Ik zocht het zelf op toch?
Iets wat ik vaker tegen kom en ook in gesprekken tegen kom is het stukje schuld bij zelf neerleggen. De zin in de titel is dan vooral de belangrijke gedachte.
Van de week toevallig hier ook wat over gedeeld gehad van mezelf en ik ben eigenlijk ook benieuwd of meer dit zo herkennen.
Ten tijde van mijn misbruik werd ik steeds minder mijzelf en steeds meer die teruggetrokken persoon die de veiligheid zocht en daarmee ook dacht te vinden. Ik liep bij iedereen op mijn tenen en was bang dat ik iets zou zeggen waarmee ze zouden weten wat er gaande was. Mijn geheimen zouden uitlekken en mijn wereld zou ophouden te bestaan. Ik zou alles en iedereen daarmee kwijt raken of op zijn minst sterven van schaamte en me nooit meer onder de mensen begeven.
Hoe langer het duurde hoe vaker ik mijn belager dan ook op zocht. Ik zocht controle over de situatie en als ik wist wat hij aan het doen was, dacht ik controle te hebben op wat er gebeurde. Daarnaast kon ik daar "mezelf" zijn. Ik hoefde niet op te letten op wat ik dacht, ik kon vinden wat ik vond, want als ik me versprak dan was het bij de "medeplichtige" aan de situatie dus kon er niets "fout" gaan.
Ik ging me dus steeds meer thuis voelen bij hem. Het werd normaal, hoe vreemd en vervelend dit ook was. Hoe langer ik weg was bij hem hoe meer stemmetjes er in mijn gedachten aan me begonnen te knagen. Misschien was hij wel in contact met anderen en zou ter sprake komen wat voor walgelijk mens ik was.
Ik zocht hem zelf op, dus dan was het toch mijn eigen schuld? Ik had toch gewoon weg kunnen blijven? maar niets is minder waar. Ik kon niet weg blijven, dat maakte ik mezelf in ieder geval wijs. Ik handelde uit angst en hoe meer angst ik had, hoe meer ik ging handelen vanuit angst. Mijn verstand verdween en mijn gevoelens en hoop werden verdrukt.
Angsten werden niet meer voor specifieke zaken, maar angst voor de angst resteerde. Hetgeen uiteindelijk resulteerde in ondraaglijkheid en uit het leven willen stappen.
Ik heb ondanks dat ik een halt tot het alles heb geroepen en mijn belager heb gezegd dat het klaar was en mijn grens had hersteld, toch het gevoel gehad dat ik medeplichtig was. Als ik tenslotte niet telkens terug was gegaan gaf ik de ander de kans niet. Wanneer ik het daarentegen zoals hierboven bekeer en mijn eigen gedrag ging begrijpen, snapte ik dat ook daarin ik slachtoffer was. Slachtoffer van mijn trauma, slachtoffer van mijn angsten. De schuld lag niet bij mij. Ik was niet langer in controle, al dacht ik van wel. Ik had de controle al lang uit handen gegeven. "Ik?" dat was ik niet eens meer. Dat was de persoon die resulteerde vanuit trauma. De ware ik had ik al enige tijd weggestopt in een donker hoekje, hopende dat deze ongeschonden zou blijven voor al het leed.
Het is vervelend om te denken dat ik medelijden met mezelf heb nu zoals het toen was. Je kijkt nu terug op een kind, die je vanuit je volwassen zelf zou willen beschermen/behoeden voor al dit leed. Waarom? omdat dit kind niet beter wist ook al dacht deze het allemaal te weten.
Mijn advies dus, laat je niet verleiden om het recht te praten. Natuurlijk kun je rationeel denken dat het anders had gekund. Van een afstandje is alles een stuk makkelijker, je voelt er dan een stuk minder van. Vandaar dat velen in een trauma voor hun gevoel uit hun lijf verdwijnen om maar niet te hoeven voelen.
Het was niet jij die handelde, het was hoe je uit alle macht probeerde te overleven en om te gaan met een extreme situatie.
Ik hoor graag jullie gedachten en/of ervaringen hieromtrent.
22 Reacties
Als je het gevoel hebt dat je vragen stelt en je psycholoog niet bij je aan sluit. Geef dan aan wat je mist en waarom.
Vraag ook waarom je psycholoog voor bepaalde zaken kiest zodat je duidelijk kan krijgen wat deze voor richting in gedachten heeft.
Belangrijk dat je de klik voelt.
Die avond kwam ik naar Willem toe om te praten over hoe donker mijn wereld werd en hoe klote ik mij voelde. Willem was als een vader waar ik bij terecht kon voor emotionele diepe struggles. Mijn vader kon mij dat nooit geven. Daar vertrouwde ik Willem enorm in. Maar die avond was ik ook dronken van de bruiloft van mijn nicht. Hij is mijn bed komen liggen en ik heb niet tegen gestruggled. hij heeft mij gevingerd en ik ben er zelfs in mee gegaan. ik heb hem in een impuls gezoend, niet omdat ik het wilde, maar ik deed het toch. Ik denk omdat ik op dat moment dacht "maar ik vertrouw willem dus dit moet dan goed zijn en ik ga er in mee", maar tegelijkertijd misschien ook een impuls vanuit overleving. Ik denk dat ik in mijn dronken bui zo verward was. Willem hield van mij en deed dit, hij zei dat het goed was, dus ik geloof hem. Ik houd ook van Willem (als vader) dus dan is dit goed en ga ik er in mee. Hij weet wat goed is voor mij.
Ik heb zoiets ergs gedaan. Later ( de 2e keer toen hij bij mij in bed kwam liggen) vingerde hij mij ook en ik reageerde toen wel met nee ik wil het niet, stop. wegduwen zo hard als ik kon maar hij bleef doorgaan.
maar ik heb hem wel gezoend. en ik heb volgens mij in dat moment echt gedacht dat het iets goeds was, anders zou Willem het niet doen. Maar dit heb ik allemaal gedacht in deze depressieve, dronke en vage wereld. Ik weet niet meer wat ik moet geloven en ik ben zo verward. Ik heb zo iets ergs gedaan en niemand zal dit begrijpen. Ik heb echt hulp nodig, maar nu zit ik bij een therapeut waarmee ik exposure doe en als ik aan haar vraag wat zij vindt van dat ik hem gezoend hebt zegt ze "daar vind ik niet zoveel van". Ze snapt me gewoon niet.
Sorry, ik ben all over the place. Ik snap als je niet mee in mijn pijn wilt gaan of als het te veel wordt.
Aangezien het je ouders verteld is en als ik je zo lees. Lijkt het me dat je niet geloofd bent en hij wel? Is dat waarom je zo twijfelt?
Even kort door de bocht gezegd: al zou jij in een psychose dit mee hebben gemaakt zelfs dan zou je nog excuses aangeboden kunnen krijgen voor het vreselijke beeld wat je hebt meegemaakt. Er is niets wat jij schrijft waaruit ik goede bedoelingen haal. Het is niet aan mij om te oordelen natuurlijk dat is aan jou. Ik bekijk alleen de gegevens die je verteld.
Ik ga de film opzoeken en kijken! Bedankt en fijne avond anoniem :)
Daarnaast voortborduren ook op het voorbeeld. De duitse politiek destijds verspreidde propaganda om het duitse volk te overtuigen van de verdorvenheid van anderen. Mensen gingen langzaamaan bepaalde groepen mensen haten.
Net zoals dat bij hen gebeurde en zij achteraf enorme schaamte ervaarden, zijn ze dadersrol weg gaan wuiven. "Iedereen deed het" hun slachtofferrol werd groter.
Dit soort situaties zijn net als die van jou zeer ingewikkeld. Soms weet je niet meer hoe je nog moet denken en dan is het belangrijk dat een neutraal persoon met je mee kan kijken.
Bottom line daarentegen:
Als de ander iets doet wat jij niet wilt dan is deze persoon dr dader en ben jij slachtoffer.
Om een persoonlijk voorbeeld te geven ook. Ik ben een keer bij een vriend van me de vrijmarkt gaan bezoeken. Iemand die ik online kende wilde daar ook heen en ze besloot mee te gaan en me daar te ontmoeten. Ze zou ook bij deze vriend van me blijven slapen. Eenmaal daar op stap en na wat glazen alcohol raakten we wat intiemer met elkaar en leek er wat te ontbloemen (zoenen).
Eenmaal thuis bij deze vriend van me kwamen we op dezelfde kamer te liggen. Daar eveneens zoenend en ik ging verder dan dat. Ik merkte dat zij verstijfde en gelukkig (h)erkende ik dat en stopte meteen.
Ondanks dat was het kwaad al geschiedt. Ik was een grens over gegaan zonder duidelijke toestemming. Ik was dus dader van dat wat ik zelf verafschuwde. Ik had iemand slachtoffer gemaakt.
Mijn intentie was niet dat alles behalve. Desondanks was ik dader van de situatie. Ze was blij dat het daar gestopt was, maar het contact was daarmee dusdanig geschaad dat het daar zo goed als stopte.
Ben ik een slecht mens? Nee dat denk ik niet.
Heb ik een ander slachtoffer gemaakt? Ja dat zeker
Met alles wat ik nu weet had ik ook het verder verloop heel anders aangepakt. Ik heb haar mogelijk, onbedoeld, een trauma bezorgd.
Ik hoef niet te ontkennen dat ik de dader ben. Mensen maken fouten en als ik haar kon of kan helpen zou ik alles doen haar te ondersteunen daarin. Ontkennen dat ik dader was is niet wat haar helpt dan.
Hopelijk helpt deze informatie je.
Zoveel verwarring en zoveel zorgen en angst.. :(
De dader in mijn situatie had ook zijn "goede bedoelingen" hij was ervan overtuigd dat hij het niet verkeerd bedoelde.
Iets wat ik privé wel vaker zeg:
"Met goede bedoelingen worden oorlogen gestart".
Zonder de intentie om hier een culturele strijd te starten. Een hitler had de overtuiging een betere wereld te stichten met zijn acties. Desondanks heb je het over een massamoord. Hij had goede bedoelingen, maar zijn de personen die het anders ervaren niet slachtoffer? Of het nou diens intentie is of niet. Een slachtoffer ben je doordat de intentie van de ander jouw grenzen overschrijdt.
Ik heb mijn dader nooit duidelijk kunnen maken wat mijn standpunt was, ik geloof ook niet dat indien hij langer geleefd zou hebben, hij dat had gezien.
Als jouw intentie niet was bepaalde zaken te ondernemen en de ander gaat deze grenzen over. Ben je dan niet sowieso slachtoffer van het overschrijden van jouw grenzen?
Gelukkig vond ik een uitweg en ben ik na pakweg 8 intensieve dagen en een paar maanden nazorg een nieuw leven begonnen.
Uit je post kan ik niet direct opmaken dat je professionele hulp het gehad, zoekt of nog hebt. In ieder geval wens ik je het toe als dat nog niet het geval is.
Ik ben vanaf heel kleins af aan al sexueel misbruikt later ben ik ook nog mishandeld door verschillende personen . Toch heb ik het gevoel dat ik er zelf om gevraagd heb al die keren , maar dat is niet zo krijg ik te horen van mij hulpverleners.
Ik ben heel lang misbruikt . Mishandeling gebeurd nog af en toe.
Ik ben mij eigen ik kwijt loop met een masker op probeer goed te doen voor andere. Maar blijf moeilijk. Ben nu 37 nu met een behandeling bezig echt zwaar kijken hoever ik daarmee komt
Maar ik herken veel punten wat hier vertelt wordt
Succes
Jesslyn
Als tip misschien. Je zegt dat je nu met een masker rond loopt. Probeer stukjes van je masker of bepaalde momenten dat masker af te laten. Je ervaring is dat je anders moet zijn, als je gaat ervaren dat je jezelf mag zijn dan leer je ook die processen dat het anders kan. (makkelijk gezegd natuurlijk, maar het werkt wel goed voor je vertrouwen in jezelf maar ook naar anderen).