Hoi allemaal,

Ik heb iets heel ergs gedaan. Ik zal mijn ervaring zo kort mogelijk vertellen.

Ik ben 21 jaar oud (vrouw). Mijn vader heeft voor al langer dan vijftien jaar een vriend genaamd Willem. Willem was een echte huisvriend, en  voor mij een tweede vader. Bij hem kon ik altijd terecht als ik mij slecht voelde. Hij begreep mij, hij luisterde naar mij. Iets wat mijn vader mij nooit kon geven. Ik hield veel van hem, als vaderfiguur. Hij was heel belangrijk voor mij.

Op een avond, toen mijn familie en ik terug kwamen van de bruiloft van mijn nicht, sliep Willem bij ons thuis. Dat deed hij regelmatig als hij gezellig langs kwam en niet meer zo ver naar huis wilde rijden. Voor de gezelligheid dus. Die avond, wat nu iets meer dan 2 jaar geleden is, op de bruiloft, hadden we allemaal veel gedronken. Ik ook, ik was dronken. Die avond was ik 19 jaar oud. (dus geen "kind" meer) 

Toen mijn zus en ik hoorden dat Willem bij ons thuis sliep wilden wij hem gedag zeggen. Dus die avond, rond een uur of 12 liepen mijn zus en ik naar de zolder toe waar Willem sliep, om hem gedag te zeggen. Hij lag in bed. Mijn zus ging na een aantal minuten naar beneden en ik bleef. Er staan twee bedden in de kamer, twee losse bedden. Een aan de ene kant van de kamer, de ander aan de andere kant. Ik ging op het andere bed zitten dan waar Willem lag. Ik vertelde hem in mijn dronken bui hoe ik me al een tijd depressief voelde en ik het leven steeds donkerder ging zien. Ik vond het zo fijn om eindelijk mijn hart te kunnen luchten bij hem. Het voelde heel vertrouwd. 

Na een tijdje wilde ik naar beneden gaan, naar mijn eigen kamer, maar Willem vroeg of ik wilde blijven. Dat deed ik, want ik vind het sowieso al fijn om bij hem te zijn. Ik voel me bij hem veilig en begrepen. Ik besloot om in het andere bed te gaan liggen (in het bed waar Willem NIET lag). Na een tijdje toen ik merkte dat ik weg begon te vallen (in slaap) stapte Willem uit zijn bed en liep hij naar mijn bed. Ik draaide mij om en zag hem naakt voor mij staan. Ik vroeg hem wat hij deed en hij zei dat ik hem moest vertrouwen. Ik zei met mijn dronken draaiende brein "Oke, ik vertrouw je, je bent mijn tweede vader." En zo kwam hij naakt bij mij in bed liggen. Ik had niet eens door wat er eigenlijk aan de hand was. Even later voelde ik een vinger bij mijn vagina, en ik vroeg weer wat hij deed. Hij zei dat ik mij moest ontspannen en dat ik hem moest vertrouwen. Ik reageerde niet en was verstijfd. Maar Willem bleef het zeggen en zei ook dat ik er van moest genieten. Langzaam begon mijn lichaam mij te ontspannen, en begon zelfs mee te bewegen op de manier waarom Willem mij vingerde. Ik werd er langzaam van overtuigd dat ik het fijn vond. Dat vertelde hij mij ook steeds. Dat ik het fijn vond en dat ik speciaal ben en dat hij van mij houdt. En ik vertrouw hem, hij is iemand waar ik me normaal volkomen veilig voel. 

Maar nu komt het. Na een tijd draaide ik mij uit een impuls om en begon ik hem te zoenen. Ik weet niet waar dit vandaan kwam. Ik deed het vanuit een overtuiging dat wat er gebeurde misschien goed was, dat hij het goed bedoelde en dat hij lief voor me wilde zijn. Dat is ook wat ie steeds maar zei "ontspan je" "ik doe zachtjes" "ik ben lief voor je" "als je je maar beter gaat voelen". Voor mij voelde het in mijn dronken bui misschien op de een of andere donkere manier veilig en juist wat er gebeurde. Want Willem geeft zoveel om mij en hij houdt van mij, dus ik vertrouw hem.

Dus ik ben hem aan het zoenen, hij zoent terug. Oh en trouwens, hij was 60 jaar toen der tijd en ik 19. Ik wilde hem helemaal niet zoenen, het voelde helemaal niet goed, maar tegelijkertijd had ik die overtuiging dat hij van mij hield en dat dit goed was. Het was heel donker. En vanuit die impuls draaide ik mij om en zoende hem.

Na een tijd besloot ik dat ik het niet wilde en draaide ik mij om. Alles draaide om mij heen en was volledig van de wereld. Ik had mijn lichaam volledig verlaten maar maakte dingen tegelijkertijd nog wel af en toe mee. Vage stukken. Hij pakte mijn hand en ik moest zijn piemel vasthouden, waarop hij zei "heel even ... houd hem heel even vast". En ik liet hem mijn hand vastpakken naar zijn piemel toe en ik deed er niks tegen.

Toen ben ik volgens mij mentaal helemaal weggeweest en heb ik niet gemerkt dat hij weer naar zijn eigen bed ging. Maar later die nacht/vroege ochtend kwam hij weer bij mij in bed. Wat ik niet goed meer weet alleen flashbacks, want was nogsteeds dronken. Deze keer is hij mij weer gaan vingeren en deze keer verzette ik mij wel een beetje. Ik zei nee, Willem ik wil dit niet. Stop. Meerdere keren. Ik probeerde ook zijn hand meerdere keren weg te duwen met al mijn kracht die ik had, maar het had geen zin want hij was sterk en bleef doorgaan. Toen opnieuw verliet ik mijn lichaam volledig maar merkte ik op de een of andere manier wel dat mijn lichaam er weer in mee ging, alsof mn lichaam het lekker vond. Maar alleen flashbacks heb ik nog.

De maanden en jaren erna heeft Willem mij er constant van overtuigd dat hij lief voor me wilde zijn, dat hij zo om mij geeft, dat hij de beste intenties had en dat hij wilt dat ik het licht weer ga zien. En ik geloofd hem, ik geloofde dat wat er gebeurd was iets goeds was en dat ik hem nog steeds kon vertrouwen. Maar dat dit wel een geheim was wat tussen ons moest blijven en ik weet nog dat ik hem vertelde of hij alsjeblieft tegen niemand kon vertellen wat ik had gedaan (gezoend). Dat hij het geheim voor mij moest houden. Ondertussen vertrouwde ik alleen Willem nog en dat ik dat hij de enige was die het beste met mij voor had. Ik begon iedereen te wantrouwen behalve Willem. Want hij houdt van mij, hij wilt dat het goed met mij gaat en hij geeft echt om mij. Zoals hij die nacht, en daarna zoveel keer tegen mij heeft gezegd.

Maar in die jaren sliep ik niet meer, wilde ik elke dag dood en dacht ik dat ik een monster was en iets walgelijks had gedaan. Elke dag en nacht was een hel. En ik dacht dat Willem er niks mee te maken had. 

Tot een aantal maanden geleden, waar ik mij begon te realiseren dat ik misschien niet de enige ben die walgelijk is, dat het misschien niet allemaal mijn schuld is en dat deze hel misschien niet alleen door mij komt. Vanuit die zwakke overtuiging ben ik Willem een keer gaan bellen en heb ik gevraagd waarom hij dit gedaan heeft en dat het helemaal niet iets goeds was wat er die nacht gebeurde. Maar toen zei hij tegen mij "Joan je was dronken, je weet waarschijnlijk niet meer wat er die nacht gebeurd is maar ik kan je vertellen dat je het heel fijn vond, maar dat je nu in de war bent. Praat maar tegen mij. Je kunt mij vertrouwen" toen hing ik op. Zulk soort momenten zijn er heel vaak geweest, dat hij mij de schuld heeft gegeven en dat hij zegt dat ik het fijn vond maar dat ik in de war ben en dat ik misschien zelfs ziek in mijn hoofd ben en dat ik daar behandeling voor moet krijgen.

Nu ben ik sinds ongeveer een maand eindelijk in behandeling bij een therapeut. We doen exposure, en dat werkt. Maar ik mis iets. Ik mis dat als ik haar vertel over mijn overtuiging dat hij het echt goed bedoelde, dat hij echt lief voor mij wil zijn en dat het niets slechts was dat zij reageert met: Hij bedoelde het slecht, het was heel slecht, en het was iets heel ergs. Dat zegt mijn therapeut allemaal niet. Ze antwoord met "Ik weet niet of hij het slecht bedoelde, ik ken hem niet, dan moeten we naar bewijzen kijken". Maar dat is niet wat ik wil horen.

Ik wil horen dat hij het niet goed bedoelde, dat hij het deed voor zijn eigen lust, dat hij helemaal niet lief voor mij wilde zijn. Want alleen als dat zo is mag ik eindelijk de overtuiging die ik al die jaren heb gehad gaan veranderen. Mag ik eindelijk boos worden omdat het dus wel echt slecht bedoeld was, dan wordt de hel waarin ik heb geleefd eindelijk gevalideerd omdat het iets heel ergs was en dat het niet iets goeds was. Dan stel ik mij misschien niet aan. Dan is deze hel geen aanstel hel. Dan mag ik hem eindelijk gaan haten en mag ik boos op hem worden in plaats van steeds maar te denken dat hij lief voor mij wilde zijn en hij het alleen uit goede intenties deed. 

Ik kan nog heel lang doorgaan maar ik merk dat mijn bericht al een stuk langer is dan ik m bedoeld had. Ik hoop dat jullie een beetje snappen waar ik vandaan kom. Mijn vraag is, wat denken jullie oprecht van mijn situatie? Ik wil de waarheid horen. De echte waarheid. Was het goed bedoeld of niet? Wat is er met mij gebeurd in die jaren erna? Zoveel vragen maar zoveel verwarring.