Hoi Lean Ik heb jaren alles kunnen wegstoppen en wist dat relaties moeilijk waren maar door mijn bindingsangst was ik ook zo weer uit een relatie of kon ik telkens weer afstand nemen. Zo werd ik vaak ook minder geconfronteerd met mijn verleden. Tot het moment dat je in een relatie zit en je precies niet meer weg kan van je trauma. En toch kon ik het moeilijk vatten. Waarom nu zo heftig, niet slapen, niet eten, hyperventilatie, oververmoeid en dan gevolgd door tal van lichamelijke klachten die geen medische oorzaak hadden. Frustrerend tot je je lichaam leert voelen en merkt dat je lichaam zelfs veel vaker reageert dan je er bewust van bent. En dat ondanks weinig herinneringen. Je kan het perfect verdringen zonder veel herinnering of je aanpassen aan situaties die niet ok zijn. Zoals men hierboven aangeeft is lotgenoten een heel prachtig initiatief. De bijeenkomsten waren voor mij een eerste stap om verdere hulp te zoeken. Het feit dat lotgenoten je verhaal begrijpen en waar je veel van jezelf in kunt erkennen is veel waard. Voor buitenstaanders is het inderdaad heel moeilijk. Mensen zonder trauma kennen de pijn niet. Maar dat is met veel zo. Je weet pas wat iets is als je het zelf hebt ervaren. Hier zit je alvast goed. Hier zal men niet oordelen. Veel succes alvast

Wat is realiteit überhaupt? Als iemand tegen mij aan loopt en dan zenuwachtig moet lachen als ik val. Zie ik het dan als zenuwlach of als gemeen? Maakt dit wat uit? Het effect uiteindelijk is er. Je bent gevallen en moet daardoor opstaan. Jouw verhaal is jouw realiteit. Of dit nou wel of niet vervormd is naar een afwijkend beeld maakt niet uit. Het is het effect waar je last van hebt en of de oorzaak een kwade of goede bedoeling was maakt niet uit. Jij bent gevallen en hebt daar last van. Dus vanuit jouw realiteit moet je weer opstaan. Als het je voorzichtig maakt naar die ander dan ks dat een effect wat het heeft gehad. Als je daardoor wantrouwend bent geworden is dat een effect. Al deze effecten samen maken hoe jij op een situatie hebt gereageerd als mens. Daar is geen goed of fout in. Dat is zo gelopen en waarschijnlijk geen bewuste keuze daarvoor geweest. Hoe je om gaat met die effecten kan wel een keuze worden/zijn. De persoon die jou dus vroeg "hoe weet je dat?" Had je dezelfde vraag moeten stellen. Na dat gesprek met jou. Hoe weet die persoon dan of dat gesprek daadwerkelijk heeft plaatsgevonden? Leg dat eens uit... het brein registreert iets en hoe dat dit geregistreerd wordt is voor allen anders. Om dat duidelijk te maken aan een ander, dat is lastig. Het is alsof je aan een spanjaard moet vertellen wat een poffertje is zonder te vertellen hoe het gemaakt wordt. Daarvoor ga je al heel wat nadenken en uitleggen voordat de ander het snapt. Laat je dus vooral niet weerhouden door mensen die je niet snappen. Soms heeft dit tijd nodig en (helaas) snappen sommige mensen het nooit. Je eerste stap in mijn optiek hier al gemaakt. Het maakt niet uit waar je begint. Of je meteen het hele verhaal op tafel legt of alleen een deel. Een boek is meestal ook niet in maar 1 zin samen te vatten. Jouw verhaal zal dat ook niet zo zijn. Wees trots op jezelf dat je het durft te delen hier ondanks alle angsten en onzekerheden die je daar mogelijk bij ervaren hebt!

Hoi Lena, De reactie van Edwin onderschrijf ik helemaal. Een kleine toevoeging op wat je schrijft dat niemand jou begrijpt. Dat was ook mijn ervaring. Maar wil je dat iemand die het niet zelf ervaren heeft, kan aanvoelen wat er is voorgevallen? Wat het daarna nog allemaal met je doet? Na mijn behandeling heb ik in de nazorg hier veel aandacht aan besteed.

Hallo Lean, Ik word er zo kwaad van als ik hoor dat mensen zoiets tegen jou zeggen. Ik ken dat ook. ‘Zijt ge daar zeker van’? Al dat gepraat over valse herinneringen. Weet ge wat ik heb gelezen? En dat kwam bij mij heel goed over? Van iets dat men zich ‘inbeeldt’ heb je geen emoties. Sowieso is het verkeerd van met twijfel op zoiets te reageren. Als men al de moed ergens diep vanbinnen uitgraaft om erover te praten dan is dat alleen al ‘bewijs’ genoeg dat het waar is. Niemand verzint zoiets, niemand. Ik weet het gewoon, ik heb het begraven. Want als ik er zelfs een mini beetje over nadenk stoet ik in. Zulke erge dingen verstop je niet voor niets ergens diep in het geheugen. Dat is een beschermingsmechanisme om te kunnen functioneren. Dat heet dissociatie. Niet laten onzeker maken door zulke reacties please, maar iemand zoeken die er professioneel mee kan omgaan. Iemand die u in uw waarde laat. En luistert en begrip toont en dan helpt met de verwerking. Die dingen gebeuren nog jammer genoeg veel te veel, dat is verschrikkelijk. Maar ik spreek uit ervaring: het kan lang was zijn, dan bovenkomen en dan wordt je vaak niet geloofd. Mensen kunnen het zich niet voorstellen, willen het zich niet voorstellen of willen het foute beeld van de dader niet opgeven of het andere beeld van de dader niet zelf tegenkomen in hun hoofd. Puh. Pech voor hun :) Groetjes lily

Hoi Lean, Wat je beschrijft in je verhaal, kan ik mij heel erg in herkennen vanuit mijn eigen trauma ervaring. Door middel van therapie sessies ben ik erachter gekomen dat ondanks dat de herrinnering van het trauma misschien niet zo scherp meer is als dat je zou willen om het aan iemand uit te kunnen leggen, het gevoel wat deze situatie bij je losmaakte word wel opgeslagen in je lichaam. Je lichaam reageert op het trauma. Net zoals dat je bijv. niet op let voor ‘t zebrapad, wilt oversteken, maar niet doorhebt dat er een bus aankomt en je al weg bent gestapt voordat je de bus hebt gezien. Je lichaam reageert automatisch en dus instinctief. Ik heb een therapie gedaan waarin we o.a. gepraat hebben over het trauma en om dezelfde vragen te beantwoorden als die jij nu aan jezelf stelt heb ik een boekje gekregen over trauma en wat er dan precies gebeurd met je. Daarin werd uitgelegd dat wanneer je je in een traumatische situatie bevindt, je lichaam zich in overlevingsstand zet, met daarbij een door jouw (onbewust) gekozen tactiek die jouw door het trauma heenloost (om te overleven wat er gebeurd). Hierbij worden bepaalde onnodige functies van je lichaam (zoals het taalsysteem) uitgeschakeld of werken minder goed. Hierdoor kan ‘t voor slachtoffers van een trauma moeilijk zijn om erover te praten, omdat het taalsysteem het niet goed heeft kunnen registreren/verwerken. Je hebt er letterlijk en figuurlijk even geen woorden voor. Zo heb ik mezelf kunnen wijs maken dat het echt niet erg is om er niet over te kunnen praten, je kunt er voor nu even niks aan doen. En dat is oké. Wanneer jij er klaar voor bent het met iemand te delen, gaat het iets meer vanzelf. En je kan ook zeggen tegen diegene dat je het ook even niet weet. En dat is dus niet erg. Want je bent niemand verplicht iets (perfect) te doen of te vertellen, en dus ook niet over een traumatische ervaring. Daarnaast, heb ik zelf ook ervaren dat het voor de mensen om je heen moeilijk kan zijn het te begrijpen en daarbij komen dan vragen zoals: hoe weet je dat dan? Waarom deed je dat dan? En daar wist ik ook geen antwoord op. En dat riep bij mij veel schuldgevoel en eenzaamheid op. Maar na meerdere praatsessies en een gedeelte EMDR heb ik er gaandeweg over leren praten met de mensen die ik vertrouw. Daarbij wil ik je nog even zeggen (hoe moeilijk dat nu misschien ook klinkt): Gooi jezelf niet plat met onaardige gedachtes over of tegen jezelf. Dat verdien je niet en je komt vanzelf weer op een betere plek in je leven. Dus niet te streng voor jezelf zijn, maar juist heel lief! Veel sterkte met alles en neem de tijd!

Hoi Lean, allereerst complimenten dat je hier je vraag stelt en je verhaal met ons deelt. Ik kan heel goed met je meevoelen. Ik heb zelf er zo’n 30 jaar over gedaan om het trauma van vroeger te verwerken. In die periode “bestond het in mijn systeem” niet. Kortweg: ik had alle herinneringen rondom het misbruik volledig verdrongen. Het bestond niet, maar onderhuids was het wel degelijk aanwezig. Als je mij gevraagd had of er in mijn jeugd iets gebeurd was, dan zou ik stelselmatig eea ontkend hebben. Die vraag heb ik wel eens gehad van mijn toenmalige partner (er waren dus wel vermoedens), maar vooral ontkenningen van mijn kant. Maar… misbruik openbaart zich als een sluipmoordenaar in mijn systeem. Veel van mijn keuzes in mijn leven blijken wel degelijk te terug te herleiden naar het misbruik van toen. Zelfs de partnerkeuze kan ik terug-relateren aan wat er in mijn jeugd gebeurd is. Ik geef dit aan omdat je zegt dat je niet kunt verwoorden en inzage kunt geven in je gevoelens. Had iemand mij jaren geleden gevraagd wat er met me mis was, dan had ik nooit kunnen vertellen dat ik slachtoffer was van seksueel misbruik. En toch ging het niet goed; dus waren het andere klachten. Was ik depressief of vond ik het leven in zijn algemeenheid “zwaar”. Herinneringen waren er wel, maar die waren in een ontoegankelijke kluis weggestopt. Een kluis waar ikzelf zelfs geen code of sleutel van had. Dus herken ik volledig wat je aangeeft dat er geen woorden te geven zijn, dat het niet uit te leggen is. Hoe kun je woorden geven aan iets wat je voor jezelf nog niet doorleefd hebt en voor jezelf erkend hebt? Voor mij kwam de ommekeer toen ik er met een professional over kon spreken. Toen ik voor mezélf kon erkennen dát er iets gebeurd is. En wat dat dan was. Ik ben samen met een therapeut aan het werk gegaan en dan wordt de kluis geopend. Helemaal niet fijn, maar dan komen ook de herinneringen, de woorden en pas toen kon ik mensen vertellen en gebeurtenissen verwerken. Mijn suggestie zou dan ook zijn om een goede, betrouwbare hulpverlener te zoeken. Een therapeut, maar ook mensen hier bij Slachtofferhulp. Ik heb zelf meegedaan bij een lotgenotengroep. Ook dat is een grote stap in verwerking, in herstel en in weer licht in je leven ervaren. Ik wens je heel veel sterkte en we zijn er hier voor je.