Terug naar Voor slachtoffers van seksueel misbruik en seksueel geweld

Lang geleden..

06 juli 2020 • 3 Weergaven • Openbaar

Hallo allemaal,

Ook ik ben helaas slachtoffer geweest van seksueel geweld, al is dit wel al jaren geleden.. 1986 als ik de flarden van mijn herinneringen juist kan plaatsen. Ik heb een lange periode totaal geen weet meer gehad van dit incident en had alles totaal uit mijn geheugen gewist, totdat.. ik op mijn 30e ontzettend verliefd werd op een man en deze blijkbaar van alles in mij losmaakte. Na een joint gerookt te hebben (wat ik eigenlijk bijna nooit meer deed omdat ik er niet van hield de grip op mijzelf te verliezen, en logisch natuurlijk achteraf ook omdat emoties de vrije loop kregen) dus na die joint voelde ik ineens enoooorm veel verdriet, maar zo erg dat ik een uur lang alleen maar heb zitten brullen, snikken en snotteren. mijn vriendje van toen begreep er niets van. Daarna gebeurde er even niets en ik linkte het ook nog aan niets totdat ik op een nacht een droom had die heel echt leek. In mijn droom zag ik een deel van de herinnering. Ik droomde dat ik volledig overstuur thuis kwam als meisje van 12 en mijn hart uitstortte bij mijn moeder. Ik heb daarna mijn moeder gebeld en gevraagd of hetgeen wat ik gedroomd had misschien echt gebeurd was en ze kon dit bevestigen. Dat was een grote schok voor mij, maar wel een bevestiging dat ik het niet verzonnen had ofzo. Als kind van 12 kun je niet alles benoemen wat er gebeurd, ik had tegen mijn moeder dingen gezegd zoals 'persoon X gaf mij een doekje om mijn mond mee schoon te maken' of 'ik kreeg geen lucht' en ik had haar ook namen gegeven.. Mijn moeder wilde destijds aangifte doen maar ik heb haar gesmeekt dit niet te doen omdat ik de volgende dag gewoon naar school moest en ik doodsbang was. Ik kan me niet herinneren hoe ik de volgende dag naar school ben gegaan en hoe dit voelde maar blijkbaar zaten mijn aanranders/ verkrachters dus wel degelijk bij mij in de klas. vanaf die dag tot mijn 30e is het event nooit meer besproken geweest. ik loop nu al jaren rond met een deel van de herinnering en af en toe als ik het gevoel heb dat ik te moe of down wordt, dan bezoek ik een psycholoog om de stoom wat van de ketel af te halen. Want de verkrachting op mijn 12e was jammer genoeg niet het enige vervelende wat ik heb meegemaakt in mijn leven. Ik heb de laatste tijd heel sterk het gevoel dat dit trauma aan mij blijft knagen en ervoor zorgt dat ik zo snel moe en gespannen ben. Ik wil weten wat er precies gebeurd is en vooral wie dit mij heeft aangedaan. Nu mijn vraag. Kun je je herinneringen die weggestopt zijn terug oproepen? Welke soort therapie zou ik hiervoor moeten volgen?

Alvast bedankt

Bezig met laden...

9 Reacties *

06 juli 2020

Wat fijn om al jullie reacties te lezen!! Zo lief dank jullie wel ❤️ Het idee dat mijn herinneringen weer volledig boven zouden kunnen komen geeft me wel een dubbel gevoel..Fijn natuurlijk want dan kan ik hopelijk alles beter begrijpen en eindelijk verwerken.. Boos ben ik trouwens (nog)niet, stoom afblazen was daarom misschien verkeerd gekozen. Ik ben eerder verdrietig en juist (eigenlijk overdreven) vergevingsgezind, want alle mensen die ik ken die mij in mijn leven verdriet hebben gedaan, heb ik alweer kunnen vergeven.. denk ik.. Er zijn uit mijn herinneringen van de verkrachting ook twee mensen betrokken geweest uit mijn klas, en het bizarre is dat ik een van deze personen op mijn Facebook heb. We hebben elkaar n'a het middelbaar wel nooit meer gezien. Hij heeft me zelfs elk jaar gefeliciteerd met mijn verjaardag! We kennen elkaar al vanaf de kleuterschool en waren als kleutertjes heel goede vrienden. Hij verwijst ook wel eens naar die kleutertijd alsof er daarna niets gebeurd is. Ik dacht altijd ik zal het me wel verkeerd herrinerd hebben.. Maar..ik heb mijn moeder diezelfde avond de namen van die jongens gegeven dus het moet wel waar zijn.. Zou hij het ook uit zijn geheugen gewist hebben? Hij was wel zelf niet de 'dader' denk ik maar eerder 'assistent' en hij gaf me na afloop de zakdoek. Er waren zeker meerdere mensen want ik kon me echt niet losrukken en stikte zowat omdat ze bladeren of een prop in mijn mond hadden geduwd. Ik weet eigenlijk niet hoe ik me ga voelen als de namen allemaal naarboven komen.. Ik ben niet bang uitgevallen en mijn gevoel voor rechtvaardigheid is groot, dus misschien ben ik wel bang voor mijn eigen reactie.. Ik kan me wel voorstellen dat ik die gasten nog eens zou willen opzoeken en ze een hartig woordje zou willen toespreken. Ik kan me niet eens voorstellen hoe mijn leven zou zijn geweest als ik die stomme verkrachting niet had meegemaakt. Mijn leven is nu heel goed gelukkig, ik heb er al heel hard voor gevochten om mezelf eindelijk een lieve man te gunnen, en twee jaar geleden op mijn 44e nog een pracht van een zoon ❤️☀️❤️ ik wil zijn leven niet vervuilen met mijn negatieve vibes uit het verleden (zoals mijn ouders dat bij mij wel gedaan hebben) en daarom wil ik het gewoon uit mijn systeem krijgen en de rest van mijn leven het geluk echt voelen zonder al die angsten. Ik geloof in mijzelf en dat ik er sterk genoeg voor ben. Ik was vroeger ook een heel dapper en altijd positief kind en dat hebben ze niet klein gekregen.. No way.. ?

Yellow

06 juli 2020

Lieve wolfje, Ik herken zoveel in je verhaal en het raakt me enorm, ik word er zo verdrietig van! Er zijn zoveel mensen die ongeveer in hetzelfde schuitje zitten. Ik ben nu ook ongeveer 30 jaar verder en het is bij mij op.... moe, gespannen, geen focus, niet meer genieten, heel negatief, ik wil heel snel beter worden, maar snap dat dat niet lukt. Ik werk momenteel overigens niet, het ging allemaal niet meer.... dit zijn de dingen waar ik momenteel mee worstel. ik ben zelf echt nog een leek, zeker in “verwerking”. Het enige wat ik wil is je veel sterkte wensen!

06 juli 2020

Lieve Yellow, ik wil je toch nog even een hart onder de riem steken ❤️ als je je down en 'leeg' voelt is het zo fijn als er mensen zijn die hetzelfde meegemaakt hebben. Elkaar begrijpen geeft zoveel steun, ik voel me al zoveel positiever en rustiger nu wetende dat er mensen zijn waar ik mee kan praten. Ik ben momenteel ook niet aan het werk, ik heb jarenlang van alles gedaan, meestal iets uit mijn comfort zone..waarom? Geen idee, ik wil wel altijd bijleren omdat ik door al mijn gedoe tijdens mijn jeugd geen hogere studies heb kunnen doen. gelukkig ben ik al minder streng voor mezelf en hoef ik nu geen status meer. Gewoon is ook prima, als ik maar weer goed in mijn vel zit en écht kan genieten, dan is mijn doel bereikt. Ik ben zeker dat het gaat lukken ookal zal het niet altijd gemakkelijk zijn.. Ik wens jou ook heel veel sterkte de komende tijd en hoop dat je je heel snel beter voelt. ?

Yellow

07 juli 2020

[~1602] wat jij schrijft is zo herkenbaar. Over je opleidingen en studies, over je prestatiedrang/status, over dat je nu zover bent dat “gewoon” ook prima is. Ik zou het zo zelf hebben kunnen schrijven. Wat fijn dat je al iets minder streng bent voor jezelf, ik zit nu in dat proces. Bedankt voor je berichtje ??

Edwin

07 juli 2020

[~1602], je woorden over status klinken hier ook door. Voor mij gold dat ik vooral gewaardeerd werd in de thuissituatie om wát je deed, niet om wíe je was. Dus was er een soort verwachting/opdracht om tot aan de universiteit door te leren. Oppositie was vooral niet iets wat ik geleerd had, dus ook die aan die opdracht werd voldaan. Gelukkig komt het verstand met de jaren zullen we maar zeggen en vooral met inzicht en reflectie. Die drang om anderen te pleasen en te doen wat zij verwachten, heb ik al lang kunnen afgooien. Gewoon (wat is dat eigenlijk) is prima. Jij zegt hetzelfde. Mijn kinderen heb ik dat ook meegegeven: het is niet wat je doet of wat je hebt, maar wie je bent. De gebeurtenissen uit onze jeugd maken dat we (bijna) allemaal, heel streng zijn op onszelf. Dat we (onbewust) vinden dat we sterker moesten zijn ooit, dat we meer moeten doen, etc... maar ontdekken we dat we eigenlijk een stuk liever voor onszelf mogen zijn. Die ontdekking was voor mij een openbaring.

07 juli 2020

[~495] moet er nu ineens ook aan denken dat mijn moeder mij eigenlijk nooit heeft meegegeven in de opvoeding dat ik hogere studies moest doen ofzo, ze gaf eerder een soort 'vrije' opvoeding, en is nogal vrijgevochten. Ze wilde bijvoorbeeld ook niet het volledig vaccinatieschema volgen etc. Ik vind dat ze wat dat betreft nogal roekeloos en egoïstisch was daarin. Mijn vader was altijd aan het werk of zat in de kelder in zijn atelier.. Mijn broer (7 jaar ouder) heeft een extreem hoog IQ en heeft hogere studies gevolgd, dit is waarschijnlijk ook een reden waarom ik de lat altijd zo hoog heb gelegd voor mijzelf.

Steven

06 juli 2020

Hierboven is al aardig wat gezegd waar ik me bij aansluit. Ik bemerk de nodige vechtlust nu in je verhaal. Heel goed natuurlijk, maar let er wel op dat je ook zorgt voor de kwetsbaarheid die erin schuilt nu. Sta stil bij het gegeven dat je slachtoffer bent geweest en hoe dit voor je was. Het is belangrijk om ook daarin te herstellen. Zoek de fasen van rouw ook op. Zodat je bewust stil kunt staan bij waar je je nu emotioneel bevindt. Ik lees dat je wel een psycholoog bezoekt (ervaring met misbruik?) en daar stoom kan afblazen. Boosheid kan een goede drijfveer voor verandering zijn maar je kunt er oververhit van raken en een vertroebeld oordeel krijgen. Het is belangrijk dat je jezelf heel scherp blijft zien. De boosheid lijkt jouw bescherming nu te zijn (zo komt het op me over). Laat je verdriet ook toe. P.s. goed dat je de stap maakt om te delen. Het begin is er

Marina | Ambassadeur

06 juli 2020

Hai Wolfje, zoals Edwin al heeft uitgelegd kan je zeker via therapie de dingen weer terug halen en verwerken. Ik zelf heb er ook jaren mee rond gelopen en had maar een paar kleine stukjes die ik kon herinneren. Via je huisarts kan je doorverwezen worden! Ik ben zelf bij psytrec geweest, veel exposure en emdr gehad. Hierdoor werd voor mij alles eindelijk duidelijk. Hierdoor heb ik veel dingen herkend (triggers) waar ik altijd bang of onrustig van werd. Je eerste stap heb je al genomen door het hier te delen met ons, wat ontzettend goed van je. Als je meer wil weten kan je altijd iemand op deze site een privé berichtje sturen. Heel veel sterkte ?

Edwin

06 juli 2020

Hoi, om je vraag gelijk te beantwoorden: jazeker. Dat is heel goed mogelijk. Ik heb zelf daar exposure-therapie en EMDR voor gevolgd. Jouw verhaal is zoooo ongelofelijk herkenbaar. Ik kreeg slapeloze nachten en nachtmerries ongeveer 30 jaar nadat het gebeurd is. Ik was midden 40. Flarden van herinneringen, beelden van een film en onsamenhangende zaken die ik niet thuis kon brengen. Ik had geen actieve herinnering aan misbruik. Voor mij gold dat ik een weekje opgenomen ben in het ziekenhuis omdat de gedachten erg somber waren laten we zeggen. In die week sprak ik een psychiater en die gaf aan dat de beelden wel eens serieuze beelden van vroeger zouden kunnen zijn. Daarmee ben ik aan het werk gegaan. En toen ging de kluis langzaam open. In die kluis zat een herinnering verstopt en weggestopt van een klein jongetje dat zaken mee moest maken die verschrikkelijk waren. Met EMDR zijn we die flimpjes gaan opzoeken, benoemen en herladen. Dat is een pijnlijk proces, maar wel een dat uiteindelijk lucht, licht en leven geeft. Dus daarom mijn antwoord gelijk al in het begin: jazeker.. met de juiste begeleiding en met de juiste therapie kun je die herinneringen terughalen en verwerken. Want dat is dus in jouw geval niet gebeurd, nog niet. Het gevoel van moe en down worden, herken ik en maakte een wezenlijk onderdeel uit van mijn leven. Ik vind het oprecht vreselijk voor je dat je mee hebt moeten maken waar je nu flarden van terughaalt. Bij mij was het zo dat die negatieve gevoelens, herinneringen en beelden altijd wel aanwezig waren, maar ik kon ze niet plaatsen. Had geen referentiekader. En dat hebben we aangebracht, mijn therapeut en ikzelf. Je hebt een eerste stap gezet door hier je verhaal te doen, dat is een grote stap. Complimenten daarvoor. Hier vind je mensen die evaringsdeskundige zijn en die snappen wat je bedoelt en wat je beweegt. Mijn advies zou zijn om contact te zoeken met een behandelaar, wellicht via je huisarts. Zoek naar een therapeut die je vertrouwt en die met jou deze reis wil maken. Om er samen voor te zorgen dat dat gevoel van moe en down zijn, veranderd. Dat je weer licht in je leven ervaart. De herinneringen zullen blijven, maar de lading die het heeft en de impact die het steeds heeft op je leven, worden minder. Hier zijn we er voor je, als je nog meer wilt delen of vragen hebt. Heel veel sterkte.