Overslaan en naar de inhoud gaan
Terug naar Voor slachtoffers van seksueel misbruik

Omgaan met angsten/herbelevingen

Toevallig in gesprek over angst en overvallen worden en eventueel ook opgeslokt worden erdoor. Hadden het hieromtrent over Mindfulness en in het hier en nu komen. Ik wilde het volgende als tip/optie geven maar dacht laat ik het in een bericht delen:

Op zo'n moment zijn er nog wel wat dingen die je kunt doen misschien. Veelal worden je gedachten dan door je verleden opgeslokt. Om dat te voorkomen kun je je naast het heden ook op de toekomst gaan richten. Heden is dan: "ik ben nu aan het leven" ik voeg daar nog de volgende stap aan toe dus de toekomst. Je gaat je dan richten op de leuke dingen in de toekomst waarom je eigenlijk dus niet met dat vervelende verleden bezig hoeft te zijn.

Dit kan je ook ter ondersteuning ook lijfelijk maken: Sta bewust stil bij dat verleden en zeg het hardop terwijl je stil staat "dit is het verleden. Onderdeel van me maar niet passend bij mijn heden". Draai dan een kwartslag (kies zelf een richting) en zeg "dit is mijn heden. Ik ben hier veilig. Het verleden leg ik naast mij neer" je kunt dan ook bewust stilstaan bij het heden of meteen doorgaan: Draai dan nog een kwartslag in dezelfde richting en zeg "dit is mijn toekomst. In deze laat ik mijn verleden achter mij en ga ik dingen doen waarvan ik kan genieten (zoals ..... )" Op deze manier erken je het maar laat je het letterlijk achter je. Voor sommigen misschien prettig om op een papier/post-it te schrijven en eventueel op de muur te plakken om je eraan te herinneren of ondersteunen om je daarop te richten.

 

Als het gaat om angst tot binnendringen gaat. Er zijn voldoende mensen die hun deur tig keer controleren, maar toch de slaapkamer is toch wat anders. Wanneer je nachtmerries ervaart en wakker wordt en je bent alleen dan kan de angst voor een binnendringer flink aanwezig zijn. Iets wat ik deed (en ik niet deelde met anderen) was een plastic kleerhanger aan mijn klink hangen. Als ik dan wakker schrok zag ik meteen of die er nog hing. Als iemand die deur open maakte zou het vallen van die kleerhanger dusdanig herrie maken dat ik het zou horen.

 

Iets wat ik veel heb gedaan met mijn beelden is er NLP (neuro linguïstisch programmeren) op loslaten. Even de korte variant ervan hoe ik dat in mijn hoofd deed. Het heftige beeld in mijn hoofd zette ik op "pauze" het speelde tenslotte in mijn hoofd af. Dat beeld deed ik in gedachten letterlijk wat stappen van terug alsof het op een doek geprint stond waar ik afstand van nam. In mijn gedachten had ik de controle erover. Ik was de baas over mijn gedachten niet mijn verleden. De ene keer maakte ik het beeld klein genoeg als een foto. Maakte hem zwart wit alsof het een oude foto was van vroeger. De ene stopte ik in een fotoboek. De ander verbrandde ik met een aansteker. Een andere keer maakte ik van het beeld een tv scherm. Waar ik de afstandsbediening van had. Stil kon zetten. Voor of achteruit kon spoelen of het beeld uit kon zetten. Als het beeld dan uit stond ging ik "kijken naar de kamer waar deze tv zich bevond" soms was het dan toch nog de kamer uit die herinnering. Soms mijn eigen kamen. Ook daarmee kan je in gedachten dan mee doen wat je wilt. Dit is wat lastiger maar wat me hielp was het voorbeeld van een spinnenfobie. Een afbeelding van een spin is niet zo erg dan tov dat er 1 over je heen kruipt. Dus in mijn hoofd was de angst/fobie voor een spin hetzelfde als de angst voor herhaling. Irrationeel op dat moment. Dat zorgde dat ik in mijn verstand bleef ipv in mijn gevoel verzoop.

 

Mijn eigen droomplek / toevluchtsoord. Dit was voor mij ook iets wat ik voor mezelf gecreëerd had om "naartoe" te gaan als ik het lastig had. Hoe deed ik dat dan? Door middel van verankeren (een element ook uit nlp). Op een moment dat het goed ging. Ging ik zitten en in gedachten een toevluchtsoord creëren. Ik ga geen voorbeelden geven van mij want het moet jouw eigen plek worden. Of dit nou een drukke winkelstraat in new york is. Hooglanden van schotland. Een fantasiewereld die je zelf verzonnen hebt of ontleend van een film. Maakt niet uit. Het belangrijkste is dat je een basisomgeving hebt die je in kunt kleuren en vullen zoals jij het wilt. Dus voegen mensen dieren gebouwen voertuigen of mythische wezens toe waar jij blij van wordt. Als je je "basis toevluchtsoord" hebt gemaakt en je hebt het gevoel dat je deze verder wilt invullen, dan ga je verankeren. Wat is verankeren dan? Heel simpel is dat een beweging die jij makkelijk en bewust kunt maken zoals de aan knop van de tv indrukken. Ik was toen veel bezig met meditaties dus het paste bij mij om mijn handen als dusdanig te houden. Het verankeren is dan de bewuste gedachte dat bij het maken van deze beweging / houding (of als het beter bij je past: het noemen van een woord of een geluid creëren) dat je die wereld in stapt (door een deur of teleporteer of dat je je "ogen opent" dat is aan jou. Zodra je weer daar bent ga je weer verder met het invullen van die wereld.

 

Een laatste optie (en dan laat ik het er voor nu bij) is tellen. 2x2×3×4×5×6×7×8×9×10×11×12 etc. Bij iedere stap de uitkomst bepalen. Je hebt vanzelf een pen en papier ofzo nodig waardoor je in beweging komt.

Hopelijk hebben jullie er wat aan. Ik ben daarnaast enorm nieuwsgierig naar wat jullie op zo'n moment doen of deden en wat werkte. 

Bezig met laden...

5 Reacties

26 juni 2020 (bewerkt)
:)
Ik heb die herinneringen dus duidelijk niet verwerkt, maar het besef wel. Het is zo, ik kan daar mee leven. En normaal functioneren ook. Het maakt deel uit van wie ik ben, en het maakt mij een betere mens. Ik heb een oog voor andere slachtoffers in deze wereld, let op dat ik medeleven toon en respect en mensen altijd met waarde behandel, iedereen. Behalve de daders in deze wereld, en er zijn er veel. Iedereen krijgt veel kansen en als mensen dikwijls over mijn grenzen gaan, ga ik op een gegeven moment (nu toch, tot voor kort helemaal niet) daar streng en standvastig tegen in. En zolang niemand mij dwingt zijn naam te zeggen of mij de adem afsnijdt (ik kan geen mondmasker dragen) ben ik safe.
Is dat raar?
Aangezien dat in normale omstandigheden nooit gebeurt (wie heeft er Corona uitgevonden??, ik woon in een land waar iedereen overal een masker moet dragen, en mensen worden wild als ik het niet doe, maar dat is ook weer beter geworden) kan ik normaal functioneren.
Alles helemaal weggestopt. :)
En ook ergens helemaal niet.
Dualiteit. :)

Ik heb dus ongelofelijk veel respect voor jou aanpak.
Nog effe zeggen.
26 juni 2020
Als jij in je eentje de verantwoordelijkheid voor je kind draagt dan snap ik dat je die kluis dicht laat. Ik heb die kluis nooit echt dicht gekregen voor mijn gevoel (tav misbruik in ieder geval) leeftijd speelt een grote rol denk ik (misbruik was van net 16 tot ruim in mijn 18e). Het huiselijk geweld van me daar heb ik zwarte gaten bij (tot 12 jaar geduurd ongeveer). Of ze verdrukt zijn of in een kluis die diep in de oceaan ligt geen idee maar zelfs als ik emotioneel getriggerd raak en voel dat het daarmee te maken heeft, dan nog komen er geen herinneringen terug.
Je verhaal bij het zwembad is heftig. Ben je niet bang dat door zo'n situaties dat dit gevolgen voor de kleine heeft? Ik ben zelf nu juist mede vanwege aanwezigheid van mijn kids therapie gaan volgen. Ik ben van mening dat ik hen stabiliteit en veiligheid moet bieden en daarom moet ik zelf stabiel zijn.

P.s. juist die kluis situaties zou een emdr goed op kunnen werken. Maar het uit balans raken daardoor dan moet je wel wat kunnen met de kleine. Er zijn korte intensieve trajecten. Mogelijk dat philip je daar meer over kan vertellen.
15 februari 2021
Ik snap je wel...
26 juni 2020 (bewerkt)
Hm. Lieve anoniem83
:)
Ik kan erover praten, wat met mij gebeurd is, jarenlang als ik kind was. Ik kan en moet het ondertussen luid zeggen, 1 keer waren er veel mensen bij.
Dan krijg ik soms maar niet altijd een soort druk in mijn hoofd.
Er letterlijk aan denken gaat niet, dan stort ik letterlijk in.
Niet lang maar wel heel heftig. Die herinneringen zijn een ‘besef’, een ijzersterke zekerheid.
Als de kluis in mijn hoofd door een Trigger opengaat dan stort ik in. Het is te erg en te hevig.
Ik bewaak de kluis mentaal en ik heb deze ‘aanval’ vorig jaar 1 keer gehad. In een zwembad met mijn dochter van 4 erbij. Best lastig maar men heeft mij opgevangen, uit het water gehaald. En mijn dochter ook, dat kon ik nog zeggen. Ik kon niks zien en niks zeggen maar ‘mijn dochter ‘ zeggen en naar haar kijken ging wel.
Dus hebben ze haar ook ‘meegenomen’.
Dan drink ik water en heb een ijscompres op mijn pols gelegd en na een paar minuten was ik weer ‘aanwezig ‘. Wat ‚shaken‘ maar wel weer ‚normaal‘.
Ik wer niet of dat gezond is, maar zo leef ik ermee. Mijn kluis opendoen vind ik niet nodig. Ik heb momenteel een echte moeilijke periode, en traumatherapie zou heel ongezond zijn. Maar over het algemeen is mijn instelling ook dat ik mijn kluis voor geen geld van de wereld ga zitten opendoen. Ik ben toch niet gek. :)
Een hele andere aanpak dus.
Uw versie lijkt me super dapper. De confrontatie met de herinneringen bewust aangaan.
Is het uit noodzaak? Had je ook ooit die kluis? Of is het altijd bewust geweest?
Ik was heel klein, het was heel erg. Maar zo klinkt het bij jou ook natuurlijk.
Ik ben nog altijd helemaal verbaasd dat zulke dingen kunnen gebeuren. Mensen die iemand zoiets aandoen zijn geen mensen. En mijn dader beweert tegen anderen dat het niet waar is. Bij mij gaat hij er gewoon niet op in. Monster.
Het is mijn vader.
Liefs Lily
15 februari 2021
Zo gruwelijk afschuwelijk. Dat heeft mijn nu overleden vrouw ook meegemaakt en dat kleurde ons huwelijk. Zo werd ik megezogen in die hel