Overslaan en naar de inhoud gaan
Terug naar Voor slachtoffers van seksueel misbruik en seksueel geweld

Ik zoek herkenning...?!?!

Jemig, lastiger dan ik dacht, waar zal ik beginnen...

Ik ben misbruikt voor 3 jaar, door mijn broer. Van mijn 7e tot mijn 10e. Ik voelde mij nooit veilig genoeg en heb het in mijn hoofd verdrongen, dus nooit tegen iemand gezegd. Tot nu ander half jaar geleden. Ben nu 21, dus kostte mij een lange weg om hier te komen. Ik ben in verschillende therapieen gegaan maar niks helpt mij echt. Naast dat ik (nu nog) geen intimiteit aankan heb ik weinig last van vroeger. Alleen wil ik er gewoon niet meer zijn. Dit is in mijn hoofd zo duidelijk en een vrolijk idee dat ik het ook uitspreek naar dichtbijzijnde mensen. Maar het lijkt ze niks te boeie. 

Laatst zette ik deze woorden op papier:

Oke, ik typ t maar even, Ik weet niet hoe dit te beginnen... 

ik weet wel dat ik heel graag met iemand wil praten maar weet niet met wie. Ik wil namelijk niet praten over hoe mij beter te voelen. Ik wil praten over hoe dit door te zetten. 

Ik dacht altijd dat ik het lef er niet voor zou hebben, maar ik denk dat ik dat nu wel heb alleen heb ik toestemming nodig. Ik sta op t punt om papa en mama om toestemming te vragen, aangezien zij de enige zijn die mij nog emotioneel tegen houden. Zodra zij toestemming geven schrijf ik vandaag mijn vrienden nog en spring ik morgen voor de trein. 

De tranen rollen al een tijdje oven mijn wangen, maar dit typende krijg ik een lach op mijn gezicht. Er is echt niks wat mij gelukkiger zal maken. Ik wil dit al zo lang en zo graag. 

Ik had voordat ik een weekend weg ging ook zon ontplof moment bij mama, ik denk er altijd al zo over maar op sommige momenten weet ik niet wat mij nog tegen houdt. Maargoed terug naar dat ontplof moment voordat ik dus een weekend weg ging ze vroeg mij wat mij wel gelukkig zou maken of wat ik dan zou willen in t leven, waarop ik antwoorden dat t voorbij zou zijn. Ik hoop dat als ik dit meerdere keren zeg dat de actie dan niet als onverwachts door hen gezien wordt maar beter te beredeneren en dus ook niet zo heftig. Het is niet meer bij mij of ik het wel of niet wil dat t leven stopt. T is wanneer t stopt en dat kan mij maar niet snel genoeg zijn. Deze wereld is niet voor mij gemaakt, ik heb het niet naar mijn zin hier ook niet op dagen dat ik vrolijk ben. Weet je wat t is, als ik dit tegen iemand zeg proberen ze mij vrolijk te maken, en dat hoeft niet. Ik wil dat je met mij meedenkt en aanmoedigt. 

Ik weet niet wat ik hiermee moet, mijn keuze is al gemaakt namelijk. 

Bezig met laden...

9 Reacties *

16 juni 2021
yes yes yes
15 november 2020
Hey Madelief, wat herken ik me in jou. Wow! Kon ik het toen ook maar zo omschrijven. Ik ben nu 23. Ik dacht alles wat ik bij jou lees. Wat mij onder andere ook tegenhield om "door te pakken" was dat ik gewoon niet kon geloven dat ik niet geholpen zou kúnnen worden. Of ik dat dan wilde of niet. Maar ik dacht dit moet toch niet zo makkelijk kunnen zijn om ermee te stoppen??? Ik ben naar www.yeswecanclinics.nl gegaan. Speciaal voor jongeren. Van mei tot juli dit jaar heb ik daar gezeten. Het was de beste beslissing ooit. Hoop dat je er wat aan hebt, ik herken je in ieder geval heel erg Liefs
09 augustus 2020
Hey Madelief, ik voel met je mee wat je beschrijft en herken me in hoe je dingen verwoord. Het onveilige gevoel, het met iemand willen praten zonder dat het "verbeterd" hoeft te worden en het niet aankunnen van intimiteit. De gedachtes met de dood zijn bij mij ook terugkerend en zijn laatst tot een climax gekomen terwijl ik geïsoleerd thuis zit. Ik kan niet zeggen dat ik het kan oplossen, maar ik wil graag met je delen wat er toen door mij heen ging. Ik wilde mezelf niet per se van het leven beroven, maar ik wilde gewoon dat alles stopte. Gedachtes over zelfmoord flitste steeds vaker voorbij en ik weet heel duidelijk dat ik het ook zo vreemd vond dat ik tegelijkertijd angst had voor de dood bijvoorbeeld met vliegen, of dat ik zou verdrinken of 's avonds alleen thuis. Ik dacht na over het woord zelf-moord en het geweld dat er bij hoort.. Ik zou nooit iemand pijn willen doen laat staan verwonden of vermoorden, maar ik was dit wel van plan aan mezelf te doen? Mezelf te vermoorden? En ik voelde ineens hoe onterecht dat was en hoe ik dat niet had verdiend. Het was de pijn die me door iemand anders is aangedaan die een uitweg zocht en ik was ineens heel boos dat iemand anders zoveel macht had om mij het gevoel te geven er niet meer te mogen zijn. Ik ben niet degene die het verdiend om vermoord te worden (door m'n eigen handen). Het was niet mijn schuld waarvoor ik zou moeten boete met mijn leven. Ik ben er gewoon en dit is mij overkomen. Daarbij heb ik ook veel steun ervaren van het werk van Hannah Blum. Ze beschrijft pijn op een manier die het in waarheid accepteert zonder het te hoeven verbloemen en tegelijkertijd manieren laat zien om van onszelf te houden als we ons erin bevinden, gewoon zoals we zijn. Ik sluit af met een quote uit haar boek: "Sometimes instead of saying "Just keep a positive mindset!"What we need to hear is, I know this f*cking sucks right now, but you're a badass, and you're going to push though it. This moment will make you better." Veel sterkte en liefs, Zonnebloem
22 juli 2020
Hoi Madelief, Allereerst moedig dat je je verhaal deelt. Wat een heftig verhaal heb je, allesbepalend voor je leven. Je gevoelens kan ik goed begrijpen en zijn herkenbaar. Wat kan je nog aan het lachen maken, waar kun je intens geluk in ervaren? Door met mensen te praten die dat ook zo voelen en er wat aan willen doen. Nu heb JIJ regie, niemand anders! Nee, ik ga je niet aanmoedigen om te stoppen met leven, ik nodig je uit om te bespreken wat jij belangrijk vindt en wat je voelt. En hopelijk helpt het (al is het maar een beetje) om je gedachten te verzetten. Mij heeft het geholpen en dat gun ik jou ook. Pak dus die regie en hopelijk ervaar je dan dat het je kracht geeft. Vecht ervoor en deel met ons. Ik hoop dat je er wat mee kunt :) De intentie van mijn berichtje is in elk geval goed.
18 juli 2020
Hoi Madelief, het is aangrijpend wat je schrijft. Er zal ook geen woord van overdreven zijn. Vooral je laatste woorden raken mij. Dus goed dat je schrijft, dan kunnen we elkaar misschien bereiken en je je zin wilt en kunt afmaken. Want in jouw schrijven zie ik ook een paar lichtpuntjes en wellicht heb je iets aan de ervaringen van anderen. Maar zie je het even helemaal niet zitten, ga dan in op het aanbod van Slachtofferhulp om heb te bellen.
18 juli 2020
Lieve Madelief, Wat ontzettend dapper en goed dat je hier schrijft! En wat verschrikkelijk dat je dit hebt moeten meemaken, je broer had dit NOOIT mogen doen!! En dat je je nu zo voelt dat je er liever niet meer wil zijn, dat zegt iets over hoe jij het leven op dit moment ziet en dat mag er zijn,net als jij! Ik kan tegen je zeggen dat ook ik jouw gevoel ontzettend herken! Ik was er ook echt van overtuigd dat ik dood wilde, want niks voelde fijn.. en ik heb toen ook een poging gedaan, maar ik ontdekte uiteindelijk dat ik er eigenlijk naar verlangde om echt te kunnen LEVEN ipv overleven wat ik al die jaren had gedaan na het misbruik. Nu jaren later kan ik zeggen dat het leven nog steeds veel uitdagingen geeft, maar ik heb wel een bepaalde rust gekregen waardoor het mentaal niet meer voelt als overleven, maar als leven. Ik ben echt gelukkig, ik ben getrouwd heb een zoontje en kan nu oprecht genieten van intiem zijn. (ik ben 8 jaar ouder dan jou bent) Hoe ben ik daar gekomen? Allereerst dag voor dag bekijken, stapje voor stapje vooruit zetten door uit bed te komen etc, ongeacht hoe ik me voelde en samen met een goede therapeut de confrontatie aan te gaan met de pijn en verdriet van het misbruik waardoor ik steeds meer een stukje van mezelf vond door mezelf erkenning te geven. Daarnaast vind ik erg veel kracht in mijn relatie met God. Van verkracht naar VEERkracht, de zoektocht naar die laatste E is zwaar, maar het staat voor het woord erkenning. Misschien mag je jezelf erkenning geven door te zeggen dat je er het liefst op dit moment niet wil zijn, dat dat gevoel oke is, dat jij oke bent. Want wat heb jij verschrikkelijke dingen meegemaakt! Maar dat gevoel is niet waar het stopt het kan juist een begin zijn voor een zoektocht naar je echte ik, die vol leven is, en de moeite waard! Alleen op dit moment nog verborgen zit tussen de nare dingen van je verleden. Vanuit mezelf wil ik zeggen dat ik op deze manier met je mee wil leven, met je mee wil denken. Ik wil je ook zeker aanmoedigen, maar NIET om op te geven maar je aan te moedigen om door te gaan en op zoek te gaan naar het leven met alle gevoelens die erbij horen, want die kunnen juist een sleutel zijn naar herstel. Want wat maakt het dat jij er niet meer wilt zijn? Probeer hierover te praten met iemand die je vertrouwd en je therapeut, zoek desnoods een therapeut waar je een goede klik mee hebt. Er is echt hoop op een leven die de moeite waard is! Ik wens je heel veel sterkte en een hele dikke digitale knuffel!! Je bent waardevol!!
28 mei 2021

Als antwoord op door 02ae0d1357b14f…

Leven hier en nu is op zich geen doe ,ik begrijp je hierin. Ik geef je toestemming te zijn en te doen wat jij echt wilt. Je wilt rust en vrede en een beetje geluk, Dat komt je toe, Hoe dan ook. Ik zie je, laat het tot je doordringen dat je in liefde wordt gezien. Uit liefde
17 juli 2020
Lieve Madelief, Dit is voor mij ook de eerste keer dat ik hier schrijf, maar je raakte me en ik voel de nood om hierop te reageren. Allereerst, ik vind je moedig. Niet omdat je zegt dat je eruit wil stappen, maar los van dat. Het feit dat je dit schreef, dat je er nog bent, in welke hoedanigheid dan ook, zegt dat je overwinnelijker bent dan datgeen wat is geweest. Dus dat je sterk bent, is waar. Ten tweede wil ik zeggen dat ik mij deels herken in je verhaal. Ik heb ongeveer dezelfde leeftijd als jij nu en bij mij is het ook gebeurd rond mijn 7e levensjaar, drie jaar lang, maar dan door een ander familielid. Ik vind het moeilijk hier specifieker over te zijn, omdat het nog steeds verpletterend is en, zoals jij ook al voelt, nauwelijks te dragen. Voor mij is het leven niet uitzichtloos. Al is dat gevoel van ‘toen’ wel iets wat als dodelijk aanvoelt. En ook een gevoel waardoor ik (te) vaak denk dat ik beter dood kan zijn dan het nog een seconde langer in mijn lijf te moeten laten schreeuwen. Het is vernietigend, vernederend, verscheurend en verpletterend. Het zijn precies die gevoelens die je vertellen hoe het was. Wat jou is overkomen. Die situatie. Dus dat zegt in essentie niets over het leven zelf. Ook al voelt dat misschien wel zo aan, omdat je lijf -en je gevoelens- niet weet in welke tijd ze zich bevindt. Dit is iets waar ik nu ook voor in therapie ben. Deels omdat ik 1,5 jaar terug geen uitweg meer zag. Het leek te donker. En ik ben blij dat ik die weg niet koos. In plaats daarvan koos ik ervoor om terug te gaan naar toen. Het te zeggen, zelfs zonder het nog echt te benoemen. Ik ben aan het leren het recht in de ogen aan te kijken met alles wat dat te betekenen heeft. De gevoelens te leren dragen. En daarnaast, tegenhangers te zoeken die kleur bieden aan het zwartgallige. Of in ieder geval wat tegenwicht geven. Dat is een lange weg, ja, maar er is maar één kans die weg te bewandelen en dat het beter wordt wanneer je de moed hebt dit aan te gaan dat is een feit. En die moed heb je, je aanwezigheid bewijst dit. Ook al lijkt beter worden geen vanzelfsprekendheid te zijn: ik spreek wel enkel met de waarheid wanneer ik zeg dat het beter kan dan dit. Ook voor jou. Ik hoop alsnog dat ik je een beetje kan helpen met dit bericht. Het ook wat eenzaamheid wegneemt. En ik hoop dat dit niet het einde is, want als jij kiest van niet dan is er zoveel meer dan wat je voelt dat nu is. Echt waar. Heel veel liefs, Ophelia
17 juli 2020
Laat ik recht voor zijn raap zijn. Dat je nog moeite neemt om hier een bericht te plaatsen maakt dat er iets in je nog iets meer wilt dan alleen dood. Niemand hoeft jou toestemming te geven, maar wat je nu voelt. Dat is een dieptepunt. Ik heb dit dieptepunt ook geraakt en ergens boeit het je allemaal ook niet meer. Ergens heb je de hoop dat je de volgende dag niet meer wakker wordt want het gevoel dat het morgen misschien beter zal gaan, dat ben je al een tijdje kwijt. Ik heb zelf een aantal serieuze pogingen gewaagd om uit het leven te stappen. Het lukte me niet. Iets in me weerhield me, was bang, of wat dan ook. Het lukte me hoe dan ook niet. Ik zat niet op toestemming te wachten. Ik wist dat of het nu met of zonder goedkeuring of begrip ik hen toch allemaal pijn zou doen. Dan maar onverwachts in plaats van een lijdensweg er naartoe. Maar het lukte me niet en achteraf ben ik er blij mee. Het is nu 18 jaar geleden dat ik mijn laatste serieuze poging heb gedaan. Het was niet de laatste keer dat ik dacht dat mezelf van het leven beroven de oplossing was. Maar ik wilde eigenlijk niet dood. Ik wilde dat het leven zoals ik het tot dusver geleefd had zou ophouden. Dat al het kwaad wat me overkomen was nooit had plaatsgevonden. Dat ik net als die anderen kon lachen en genieten, maar dat voelde niet voor mij weggelegd. Voor mijn gevoel had ik dat leven verdiend en ging ik nooit meer een beter leven krijgen. Dat was toen. Na een keuze te maken om te leven. Een tijd heel eerlijk tegen mijzelf en de mensen om mij heen zijn. Maakten dat ik mijn leven inhoud ging geven en stap voor stap ging ik mijn leven inrichten zoals ik dat wilde. De ene voet voor de ander en iedere tegenslag was weer een kans om te overwinnen. Kans om te laten zien dat het leven mij niet klein zou krijgen. Nu... recent een 3e kind. Krijg een nieuwr job zelfs al heb ik nog niet alle papieren ervoor. Ik heb mensen om me heen waar ik om geef en waarvan ik weet dat het wederzijds is. Ja heb ook een scheiding meegemaakt tussendoor. Ook niet leuk maar erna dus weer een nieuwe relatie en nu dus een baby erbij. Allemaal zaken die ik nooit kon noch zou hebben. Waarvan ik zei dat ik het niet wilde. Niet omdat dit zo was, maar om mijzelf te beschermen tegen het gevoel dat het daadwerkelijk niet voor mij weggelegd zou zijn. Dat ik teleurgesteld zou raken. Niet in het leven maar in mijzelf. Nu vele jaren later raak ik niet teleurgesteld in mijzelf. Nee, ik ben zelfs trots op mijzelf. Ik heb vele mensen mogen helpen en al vanalles in mijn leven mogen bereiken. Het leven kan me nu niet meer lang genoeg duren. Waar ik eerst verlangde naar de dood ben ik er nu bang voor dat deze te vroeg gaat komen en ik nog vele mooie momenten ga missen. Zelfs al voelt de wereld soms nog verdorven. Zoals je schrijft. Je zoekt herkenning. Zoek je herkenning of zoek je hoop? Of dat jij niet de uitzondering op de regel bent? Je bent net als ons een mens. Zoals je hier schrijft, lijk je me ook een mens met een visie. Helaas nu vertroebeld door je verleden. Een verleden die nu op je drukt maar die je toekomst niet in de weg hoeft te staan als jij dit niet zou willen. Als laatste wil ik zeggen. Als je je ouders geen pijn wilt doen: Dan vecht tegen je verleden en voor je toekomst. Vertel hen wat er is gebeurd en waardoor het leven zo zwaar voelt en zoek professionele hulp. En niet zomaar hulp, maar hulp die jou snapt en je ook echt kan helpen. P.s. zodra zij toestemming geven... je vraagt eigenlijk ok bevestiging om niet meer te mogen bestaan. Dat zij jou ook geen leven gunnen. Wat als ze je deze niet geven? Je leven is van jou. Niet van anderen om over te bepalen. Al voelt het misschien nu niet alsof deze van jou is. Succes met je situatie. Hopelijk ga je de hoop achter je eigen woorden zien