Ik zoek herkenning...?!?!
Jemig, lastiger dan ik dacht, waar zal ik beginnen...
Ik ben misbruikt voor 3 jaar, door mijn broer. Van mijn 7e tot mijn 10e. Ik voelde mij nooit veilig genoeg en heb het in mijn hoofd verdrongen, dus nooit tegen iemand gezegd. Tot nu ander half jaar geleden. Ben nu 21, dus kostte mij een lange weg om hier te komen. Ik ben in verschillende therapieen gegaan maar niks helpt mij echt. Naast dat ik (nu nog) geen intimiteit aankan heb ik weinig last van vroeger. Alleen wil ik er gewoon niet meer zijn. Dit is in mijn hoofd zo duidelijk en een vrolijk idee dat ik het ook uitspreek naar dichtbijzijnde mensen. Maar het lijkt ze niks te boeie.
Laatst zette ik deze woorden op papier:
Oke, ik typ t maar even, Ik weet niet hoe dit te beginnen...
ik weet wel dat ik heel graag met iemand wil praten maar weet niet met wie. Ik wil namelijk niet praten over hoe mij beter te voelen. Ik wil praten over hoe dit door te zetten.
Ik dacht altijd dat ik het lef er niet voor zou hebben, maar ik denk dat ik dat nu wel heb alleen heb ik toestemming nodig. Ik sta op t punt om papa en mama om toestemming te vragen, aangezien zij de enige zijn die mij nog emotioneel tegen houden. Zodra zij toestemming geven schrijf ik vandaag mijn vrienden nog en spring ik morgen voor de trein.
De tranen rollen al een tijdje oven mijn wangen, maar dit typende krijg ik een lach op mijn gezicht. Er is echt niks wat mij gelukkiger zal maken. Ik wil dit al zo lang en zo graag.
Ik had voordat ik een weekend weg ging ook zon ontplof moment bij mama, ik denk er altijd al zo over maar op sommige momenten weet ik niet wat mij nog tegen houdt. Maargoed terug naar dat ontplof moment voordat ik dus een weekend weg ging ze vroeg mij wat mij wel gelukkig zou maken of wat ik dan zou willen in t leven, waarop ik antwoorden dat t voorbij zou zijn. Ik hoop dat als ik dit meerdere keren zeg dat de actie dan niet als onverwachts door hen gezien wordt maar beter te beredeneren en dus ook niet zo heftig. Het is niet meer bij mij of ik het wel of niet wil dat t leven stopt. T is wanneer t stopt en dat kan mij maar niet snel genoeg zijn. Deze wereld is niet voor mij gemaakt, ik heb het niet naar mijn zin hier ook niet op dagen dat ik vrolijk ben. Weet je wat t is, als ik dit tegen iemand zeg proberen ze mij vrolijk te maken, en dat hoeft niet. Ik wil dat je met mij meedenkt en aanmoedigt.
Ik weet niet wat ik hiermee moet, mijn keuze is al gemaakt namelijk.
9 Reacties *
Als antwoord op (Geen onderwerp) door 02ae0d1357b14f…