eigen manier. Er is geen goede en er is geen slechte manier in deze. Als je voelt dat je er zelf niet uitkomt dan is het heel moedig om daar hulp bij te vragen. Er is altijd licht aan het eind van de tunnel en er is altijd zonneschijn na regen. Ik wil je heel erg graag bedanken voor je luisterend oor en je fijne communicatie. Het ga je goed en wie weet hebben we nog eens contact. Hele warme groet van Natalie

Hallo Natalie. Wat ontzettend dapper dat je dit hebt geschreven. Respect hoe je erover schrijft. Zal vast niet makkelijk zijn maar soms is het heel erg goed om jezelf te uiten. Wat een vreselijke gezicht zal dat zijn geweest om overal stukken te hebben zien liggen ? Ontzettend knap van je dat je goed op je werk bent aangekomen en daar ook direct goed opgevangen bent. Dat zijn de eerste momenten die heel belangrijk zijn. Goed van je vriend om ook direct de meldkamer te bellen, heel fijn en blij voor jou dat je direct zoveel steun hebt mogen ontvangen ? Voor de meisjes die het gezien hebben zal het een lange weg worden om dit een plekje te kunnen geven. Ik hoop dat ze goede hulp mogen ontvangen, het is echt vreselijk om dit te zien gebeuren. Je snap en weet ook niet waarom iemand zoiets doet. Dat is altijd de vraag die mij is bijgebleven. Jezelf ergens onder gooien, waarom in bijzijn van zoveel mensen, hoop je dat je nog gered zal worden ? Geen idee wat er in de mens dan omgaat en zullen we ook nooit weten. Uiteindelijk heb ik het een plekje kunnen geven, de eerste weken ging het best redelijk. Toen kwam het besef en inderdaad hulp gezocht, en toen kwamen de nachtmerries, angst en verdrietig om wat die vrouw voor problemen zou hebben gehad. Ik gaf mezelf de schuld dat ik haar niet terug heb getrokken. Kon ook niet hoor het ging zo snel maar dat was mijn gedachten. In de maanden daarop ook onder hypnose geweest en met de andere hulpverleners het op een steentje geplaatst. Dat heb ik bij de tramhalte neergelegd om het voor mezelf af te sluiten. Ja uiteindelijk ben ik na 2 jaar weer goed en geen nachtmerries meer, wel die 2 jaar aan de pammetjes en gelukkig kwam alles weer goed. Heeft even geduurd maar achter de wolken schijnt de zon. Ik hoop ook voor jou dat het door middel van het platform en de steun die jij nu hebt van je vriend en Familie er sterk door heen komt. Uiteindelijk is het niet niks wat je hebt meegemaakt toch. Ik vind het heel goed dat jij je verhaal hier hebt geplaatst en hoop dat je er ook een beetje kracht uit kunt halen. We staan gelukkig niet alleen met deze gebeurtenissen, triest maar de realiteit blijft. Ik wens jou onwijs veel kracht en liefdevolle mensen om je heen Natalie ? Praat zoveel mogelijk en desnoods schrijf het van je af. Helaas toen had ik inderdaad nog niet zoveel hulp en internet als nu. Djw voor jou openheid, dat is zo fijn om het van je af te schrijven is mijn ervaring. Fijn weekend Natalie, Lg Antje ?

Hoi Antje Dank voor je reactie. Ik denk dat het over het algemeen best goed met mij gaat. Ik heb niet het idee dat ik naar de huisarts moet. Maar ik hou het zeker in mijn achterhoofd. Ik weet denk ik ook niet zo goed hóe ik me zou moeten voelen, snap je? Maar ik raak er niet (meer) van overstuur als ik erover praat en ik slaap er bijvoorbeeld ook niet slecht van. Gehuild heb ik de dag zelf en de dag erna...Heb ik ook gewoon toegelaten. Mijn vriend werkt bij de politie dus hij heeft in zijn carrière ook het 1 en ander meegemaakt. Daarom praat dat heel fijn. Ikzelf werk in de zorg en heb inmiddels heel veel mensen begeleid naar de dood of overleden meegemaakt. Dus dat scheelt ook misschien. Neemt niet weg dat ik iets traumatisch heb meegemaakt en dat je niet elke dag iemand in stukken op het spoor ziet liggen. Ik zal je mijn verhaal vertellen: Ik stond voor het spoor te wachten met mijn auto, was op weg naar mijn werk. Ik was de derde auto die stond te wachten. Als eerste stond er een witte auto en daarna kwam een motorrijder en daarachter stond ik. Raam open want het was warm. De spoorbomen dus gesloten en de waarschuwingslichten aan. Er stonden twee jonge meisjes, hooguit een jaar of 14, met de fiets op het fietspad bij de spoorboom, dichterbij het spoor dan ik. De trein naderde en toeterde op zijn tyfoon-hoorn. Ik dacht: waarom doet hij dat? Kort erna hoorde ik: Kaboem-Kaboem. Toen de trein voorbij was, was het akelig stil. Spoorbomen gingen weer omhoog en de lichten gingen uit en de trein reed verder want die staat niet in 1 keer stil...maar...Niemand bewoog, niemand trok op, ik keek naar die twee meisjes die er dus eigenlijk met de neus bovenop stonden en hun mond viel open en de handen gingen bijna tegelijk naar de mond van ongeloof. De tegemoet staande auto's begonnen langzaam op te trekken en ik dacht , als zij gaan rijden kan ik ook wel door (moet toch naar mijn werk) dus toen de tegemoet komende auto's voorbij waren (een stuk of zes), zag ik dat de twee meisjes inmiddels waren omgedraaid met de fiets en dat de motorrijder die voor mij stond zijn motor het gras in duwde om naar de meisjes te gaan om ze bij te staan. Met mijn auto optrekkend zag ik dat de witte auto die voor ons stond nog steeds niets deed en dat ik daar ook omheen moest rijden. Ik zag toen ik eenmaal reed links een rood stuk vlees liggen zonder huid en een sandaal. Toen ik het spoor over reed keek ik naar rechts en zag een afgerukt been liggen. Nog niet beseffende wat ik heb gezien stuurde ik mijn auto door en vervolgde mijn weg. Ik was ook een soort van verlamd. Dat duurde zo'n 30 meter en toen sloeg het in als een bom! Ik begon te huilen, trillen, schreeuwen, snikken, ik zat bovenop mijn adem en probeerde tegelijkertijd rustig te worden omdat ik besefte dat ik aan het rijden was. Een stem in mijn hoofd zei: zet de auto aan de kant want je bent overstuur, een andere stem zei: rij door naar je werk want je bent er bijna, weer een ander stemmetje zei: ga terug naar die meisjes, ik dacht nee, ze zijn iet alleen, de motorrijder is bij ze...Een tweestrijd/driesstrijd...Ik heb gekozen voor mijn werk. Ik reed overstuur verder en kwam in die hoedanigheid aan op het werk. Collega's hebben mij geweldig opgevangen en ik kon meteen mijn verhaal doen eigenlijk. Ik heb mijn vriend gebeld want ik kon eigenlijk niet rustig worden. Omdat hij bij de politie werkt heeft hij de meldkamer laten weten dat ik een getuige was. Daarom was de politie snel ter plekke om mijn verhaal op te nemen. De politie kwam naar mijn werk. Ondertussen is mijn vriend onderweg gegaan om mij op te halen. Ik had een fijn gesprek met die wijkagent die naar mijn werk is gekomen. Dat scheelde een hoop. Hij heeft mij ook meer informatie gegeven dan hij eigenlijk mocht, maar dat heeft mij wel geholpen. Mijn vriend is gekomen en heeft mij meegenomen omdat ik niet in staat was om te werken. Een collega heeft mijn auto achter ons aan naar huis gereden, wat erg fijn was. Die dag ben ik als in een mist doorgekomen. Veel huilen en toch ook veel praten. Ik had verwacht dat ik een shit-nacht tegemoet zou gaan, maar dat is mij eigenlijk ontzettend meegevallen. De dag erna was een beetje mistig met hier en daar een huilbui omdat ik het aan mijn pa en ma heb laten weten. Dan beleef je het toch weer een beetje opnieuw. Hoewel ik ook denk dat dat helpt met de verwerking. Ik herken wat je zegt dat je verlamd was. Dat was ik inderdaad ook even. Ik denk iedereen die er met zijn neus op stond. Vooral die jonge meisjes. Daar moest ik heel veel aan denken in het begin. In tegenstelling tot jijzelf heb ik juist niet heel veel bloed gezien. Ik denk dat het met zoveel geweld gebeurt dat de aderen dichtslaan. En misschien zat het bloed meer onder en op de trein. Wat afschuwelijk dat jij dat hebt gezien zeg! Wat een bloedbad moet dat geweest zijn! Ik stond met de auto wat dat betreft aan de "goede" kant van de trein. Ik heb het niet zien gebeuren zeg maar...Alleen de gevolgen ervan...Wat aardig van die meneer dat hij je mee heeft genomen uit de situatie en dat hij met je heeft willen zitten en praten. Ik denk dat er 35 jaar geleden ook nog niet de slachtofferhulp zoals nu bestond. Wel heel goed van je dat je naar je huisarts bent gegaan en op die manier hulp hebt gekregen. Wat fijn dat ik een luisterend oor heb gekregen. Dankjewel… De scherpe kanten moeten er inderdaad af…maar vergeten doe je het nooit. Hoe is het jou vergaan in de tijd dat het net was gebeurd? De dagen en de weken erna? Wil je daar iets over kwijt? Lieve groetjes van Natalie

Hallo Natalie. Je mag hier alles delen en vragen hoor. Daarvoor zijn we allemaal hier, om elkaar te helpen. We staan immers nooit alleen. Ja ook ik heb een soortgelijke voor geval meegemaakt. Een vrouw sprong plots voor de tram, een vreselijke gezicht en wat veel bloed komt er dan uit een mens. Ik stond ff verlamd en kon ook niet denken, normaal zou ik gelijk helpen maar dit was te heftig. Een man die naast mij stond draaide mij om en nam me mee naar een restaurantje en daar samen koffe gedronken en gepraat. Niemand is bij ons geweest, geen politie. Het was net een film, zoveel mensen die er bij staan alsof het een attractie was. Ik heb uiteindelijk via de huisarts hulp gekregen van maatschappelijke werk en een psycholoog. Dit is al 35 jaar geleden. De scherpe randjes verdwijnen Natalie, de nasleep duurt nog even en dat kost tijd. Heel erg blij voor je dat het thuisfront jou kan begrijpen, en hoop dat je daar steun uit haalt. Natuurlijk ben je hier om een luisterend oor of advies te krijgen. Heel goed en dapper dat je er nu zo over kunt praten. Je laat je niet van de wijs brengen ?. Trots zijn op jezelf om nu hier weer te schrijven en vragen te stell Op Google kun je ook veel nummers vinden. Een gesprek met je huisarts zou toch een goed idee zijn, mits je goed met je huisarts kunt praten. Wel kan hij je naar een goede hulpverlener doorsturen. Ik zou echt even een gesprek aangaan. Je ben een dappere vrouw Natalie en wees trots op jezelf om zo kortgeleden iet te hebben meegemaakt er nu over te schrijven. Je staat nooit alleen Natalie vergeet dat niet, soms zijn er even geen mensen online, maar blijf schrijven en uit jezelf voor zover je kunt en wilt. Mocht je nog vragen hebben, gewoon je verhaal wilt doen. Schaam je niet, gezamenlijk zijn we er voor elkaar, luisterend en elkaar steunen. Je mag hier lachen en huilen hoor. Is toch menselijke. Heel veel sterkte Natalie ?? Lieve groetjes, Antje ?

Hallo Natalie. Wat een Vreselijke ervaring lijkt mij dat. Als je er over wilt praten en je hart luchten kan dat altijd op dit platform hoor. Ik zal voor je kijken of er iemand is met een soort gelijke situatie. Schrijf gerust, wellicht komt er iemand die dit ook meegemaakt heeft. Een luisterend oor is er altijd voor jou Natalie. Als we je ergens mee kunnen helpen, vraag alsjeblieft en wij geven jou zo goed als mogelijk steun en advies. Natuurlijk is het verschrikkelijk wat je hebt gezien en ik snap dat je hier heel graag over wilt praten. Blijf niet met dit soort problemen rondlopen hoor, het is niet niets wat je hebt meegemaakt. Misschien een optie om je aan te melden bij Slachtofferhulp in jou woonplaats. Het is echt belangrijk om er met iemand over te praten, je gevoelens te kunnen uiten Natalie. Ik hoop nog iets van je te horen, Voor nu heel veel sterkte Natalie. Met vriendelijke groet, Antje