Jaren terug geen actie
Hoi allemaal
Eigenlijk wil ik graag weten wat jullie zouden doen in mijn situatie.
Inmiddels 6 jaar geleden ben ik sexuele misbruikt door mijn sportcoach. Ik heb er toen over kunnen praten en heb een informatief gesprek bij de zedenpolitie gehad.ik heb toen besloten geen aangifte te doen.
Nu ben ik hem in al die jaren een aantal keren tegengekomen. Hij vermijd mij en ik hem. Hij is gewoon verder gegaan met zijn leven. Hij geeft nog les, ook aan kinderen.
Direct na het gesprek met de zedenpolitie heb ik nog eenmalig afgesproken met hem. Hij wilde bevestiging hebben dat ik geen aangifte zou gaan doen. Ik heb hem dat gegeven, als hij mij voor altijd met rust zou laten.
Nu 6 jaar later, voelt het heel verkeerd dat ik toen die afspraak gemaakt heb. Hij heeft mijn emotioneel gemanipuleerd tot aan het laatste moment dat ik hem zag.
Ik zou nu geen rechtvaardigheid meer willen, want ik begrijp dat dat niet lukt. Ik wil andere meiden waarschuwen voor hem. Het doet mij heel veel pijn als ik jonge meiden, met hem op de foto zie staan, na het winnen van een wedstrijd.
Nu zag ik een website van een organisatie die belast is met de toezicht van de sport. Ik had het idee om die misschien te benaderen. Maar ik weet niet hoe zij zoiets in behandeling nemen.
Het is zijn woord tegen de mijne.. ik weet dat er meerdere meiden zijn slachtoffer zijn, uit die tijd. Ik hoop eigenlijk dat er meerdere meldingen zijn en dat wij samen het verhaal geloofwaardig maken. Ik ben bang dat de organisatie contact met hem op gaat nemen en dat er gevolgen voor mij aan zullen zitten.
Maar dit voelt niet goed, niets doen.
8 Reacties
Daders zijn vaak heel manipulatief en dat en de angst om erover te spreken zou idd kunnen leiden tot zo vele slachtoffers die ook niet durven spreken. Ik ga er persoonlijk vanuit dat zulke mensen niet ‘gewoon ophouden’. Zeker niet als ze er altijd ongestraft mee wegkomen. Waarom wel?
En een coach is in een ideale machtspositie om deze te misbruiken. En dat kan gestopt worden. Je zal zeker ook de persoon met wie je toen bij de zedenpolitie gepraat hebt kunnen vinden om je verhaal te bevestigen. Ook slachtofferhulp hier kan je zeker helpen, ze zijn verbonden met de politie en je krijgt waarschijnlijk iemand die je kan begeleiden.
Ik vind het ongelofelijk moedig dat je je verhaal hier doet en er zelfs over nadenkt dit aan het controle orgaan te doen. Alleen zo kan je anderen beschermen. Moed en in jezelf geloven ondanks zulke ervaringen, dat is niet vanzelfsprekend. :)
Mooi zo!
Veel succes!!!!
Ik ken het persoonlijk, als je zoiets verteld zijn er altijd mensen die het niet willen zien /niet willen geloven. Maar zo een controle orgaan heeft de plicht dat dan te onderzoeken.
En als ze daar fout reageren ga je nog eens terug met hulp aan je zijde. Neem zeker een getuige mee. Een goede vriend of iemand van slachtofferhulp. Want alleen wordt je snel overdonderd. Dat weet ik uit ervaring. Maar met steun kan je echt veel bereiken. Want jij weet dat het waar is. En dat kan je zeker overbrengen. Niemand verzint zoiets, waarom wel. Zeker niet na 6 jaar.
Veel sterke !
P.s. heb je ooit professionele begeleiding gehad?
Zwart wit bewijs zal er nooit zijn. Dat maakt het voor mij lastig, omdat ik niet wil dat er iemand aan mijn verhaal twijfelt..
Volgende week wordt ik gebeld door mijn contactpersoon, om te bespreken wat voor vervolgstappen er mogelijk en bereikbaar zijn.
Hoop op veel maar verwacht weinig.
Ik vind het al heel wat dat je deze stappen hebt durven zetten.
En ja dat zwart wit bewijs.... ja die is er bij mij ook niet echt geweest. Desondanks tellen vooral de mensen die de bereidheid hebben om je te geloven. Dus probeer vooral naar je winsten te kijken. Omarm je angst maar laat je er niet door leiden.
Succes!
Maar toch heb ik de keuze gemaakt om in ieder geval alle mogelijkheden uit te zoeken, om hem te stoppen.
Kun je wat vertellen over jou? Ik lees dat er bij jou ook geen bewijs was, heb jij aangifte gedaan? Voel je niet verplicht iets te vertellen hoor.
Daarnaast wilde ik zeker weten dat ik niet vervangen zou worden door het volgende kind.
En als laatste wilde ik snappen waarom hij tot zoiets gedreven is om te doen. Mijn situatie gaan snappen door hem te gaan begrijpen.
Houd hierbij in je achterhoofd dat hij terminaal was verklaard en nog 6 maanden was gegeven. Dus er zat een einddatum aan voor me (heeft uiteindelijk nog zo'n 3 jaar geduurd nog)
Als ik naar de politie was gestapt had het me niet opgeleverd in vergelijking met wat ik nu heb gedaan. Ik heb vele antwoorden kunnen krijgen in hem en daarmee ook in mijzelf.
Vreemde situatie misschien maar ik denk dat alle exposure die hierin heeft gezeten wel een grote bijdrage heeft geleverd in mijn herstel.
Dit wat je hier beschrijft is ook een soort gerechtigheid.
Ik lees dat de angst nog regeert en je de confrontatie nog niet aan wilt gaan daardoor. Je zit nu dus in een spagaat en als je daar te lang in zit krijg je spierpijn.
Misschien is het een optie om terug naar de zedenpolitie te gaan en daar te vragen wat je er nog mee kunt. Mogelijk dat je daar ook kracht uit kunt putten.
Klinkt misschien gek, maar als je bang bent dat hij ermee door is gegaan. Ik zou het gaan vragen. Vragen of hij begrijpt wat hij jou heeft aangedaan. Vragen of hij ermee gestopt is. Of hij hulp heeft gezocht. (Misschien met ondersteuning van politie en opname apparatuur = bescherming en gerechtigheid).
Ik heb makkelijk praten hoor. Ik wilde destijds dood en dat lukte me niet. De angst dat hij me zou vermoorden bij confrontatie voelde als een oplossing. Ik ben dus die confrontatie aangegaan (zonder politie).
Belangrijk in dit alles is ten eerste. Zorg voor je eigen veiligheid (lichamelijk en geestelijk).