Lang geleden..
Hallo allemaal,
Ook ik ben helaas slachtoffer geweest van seksueel geweld, al is dit wel al jaren geleden.. 1986 als ik de flarden van mijn herinneringen juist kan plaatsen. Ik heb een lange periode totaal geen weet meer gehad van dit incident en had alles totaal uit mijn geheugen gewist, totdat.. ik op mijn 30e ontzettend verliefd werd op een man en deze blijkbaar van alles in mij losmaakte. Na een joint gerookt te hebben (wat ik eigenlijk bijna nooit meer deed omdat ik er niet van hield de grip op mijzelf te verliezen, en logisch natuurlijk achteraf ook omdat emoties de vrije loop kregen) dus na die joint voelde ik ineens enoooorm veel verdriet, maar zo erg dat ik een uur lang alleen maar heb zitten brullen, snikken en snotteren. mijn vriendje van toen begreep er niets van. Daarna gebeurde er even niets en ik linkte het ook nog aan niets totdat ik op een nacht een droom had die heel echt leek. In mijn droom zag ik een deel van de herinnering. Ik droomde dat ik volledig overstuur thuis kwam als meisje van 12 en mijn hart uitstortte bij mijn moeder. Ik heb daarna mijn moeder gebeld en gevraagd of hetgeen wat ik gedroomd had misschien echt gebeurd was en ze kon dit bevestigen. Dat was een grote schok voor mij, maar wel een bevestiging dat ik het niet verzonnen had ofzo. Als kind van 12 kun je niet alles benoemen wat er gebeurd, ik had tegen mijn moeder dingen gezegd zoals 'persoon X gaf mij een doekje om mijn mond mee schoon te maken' of 'ik kreeg geen lucht' en ik had haar ook namen gegeven.. Mijn moeder wilde destijds aangifte doen maar ik heb haar gesmeekt dit niet te doen omdat ik de volgende dag gewoon naar school moest en ik doodsbang was. Ik kan me niet herinneren hoe ik de volgende dag naar school ben gegaan en hoe dit voelde maar blijkbaar zaten mijn aanranders/ verkrachters dus wel degelijk bij mij in de klas. vanaf die dag tot mijn 30e is het event nooit meer besproken geweest. ik loop nu al jaren rond met een deel van de herinnering en af en toe als ik het gevoel heb dat ik te moe of down wordt, dan bezoek ik een psycholoog om de stoom wat van de ketel af te halen. Want de verkrachting op mijn 12e was jammer genoeg niet het enige vervelende wat ik heb meegemaakt in mijn leven. Ik heb de laatste tijd heel sterk het gevoel dat dit trauma aan mij blijft knagen en ervoor zorgt dat ik zo snel moe en gespannen ben. Ik wil weten wat er precies gebeurd is en vooral wie dit mij heeft aangedaan. Nu mijn vraag. Kun je je herinneringen die weggestopt zijn terug oproepen? Welke soort therapie zou ik hiervoor moeten volgen?
Alvast bedankt
9 Reacties
Ik herken zoveel in je verhaal en het raakt me enorm, ik word er zo verdrietig van! Er zijn zoveel mensen die ongeveer in hetzelfde schuitje zitten.
Ik ben nu ook ongeveer 30 jaar verder en het is bij mij op.... moe, gespannen, geen focus, niet meer genieten, heel negatief, ik wil heel snel beter worden, maar snap dat dat niet lukt. Ik werk momenteel overigens niet, het ging allemaal niet meer.... dit zijn de dingen waar ik momenteel mee worstel. ik ben zelf echt nog een leek, zeker in “verwerking”. Het enige wat ik wil is je veel sterkte wensen!
Bedankt voor je berichtje ??
Zoek de fasen van rouw ook op. Zodat je bewust stil kunt staan bij waar je je nu emotioneel bevindt.
Ik lees dat je wel een psycholoog bezoekt (ervaring met misbruik?) en daar stoom kan afblazen. Boosheid kan een goede drijfveer voor verandering zijn maar je kunt er oververhit van raken en een vertroebeld oordeel krijgen. Het is belangrijk dat je jezelf heel scherp blijft zien. De boosheid lijkt jouw bescherming nu te zijn (zo komt het op me over). Laat je verdriet ook toe.
P.s. goed dat je de stap maakt om te delen. Het begin is er
Ik vind het oprecht vreselijk voor je dat je mee hebt moeten maken waar je nu flarden van terughaalt. Bij mij was het zo dat die negatieve gevoelens, herinneringen en beelden altijd wel aanwezig waren, maar ik kon ze niet plaatsen. Had geen referentiekader. En dat hebben we aangebracht, mijn therapeut en ikzelf.
Je hebt een eerste stap gezet door hier je verhaal te doen, dat is een grote stap. Complimenten daarvoor. Hier vind je mensen die evaringsdeskundige zijn en die snappen wat je bedoelt en wat je beweegt. Mijn advies zou zijn om contact te zoeken met een behandelaar, wellicht via je huisarts. Zoek naar een therapeut die je vertrouwt en die met jou deze reis wil maken. Om er samen voor te zorgen dat dat gevoel van moe en down zijn, veranderd. Dat je weer licht in je leven ervaart. De herinneringen zullen blijven, maar de lading die het heeft en de impact die het steeds heeft op je leven, worden minder.
Hier zijn we er voor je, als je nog meer wilt delen of vragen hebt. Heel veel sterkte.