Iets wat ik vaker tegen kom en ook in gesprekken tegen kom is het stukje schuld bij zelf neerleggen. De zin in de titel is dan vooral de belangrijke gedachte. 

Van de week toevallig hier ook wat over gedeeld gehad van mezelf en ik ben eigenlijk ook benieuwd of meer dit zo herkennen. 

Ten tijde van mijn misbruik werd ik steeds minder mijzelf en steeds meer die teruggetrokken persoon die de veiligheid zocht en daarmee ook dacht te vinden. Ik liep bij iedereen op mijn tenen en was bang dat ik iets zou zeggen waarmee ze zouden weten wat er gaande was. Mijn geheimen zouden uitlekken en mijn wereld zou ophouden te bestaan. Ik zou alles en iedereen daarmee kwijt raken of op zijn minst sterven van schaamte en me nooit meer onder de mensen begeven. 

Hoe langer het duurde hoe vaker ik mijn belager dan ook op zocht. Ik zocht controle over de situatie en als ik wist wat hij aan het doen was, dacht ik controle te hebben op wat er gebeurde. Daarnaast kon ik daar "mezelf" zijn. Ik hoefde niet op te letten op wat ik dacht, ik kon vinden wat ik vond, want als ik me versprak dan was het bij de "medeplichtige" aan de situatie dus kon er niets "fout" gaan. 

Ik ging me dus steeds meer thuis voelen bij hem. Het werd normaal, hoe vreemd en vervelend dit ook was. Hoe langer ik weg was bij hem hoe meer stemmetjes er in mijn gedachten aan me begonnen te knagen. Misschien was hij wel in contact met anderen en zou ter sprake komen wat voor walgelijk mens ik was. 

Ik zocht hem zelf op, dus dan was het toch mijn eigen schuld? Ik had toch gewoon weg kunnen blijven? maar niets is minder waar. Ik kon niet weg blijven, dat maakte ik mezelf in ieder geval wijs. Ik handelde uit angst en hoe meer angst ik had, hoe meer ik ging handelen vanuit angst. Mijn verstand verdween en mijn gevoelens en hoop werden verdrukt. 

Angsten werden niet meer voor specifieke zaken, maar angst voor de angst resteerde. Hetgeen uiteindelijk resulteerde in ondraaglijkheid en uit het leven willen stappen. 

Ik heb ondanks dat ik een halt tot het alles heb geroepen en mijn belager heb gezegd dat het klaar was en mijn grens had hersteld, toch het gevoel gehad dat ik medeplichtig was. Als ik tenslotte niet telkens terug was gegaan gaf ik de ander de kans niet. Wanneer ik het daarentegen zoals hierboven bekeer en mijn eigen gedrag ging begrijpen, snapte ik dat ook daarin ik slachtoffer was. Slachtoffer van mijn trauma, slachtoffer van mijn angsten. De schuld lag niet bij mij. Ik was niet langer in controle, al dacht ik van wel. Ik had de controle al lang uit handen gegeven. "Ik?" dat was ik niet eens meer. Dat was de persoon die resulteerde vanuit trauma. De ware ik had ik al enige tijd weggestopt in een donker hoekje, hopende dat deze ongeschonden zou blijven voor al het leed. 

Het is vervelend om te denken dat ik medelijden met mezelf heb nu zoals het toen was. Je kijkt nu terug op een kind, die je vanuit je volwassen zelf zou willen beschermen/behoeden voor al dit leed. Waarom? omdat dit kind niet beter wist ook al dacht deze het allemaal te weten. 

Mijn advies dus, laat je niet verleiden om het recht te praten. Natuurlijk kun je rationeel denken dat het anders had gekund. Van een afstandje is alles een stuk makkelijker, je voelt er dan een stuk minder van. Vandaar dat velen in een trauma voor hun gevoel uit hun lijf verdwijnen om maar niet te hoeven voelen. 

Het was niet jij die handelde, het was hoe je uit alle macht probeerde te overleven en om te gaan met een extreme situatie. 

Ik hoor graag jullie gedachten en/of ervaringen hieromtrent.