Beste Jan, Ik las je bericht en wilde graag reageren. Allereerst vind ik het super knap dat je de verwerking bent aan gegaan. En dat je al zoveel jaar bewust bent van de consequenties van wat je als kind is aangedaan en daarmee aan de slag bent. Ik zit middenin mijn eigen proces van verwerken, sta best nog wel aan het begin. Ik ben pas 2 jaar bezig. En herken de eenzaamheid die je moet hebben gevoeld als kind. Nogmaals, ik sta op een ander punt in mijn proces maar wilde je deze tips toch meegeven omdat ik merk dat het voor mij werkt. Het gevoel wat anoniem83 met je deelt, kan ik me ook wel in vinden. Maar toch wil ik je dit vertellen. Ik ben geen psycholoog maar dit is gewoon mijn ervaring van wat voor mij werkt. Dit gevoel van eenzaamheid wil door jouzelf erkenning krijgen en gehoord worden. Wellicht heb je er iets aan. Ik laat de eenzaamheid er gewoon even zijn. Zolang mijn gevoel dit nodig heeft. Of een bepaalde tijd en focus me daarna op iets anders. Het is alsof je naast die eenzaamheid gaat zitten en gaat luisteren. Heel bewust doorleven en voelen hoe eenzaam je je voelt. En hebt gevoeld. En jezelf geven wat je nodig heb. Een aai over je handpalm, onder een verzwaringsdeken liggen voor de geborgenheid. Geef jezelf wat je nodig hebt om te worden getroost. Dat kon ik niet in 1 keer en soms nog steeds niet, en als je het mij vraagt, je gaat kapot. Het is niet leuk en het doet heel zeer. Maar door het vaker te doen en dit gevoel te leren kennen, er zonder oordeel van mezelf er te laten zijn, jezelf troosten, begrip hebben voor wat je is aangedaan, merk ik aan mezelf dat ik me gehoord ga voelen hierin. En kun je dit langzaam aan loslaten. Het is alsof je zelf je kindsdeel aan het troosten bent. Het gevoel gaat niet weg in de zin van, je weet hoe het voelt, maar het is veel beter te hendelen. Ik probeer je wat handvatten te geven. De scherpte en het volledige verzuipen word hiermee minder merk ik. Ik ga het herkennen en doordat ik mezelf kan troosten wanneer ik dat nodig heb verschuift er iets in mij waardoor ik mijn troost niet bij andere of in andere dingen ga zoeken. Want ik merk persoonlijk dat niemand mij kan geven wat ik nodig heb alleen ikzelf. Omdat ik het voel, eronder gebukt ga en omdat woorden tekort schieten om deze gruwelijkheid uit te leggen aan anderen. Maar dat is misschien ook ieder voor zich. Ik laat bijvoorbeeld ontzettend moeilijk mensen toe en daar heb jij minder last van lees ik. Ik hoop dat ik het goed uitleg dat je snapt wat ik bedoel. Wees in ieder geval niet te streng voor jezelf of dat je ervan gaat balen. Vluchten, het haalt je toch wel in. Zelfliefde is het antwoord als je het mij vraagt. En dat werkt misschien voor iedereen anders maar hopelijk heb je wat aan mijn tips en sluit het aan bij wat je vraagt. Mischien heb je helemaal niks aan mijn tips, of past het niet bij je, dan moet je mijn bericht maar gewoon langs je heen laten gaan. Wellicht samen met de tips van anoniem83. Dat je voor jezelf gaat ontdekken wat voor jou werkt. Zodat je je op je gemak voelt bij jezelf. Ik denk zelf dat daar de basis zit. En dan kun je verder. Succes. Gr.

Je schrijft dat je via therapie alles hebt verwerkt. Het voelt als ik je tekst lees alsof je dit gevoel wat je nu beschrijft hebt beschermd? Kan het zijn dat je deze hebt laten zitten en daar nog eens voor mag gaan zitten? Je beschrijft zoals ik het lees namelijk een beeld wat je nu nog heel hard raakt. Net als je nu je kids los laat nu ze het huis uit vliegen, mag jij kleine jantje ook loslaten. Misschien dat een emdr kan helpen om dit laatste kindgevoel ook los te laten?